Occupy: nowa pedagogika przestrzeni i czasu?

Abstrakt

Artykuł jest pierwszą częścią projektu badawczego mającego na celu przybliżenie teoretycznego i praktycznego potencjału Occupy w oparciu o analizę ostatniej fali okupacji, która pojawiła się w odpowiedzi na politykę zaciskania pasa i prekarności na całym świecie. Podejmujemy się tego zadania jako edukatorzy, usiłujący „okupować” przestrzenie edukacji wyższej wewnątrz i na zewnątrz instytucji, w których pracujemy. Occupy wskazuje na kluczowe znaczenie czasu i przestrzeni jako pojęć, za pomocą których możliwa jest rekonfiguracja działalności rewolucyjnej. Podejmując problem (Occupy) na tym fundamentalnym poziomie przestrzeni i czasu przy pomocy krytycznego zastosowania koncepcji „nowej pedagogiki przestrzeni i czasu” Henriego Lefebvre’a, mamy nadzieję stworzyć przestrzenie dla dalszych rewolucyjnych transformacji, rozciągając krytykę polityki przestrzeni i czasu na samą edukację i jej instytucje. Według Lefebvre’a „pedagogika przestrzeni i czasu” jest podstawą dla nowej formy „przeciw-przestrzeni”. Stwierdza on, że „wypaczone i odwrócone przestrzenie, choć początkowo podporządkowane, dają wyraziste dowody na prawdziwie produktywny potencjał” (2008, 383), a tym samym ukazują miejsca pęknięć w życiu codziennym i sposoby, na które może ono zostać odzyskane jako żywiołowa przestrzeń pełna radości i nadziei. W La production de l’espace to przestrzeń czasu wolnego jest tą przestrzenią, w której zajść może namysł nad oporem i jego zapoczątkowanie. Z kolei my zastępujemy tę przestrzeń ideą Occupy. Rozważamy, jak okupacja uniwersyteckich programów kształcenia, rozumiana jako produkcja krytycznej wiedzy, może również stwarzać „nową pedagogikę przestrzeni i czasu”. Okupację szkolnictwa wyższego opiszemy w odniesieniu do dwóch projektów, w które jesteśmy zaangażowani – „Student jako wytwórca” i Social Science Center.