Słowa kluczowe
język czeski
analiza korpusowa
Jak cytować
Abstrakt
Celem artykułu jest analiza form krótkich przymiotników w języku czeskim w kontekście ich złożonych odpowiedników. Materiał badawczy został zebrany z równoważnego korpusu języka czeskiego SYN2015. Przymiotniki imienne znajdują się pod względem statystycznym na marginesie języka czeskiego. Występują w konkretnych konstrukcjach gramatycznych i leksykalnych. Zajmują zatem stałe miejsce w systemie czeszczyzny. Są stosowane w wypowiedziach literackich, nie tylko książkowych, jak wskazują na to gramatyki języka czeskiego, ale nieraz także w potocznym języku literackim (np. a hotovo). Przymiotniki imienne najczęściej pełnią funkcję orzecznika lub predykatywu, rzadziej okolicznika, przydawki niekongruentnej lub członu samodzielnego. Część przymiotników imiennych występuje w ustalonych połączeniach językowych (np. pokud možno, buď tak laskav, buď zdráv).
Bibliografia
Bańko Mirosław, 2002, Wykłady z polskiej fleksji, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Bartula Czesław, 1981, Podstawowe wiadomości z gramatyki staro-cerkiewno-słowiańskiej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Mluvnice současné češtiny pod red. V. Cvrčka, 2010, Praha.
Damborský Jiří, 1970, Podstawy gramatyki języka czeskiego, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Lamprecht Arnošt., Šlosar Dušan., Bauer Jaroslav, 1986, Historická mluvnice češtiny, Praha: Státní pedagogické nakladatelství.
Kováříková Dominika, 2010, Přídavná jména (Adjektiva) w: Mluvnice současné češtiny Jak se píše a jak se mluví, red. Václav Cvrček, Karolinum Praha.
Mluvnice češtiny (2), 1986, ved. red. Jan Petr, Praha: Academia.
Nekula Marek, Rusínová Zdenka, Grepl Miroslav, Karlík Petr, 1995, Příruční mluvnice češtiny, Brno.
Čechová Marie, Chloupek Jan, Krčmová Marie, Minářová Eva, 1997, Stylistika současné češtiny, Praha.