Wychowanie do niedojrzałości albo od biopolityki do psychowładzy

Article Sidebar

PDF
Opublikowane: sty 1, 2011
DOI: https://doi.org/10.14746/prt.2011.3.5
Słowa kluczowe:
Bernard Stiegler, biopolityka, psychowładza, psychotechnologie, ekonomia uwagi

Main Article Content

Arkadiusz Żychliński

Abstrakt

Jedną z charakterystycznych „chorób ponowoczesności” jest infantia, czyli niedojrzałość. Diagnozę tę łatwiej pojąć, jeśli uwzględnimy znamienną zmianę: o ile w ujęciu Michela Foucaulta klasyczna biopolityka sprowadza się do biowładzy, sprawowanej nad społecznościami w celu zinstrumentalizowania ich jako „maszyn produkcyjnych”, o tyle w ujęciu Bernarda Stieglera biopolitykę zastąpiła w dzisiejszych czasach w społeczeństwach Zachodu psychowładza, instrumentalizująca społeczności jako „maszyny konsumpcyjne”. Niniejszy artykuł rekonstruuje formy realizacji i konsekwencje owej ponowoczesnejpsychowładzy, oraz szuka odpowiedzi na pytanie, jak można jej przeciwdziałać.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
Żychliński, A. (2011). Wychowanie do niedojrzałości albo od biopolityki do psychowładzy. Praktyka Teoretyczna, 3, 151-160. https://doi.org/10.14746/prt.2011.3.5
Numer
Tom 3 (2011): BIOPOLITYKA (II)
Dział
PERSPEKTYWY BIOPOLITYKI

Autorzy:
„Praktyka Teoretyczna” jest pismem, które chce realizować idee wolnego dostępu do wiedzy i poszerzania domeny dobra wspólnego. Ma służyć rozwojowi nauki i krytycznej refleksji w Polsce i na świecie w imię idei wolnego dostępu do wiedzy (Open Access). Całe pismo jest udostępniane za darmo w Internecie na warunkach licencji CC-BY-NC-SA (Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe) w wersji 4.0 (szczegółowe warunki: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/). Artykuły w nim zamieszczone mogą być dowolnie przechowywane, kopiowane, drukowane, rozpowszechniane i wykorzystywane do celów naukowo-dydaktycznych przy zachowaniu warunków licencji. Apelujemy tylko o uznanie autorstwa i podanie źródła w myśl przyjętych w środowisku naukowym standardów.

Nie ma natomiast możliwości komercyjnego wykorzystania zgromadzonych zasobów bez pisemnej zgody wydawcy. Dostęp do czasopisma nie może być dystrybuowany za opłatą czy w jakikolwiek inny sposób limitowany przez inne podmioty.

Autorzy tekstów przyjętych do publikacji w czasopiśmie „Praktyka Teoretyczna” są zobowiązani do wypełnienia, podpisania i odesłania na adres redakcji umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworów, z zobowiązaniem do udzielania sublicencji CC [PL.pdf, PL.doc, EN.pdf, EN.doc].
Zgodnie z umową, autorzy tekstów opublikowanych w czasopiśmie „Praktyka Teoretyczna” udzielają wydawcy czasopisma niewyłącznej i nieodpłatnej licencji oraz zezwalają na użycie sublicencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe (CC-BY-NC-SA 4.0).

Autorzy zachowują prawa do dalszego, swobodnego rozporządzania utworem.
Autorzy nadsyłanych artykułów powinni upewnić się, czy wykorzystywane przez nich materiały nie są chronione prawami autorskimi na rzecz innych osób i ponoszą odpowiedzialność za ewentualne uchybienia w tym względzie.

Biogram autora

Arkadiusz Żychliński

Arkadiusz Żychliński – studiował filozofię i germanistykę na uniwersytetach w Poznaniu, Jenie i Berlinie. Pracownik Instytutu Filologii Germańskiej UAM oraz członek zespołu Pracowni Pytań Granicznych, autor książki Unterwegs zu einem Denker (2006), traktującej o granicach przekładalności dyskursu filozoficznego Martina Heideggera oraz proponującej pragmatystyczną teorięprzekładu. Zajmuje się m.in. antropologią filologiczną i filozoficzną, filozofią zwierząt oraz filozofią języka. W latach 2008-2010 stypendysta Fundacji Aleksandra von Humboldta.

Bibliografia

  1. Agamben G. 2008. Homo sacer: suwerenna władza i nagie życie. Warszawa: Prószyński i S-ka.
  2. Attali J. 1998. Dictionnaire du XXI-e siecle. Paris.
  3. Bauman Z. 2006. Społeczeństwo w stanie oblężenia. Warszawa: Sic!.
  4. Bourdieu P. 2009. O telewizji. Panowanie dziennikarstwa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. Cataluccio F. M. 2006. Niedojrzałość. Choroba naszych czasów. Kraków: Znak.
  6. Christakis D., F. J. Zimmerman, D. L. DiGiuseppe, C. A. McCarty. 2004. “Early Television Exposure and Subsequent Attentional Problems in Children”. Pediatrics 113 (4) : 708-713.
  7. Condy J. 1993. “Thief of Time. Unfaithful Servant: Television and the American Child”. Dadalus 122 (1) : 259-278.
  8. Deleuze G. 2007. Postscriptum o społeczeństwie kontroli. W Negocjacje: 1972-1990. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej Edukacji TWP.
  9. Foucault M. 2000. Historia seksualności. Warszawa: Słowo/obraz terytoria.
  10. Gasmi N., Grolleau G. 2002. “Economie de l’information versus economie de l’attention? Une application aux labels agroalimentaires”. Systemes agroalimentaires localisés 16-18.
  11. Greenfield S. 2004. Tomorrow’s People. How 21st-Century Technology Is Changing the Way We think And Feel. London: Penguin.
  12. Kant I. 2008. Beantwortung der Frage: Was ist Aufklarung?. W Zum ewigen Frieden und andere Schriften. Frankfurt/M..
  13. Kundera M. 1997. Powolność. Warszawa: W.A.B..
  14. Kundera M. 2001. Księga śmiechu i zapomnienia. Warszawa: W.A.B..
  15. Lem S. 2004. Sex Wars. Kraków: Agora SA.
  16. Sartori G. 2007. Homo Videns. Telewizja i postmyślenie. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
  17. Sloterdijk P. 2008. „Reguły dla ludzkiego zwierzyńca. Odpowiedź na Heideggera list o humanizmie”. Przegląd Kulturoznawczy 4 : 40-62.
  18. Sloterdijk P. 2009. Du must dein Leben andern. Uber Anthropotechnik. Frankfurt/M.
  19. Steiner G. 2007. Meine ungeschriebenen Bucher. München.
  20. Stiegler B. 2008. La telecratie contre la democratie. Lettre ouverte aux representants politiques. Paris.
  21. Stiegler B. 2008. Prendre Soin. De la jeunesse et des generations. Paris.
  22. Sunder Rajan K. 2006. Biocapital. The Constitution of Postgenomic Life. Durham: Duke University Press.
  23. Żychliński A. 2007. „Iluzje edukacji”. Przegląd Polityczny 82 : 64-71.
  24. Żychliński A. 2009. „Making it explicit. Petera Sloterdijka anatomia antropotechnik”. Kronos 3 (3) : 264-278.