Od obozów dla uchodźców do osiedli grodzonych. Biopolityka i koniec miasta
PDF

Słowa kluczowe

obóz
nie-miejsce
osiedla grodzone
koniec miasta
homo sacer
nierozróżnialność

Jak cytować

Diken, B. (2011). Od obozów dla uchodźców do osiedli grodzonych. Biopolityka i koniec miasta. Praktyka Teoretyczna, 3, 126–140. https://doi.org/10.14746/prt.2011.3.3

Abstrakt

Artykuł opisuje sytuację osób ubiegających się o azyl, będących materializacją zaproponowanej przez Giorgia Agambena kategorii homo sacer – ostatecznego przedmiotu biopolityki, którego życie odarte jest z kulturowych i politycznych form. Uwaga autora skupia się na społeczno-przestrzennych mechanizmach unieruchamiających potencjalnych azylantów w ramach „nie-miejsc” takich jak ośrodki dla uchodźców, w których wiodą oni życie wpisane w permanentny stan wyjątkowy i ośrodki zatrzymań, gdzie
tra(ają przymusowo i bez wyroku. W celu przedstawienia systematycznego ujęcia owego unieruchomienia, artykuł odwołuje się do pojęcia obozu. W dalszej kolejności wskazuje na istotne zbieżności między przestrzeniami dla uchodźców i innymi, bardziej pożądanymi współczesnymi obozami (np. osiedlami grodzonymi), co prowadzi do problematyzacji pojęć takich jak miasto czy polityka. Podsumowując, omawiane są tu konsekwencje „obozu” jako
zarazem pozytywnej formy władzy, jak i ograniczenia wolności, w odniesieniu do dyskusji o „końcu miasta” i (nie)możliwości oporu przeciwko lub ucieczki od obozów.
https://doi.org/10.14746/prt.2011.3.3
PDF