Abstrakt
W oparciu o literaturę poświęconą kategorii przechwycenia autorka przeprowadza komparatystyczną analizę Sprawy Meursaulta Kamela Daouda oraz dzieł Alberta Camusa (zwłaszcza Obcego i Upadku). Teoria przechwycenia zrekonstruowana na podstawie pism Guy Deborda, Jacquesa Derridy oraz Judith Butler staje się podstawą dla interpretacji literatury postkolonialnej. Celem artykułu jest wskazanie przechwycenia jako jednej z postkolonialnych strategii tworzenia narracji. Według autorki jej istotą jest renegocjacja struktury kanonu i miejsca twórców wyłączonych – ze względu na ekonomiczne, polityczne i kulturowe uwarunkowania – z pełnego udziału w jego współtworzeniu. W pierwszej części artykułu autorka przedstawia podstawowe wyróżniki przechwycenia oraz struktury kanonu literackiego sformułowanej przez Davida Damroscha. Dalej przeanalizowane zostały dwie dialogujące ze sobą narracje literackie. Porównanie usankcjonowanej w kanonie opowieści o morderstwie i procesie Meursaulta Camusa oraz Sprawy Meursaulta Daouda ujawnia ścisłe związki między dwiema powieściami. W opowieści Daouda odwrócona została narracja o wydarzeniach – w książce dominuje perspektywa ofiary, której wyrazicielem jest brat zabitego przez Meursaulta bezimiennego Araba. Przeprowadzona analiza prowadzi do wniosku, że przechwycenie utworu kanonicznego i jego rekontekstualizacja jest bardziej rewolucyjnym gestem pisarzy postkolonialnych, pragnących wynegocjować własne miejsce w obrębie kanonu, niż natywistyczne, utopijne odtwarzanie przedkolonialnej przeszłości. Wybór tej strategii pisania świadczy o autorskiej świadomości dwojakiego rodzaju: każda literatura jest iterowalna, a każda rewolucja jest tylko pozornym zerwaniem.
Bibliografia
Ally, Hamza Karam. 2018. „The Stranger and The Other. Radical Alterity in Albert Camus’ The Stranger and Kamel Daoud’s The Meursault Investigation”. Otherness: Essays and Studies 6 (2): 259–280.
Barthes, Roland. 2009. Stopień zero pisania oraz Nowe eseje krytyczne. Tłum. Karolina Kot. Warszawa: Wydawnictwo Aletheia.
Butler, Judith. 2010. Walczące słowa. Mowa nienawiści i polityka performatywu. Tłum. Adam Ostolski. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej.
Camus, Albert. 2018. Obcy. Tłum. Marek Bieńczyk. Literatura na Świecie 7–8: 5–84.
Damrosch, David. 2010. „Literatura światowa w dobie postkanonicznej i hiperkanonicznej”. Tłum. Anna Tenczyńska. W Niewspółmierność. Perspektywy nowoczesnej komparatystyki. Antologia, red. Tomasz Bilczewski. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Daoud, Kamel. 2015. Sprawa Meursaulta. Tłum. Małgorzata Szczurek. Kraków: Wydawnictwo Karakter.
Daoud, Kamel. 2016. „Ludzie, którzy wychodzą od absurdu, kreują sens”. Rozmawia Maciej Kałuża. Estetyka i Krytyka 40: 127–136.
Debord, Guy i Gil J. Wolman. 2010. „Przechwytywanie – instrukcja obsługi”. Tłum. Marcin Adamczak. W Miasto w sztuce – sztuka miasta, red. Ewa Rewers. Kraków: Universitas.
Debord, Guy. 2006. Społeczeństwo spektaklu oraz Rozważania o społeczeństwie spektaklu. Tłum., wstęp i komentarz Mateusz Kwaterko. Warszawa: PIW.
Derrida, Jacques. 2002. „Sygnatura, zdarzenie, kontekst”. Tłum. Janusz Margański. W Derrida, Jacques. Marginesy filozofii, Warszawa: Wydawnictwo KR.
Kałuża, Maciej. 2018. „The Narrative of The Meursault Investigation: Is it the Story of The Stranger, Told by Clamence’s Double?”. Journal of Camus Studies 2017, red. Peter Francev: 55–66.
Palich, Natalia. 2012. „Wyzwoleni z tradycji? Literatura i krytyka postkolonialna wobec kanonu”. W Tradycja współcześnie – repetycja czy innowacja?, red. Anna Jarmuszkiewicz, Justyna Tabaszewska. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Thieme, John. 2001. Postcolonial con-texts. Writing back to the canon. London – New York: Continuum.
Vatsov, Dimitar. 2015. „Performatyw: suwerenna władza zamiast subwersji? (Austin, Derrida, Butler)”. Tłum. Weronika Szwebs. Przestrzenie Teorii 23: 217–240.
Licencja
Autorzy:
„Praktyka Teoretyczna” jest pismem, które chce realizować idee wolnego dostępu do wiedzy i poszerzania domeny dobra wspólnego. Ma służyć rozwojowi nauki i krytycznej refleksji w Polsce i na świecie w imię idei wolnego dostępu do wiedzy (Open Access). Całe pismo jest udostępniane za darmo w Internecie na warunkach licencji CC-BY-NC-SA (Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe) w wersji 4.0 (szczegółowe warunki: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/). Artykuły w nim zamieszczone mogą być dowolnie przechowywane, kopiowane, drukowane, rozpowszechniane i wykorzystywane do celów naukowo-dydaktycznych przy zachowaniu warunków licencji. Apelujemy tylko o uznanie autorstwa i podanie źródła w myśl przyjętych w środowisku naukowym standardów.
Nie ma natomiast możliwości komercyjnego wykorzystania zgromadzonych zasobów bez pisemnej zgody wydawcy. Dostęp do czasopisma nie może być dystrybuowany za opłatą czy w jakikolwiek inny sposób limitowany przez inne podmioty.
Autorzy tekstów przyjętych do publikacji w czasopiśmie „Praktyka Teoretyczna” są zobowiązani do wypełnienia, podpisania i odesłania na adres redakcji umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworów, z zobowiązaniem do udzielania sublicencji CC [PL.pdf, PL.doc, EN.pdf, EN.doc].
Zgodnie z umową, autorzy tekstów opublikowanych w czasopiśmie „Praktyka Teoretyczna” udzielają wydawcy czasopisma niewyłącznej i nieodpłatnej licencji oraz zezwalają na użycie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe (CC-BY-NC-SA 4.0).
Autorzy zachowują prawa do dalszego, swobodnego rozporządzania utworem.
Autorzy nadsyłanych artykułów powinni upewnić się, czy wykorzystywane przez nich materiały nie są chronione prawami autorskimi na rzecz innych osób i ponoszą odpowiedzialność za ewentualne uchybienia w tym względzie.