Tożsamość transkulturowa i praktyki translingualne w "Szatańskich wersetach" Salmana Rushdiego

Abstrakt

Mój artykuł proponuje lekturę Szatańskich Wersetów Salmana Rushdiego (1988) jako serię praktyk kulturowych negocjujących między postkolonialnymi kulturami, historiami migracji, miejskimi pejzażami i translingwalnymi repertuarami. Dąży on do językowej interpretacji spostrzeżeń postkolonialistów takich jak Bill Ashcroft i in. (2002) i Homi Bhabha (2010), którzy twierdzą, że pisarze postkolonialni zdekonstruowali „dyskursy” imperialne poprzez przejęcie i hybrydyzację jednojęzyczności powieści angielskiej. Poprzez analizę jakościową – opartą na ramach teoretycznych i metodologii trzeciej fali socjolingwistyki – esej ten bada relacje między tożsamością a używaniem języka na podstawie językowych wypowiedzi i interakcji bohaterów, skupiając się na roli odmian językowych, zjawiskach kontaktowych i przełączaniu kodów w budowaniu postkolonialnej tożsamości. Szczególną uwagę zwraca się także na sposób, w jaki kreatywność translingwalna przyczynia się do powstawania hybrydowych, imigranckich lub diasporycznych formacji tożsamościowych. Czerpiąc z Kandiah (1998) i Pennycook (2003), interpretuje wypowiedzi performatywne jako „semiotyczne rekonstrukcje”, które rekontekstualizują i aktualizują zasoby językowe, kulturowe i semiotyczne postaci. Wysuwając na pierwszy plan koncepcję rekonstrukcji semiotycznej, ma on na celu ujawnienie tzw. metasocjalnego/metakulturowego potencjału wydarzeń performatywnych, jak również rekonstrukcji socjo-semiotycznej i socjosemantycznej, którą te wydarzenia są w stanie osiągnąć.