Represyjny dyskurs językowy i współczesny uniwersytet

Abstrakt

Rozpowszechnianie języka angielskiego na uniwersytetach i poza nimi można postrzegać jako konsekwencję dyskursu potęgi. Tu będzie on określany jako DANPI (Diskurso pri la Angla lingvo kiel Neceso kaj Profitindaĵo Individuaj, tj. ‘dyskurs o języku angielskim jako osobistej konieczności i zysku’). Dyskurs ten składa się z pięciu elementów: (1) Ucz się angielskiego lub przepadnij; (2) Jesteś jedynym człowiekiem, który wciąż nie zna tego języka; (3) Użyj swoich osobistych zasobów, aby rozwiązać ten problem; (4) Nie cierp: angielski otworzy dla Ciebie niesamowite możliwości; i (5) Jaki problem etyczny? Sprawa jest przecież neutralna! DANPI aktywuje ważne niuanse na uniwersytetach, których członkowie wykazują bardziej indywidualne myślenie niż osoby niezwiązane z uniwersytetem. Pomijając znaczenie DANPI samego w sobie, dyskurs ten ma swoją główną rolę w bardziej złożonym procesie: represji językowej. Z tego powodu w niniejszym artykule szkicowo opisano ten koncept i sposób, w jaki DANPI pełni w nim rolę. Aby nie pozostawić sprawy tylko w wymiarze teoretycznym, przedstawiam tutaj dwie propozycje. Pierwsza to zbiór działań, które w jakiś sposób rozwiązują ten problem na uniwersytecie; to znaczy, ważne jest (1) przedstawienie wszystkich pisanych języków rodzimych jako odpowiednich do typowych spraw uniwersyteckich; (2) podkreślenie znaczenia badania i nauczania konkretnych problemów w lokalnych środowiskach, gdzie lokalny język jest zdecydowanie najbardziej odpowiedni; (3) ułatwienie uniwersyteckiego użycia esperanta, gdy ważny jest międzynarodowy zakres; oraz (4) znalezienie skutecznego rozwiązania dla takich sytuacji, gdy naukowcy odczuwają potrzebę komunikacji międzynarodowej bez używania języka międzynarodowego. Druga propozycja to zestaw hipotez, które warto przetestować w celu polepszenia wiedzy i działania nt. współpracy w celu uwydatnienia bardziej wolnej i użytecznej społecznie uczelni, w szczególności, lecz nie tylko, w kwestii językowej.