CECHY JAPOŃSKIEGO I POLSKIEGO JĘZYKA PRAWA
PDF (Język Polski)

Mots-clés

cechy języka
język prawny
język prawniczy
wieloznaczność
polisemia
homonimia
homofony
synonimia
metafory
eufemizmy
archaizmy
termin fachowy
zapożyczenia
język ogólny
analiza językowa

Comment citer

HORIE, Y., & TRZASKAWKA, P. (2016). CECHY JAPOŃSKIEGO I POLSKIEGO JĘZYKA PRAWA. Comparative Legilinguistics, 22, 7–24. https://doi.org/10.14746/cl.2015.22.01

Résumé

Temat pracy wybrano, ponieważ cechy języka prawa nie zostały jeszcze opisane we wskazanej parze językowej. Celem pracy jest omówienie tych cech w japońskim i polskim języku prawnym i prawniczym. Autorki przedstawiają cechy języka prawa, posługując się definicjami i przykładami z polskiej i japońskiej ustawy o prawie autorskim i przykładami terminologii narodowej czy sądowej. Owe ustawy, jak i terminologia są zarazem materiałem badawczym. Metoda badawcza, która została obrana, opiera się na obserwacji empirycznej wskazanego materiału badawczego. Autorki skupiają się na omówieniu takich cech, jak: polisemia i homonimia, synonimy, metafory, faux amis czy terminy fachowe/specjalistyczne. Dodatkowo zarysowano różnice pomiędzy językiem potocznym a językiem prawnym i prawniczym. Praca ma charakter poglądowy. Wybrano tylko niektóre cechy języka prawa. W dalszych badaniach należałoby poszerzyć ten opis o większą ilość cech i przykładów.

https://doi.org/10.14746/cl.2015.22.01
PDF (Język Polski)

Références

Aizawa, Sachio. 相沢幸夫.1987. Hōritsu yōgo taiyaku shū 法律用語対訳集. Tokio: Shōji hōmu kenkyūkai 商事法務研究会.

Alcaraz Varό, Enrique i Brian Hughes. 2002. Legal Translation Explained. UK & Northampton, MA: St. Jerome Publishing Manchester.

Bednarczyk, Anna. 2008. W poszukiwaniu dominanty translatorskiej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Bukowski, Piotr i Magda Heydel (red.). 2009. Współczesne teorie przekładu, Kraków: Wydawnictwo Znak.

Delisle, Jean, et. al. 2004. Terminologia tłumaczenia, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM (tłum. Teresa Tomaszkiewicz).

Dolata-Zaród, Anna, 2000. O przekładzie tekstu specjalistycznego. O nauczaniu przekładu, Warszawa: TEPIS Publishing House.

Furuta, Hirokiyo. 古田裕清. 2005. Honyakugo tositeno nihon no hōritu yōgo 翻訳語としての日本の法律用語, Tokio: Chūō shuppanbu 中央出版部.

Hashiuchi, Takeshi 橋内武, i Shūgo. Hotta 堀田秀吾. (red.). Hō to gengo法と言語. Tokio: Kuroshio shuppan くろしお出版.

Jadacka, Hanna. 2006. Słownik poprawnej polszczyzny, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Jopek-Bosiacka, Anna. 2006. Tłumaczenie sądownicze i prawne, PWN.

Kubacki, Artur Dariusz. 2012. Tłumaczenie poświadczone. Status, kształcenie, warsztat i odpowiedzialność tłumacza przysięgłego, Warszawa: Wolters Kluwer.

Kubacki, Artur Dariusz. 2013. Teksty paralelne jako narzędzie pomocnicze przy sporządzaniu tłumaczeń specjalistycznych. W: Comparative Legilinguistics. International Journal for Legal Communication. red. J. Bańczerowski, A. Matulewska. Poznań: Zakład Graficzny UAM. t. 13/2013, ss. 145-157.

Mattila, Heikki. 2006. Comparative Legal Linguistics. Ashgate.

Matulewska, Aleksandra. 2007. Lingua Legis in Translation. Peter Lang Publishing House.

Matulewska, Aleksandra. 2008. „Jakość przekładu prawniczego a cechy języka prawa” w: Język, Komunikacja, Informacja, Tom III, Sorus SC Wydawnictwo i Drukarnia Cyfrowa.

Matulewska, Aleksandra. 2008. Przyczynek do charakterystyki zmian w polskim języku prawnym od roku 1918 do czasów współczesnych. W: Język w urzędach i w sądach II, s. 149-161.

Mellinkoff, David. 1963. The Language of the Law, Boston, Toronto: Little, Brown and Company.

Oksaar, Els. 1989. Alltagssprache. Fachsprachen. Rechtssprache, Zeitshrift für Gesetzgebung.

Pieńkos, Jerzy. 1999. Podstawy juryslingwistyki. Język w prawie – prawo w języku. Warszawa: Muza SA. Oficyna Prawnicza.

Polański, Kazimierz. 1999. Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.

Sourioux, Jean-Louis i Pierre Lerat. 1975. Le langage du droit, Paris: Presses Universitaires de France.

Wróblewski, Bronisław. 1948. Język prawny i prawniczy, Kraków: Polska Akademia Umiejętności.

Wróblewski, Jan. 1987. Zagadnienia polskiej terminologii prawnej i prawniczej. Studia Prawno-Ekonomiczne, t. 39, ss. 14-34.

Zieliński, Maciej. 1999. Polszczyzna 2000, Języki prawne i prawnicze w Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek, Ośrodek Badań Prasoznawczych, Kraków: Uniwersytet Jagielloński.

Zieliński, Maciej. 2002, 2006. Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa: LexisNexis.

Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz.U. 1994 Nr 24 poz. 83

知的財産基本法 Japanese Intellectual Property Basic Act,

平成十四年十二月四日法律第百二十二号 Act No. 122 of December 4, 2002, Copyright Act, 1956, 4&5 Eliz. 2 CH. 74