Abstrakt
Dwadzieścia pięć lat po rozwiązaniu byłego Związku Radzieckiego i ponownym zaistnieniu republik Azji Środkowej jako niezależnych państw region ten nadal jest sceną rywalizacji wielkich mocarstw (Rosji, Chin, Unii Europejskiej, USA, Indii, Japonii, Turcji i Iranu) konkurujących w swego rodzaju „nowej wielkiej grze”, mającej na celu zwiększenie wpływów geopolitycznych i gospodarczych w regionie. Trwające ukryte współzawodnictwo wyjaśniają jego geografia, zróżnicowane i bogate zasoby naturalne, takie jak ropa naftowa i gaz. Pomimo wspólnej przeszłości historycznej i kulturowej Azja Środkowa stanowi zrónicowany region o wieloetnicznej i wielojęzycznej strukturze oraz niskim stopniu integracji fizycznej, gospodarczej i handlowej. Brak wzajemnego zaufania, utrzymujące się napięcia dotyczące granic oraz wykorzystania i współużytkowania zasobów naturalnych, a także różne poziomy wyników gospodarczych stanowiły jak dotąd zagrożenie dla rozwoju prawdziwej współpracy regionalnej. W tym kontekście chińska inicjatywa OBOR (One Belt One Road – jeden pas, jedna droga), mająca na celu rozwój szybkiego transportu, teoretycznie mogłaby – w przypadku właściwej realizacji – poprawić połączenia międzyregionalne, rozwijając w ten sposób rynek Azji Centralnej oraz wspierając współpracę międzyrządową i kontakty międzyludzkie w regionie. Czy możemy w takim razie spodziewać się, że ambitna chińska inicjatywa OBOR zwiększy stabilność geopolityczną i pomoże uzyskać wspólne korzyści gospodarcze i handlowe w Azji Środkowej? Jakie są przesłanki, które należałoby spełnić? Autor szczegółowo analizuje pewne kluczowe wymagania polityczne, gospodarcze i instytucjonalne niezbędne w celu skutecznego wdrożenia strategii OBOR stwierdzając jednak, że trzy lata po uruchomieniu tego kluczowego instrumentu chińskiego modelu „globalizacji bez demokracji” jego wdrożenie stoi w obliczu poważnych problemów, budząc tym samym większe wątpliwości niż pewność.
Bibliografia
Asian Development Bank (2008), How to Design, Negotiate and Implement a Free Trade Agreement in Asia, Office of Regional Economic Integration, April.
Asian Development Bank (2016), Complete Asian Economic Integration Report 2016, AEIR.
Council of the European Union (2007), The EU and Central Asia: Strategy for a New Partnership (Doc 10113/07), 31 May 2007.
Council of the European Union, Council conclusions on the EU Strategy for Central Asia (Doc 10191/15), 22 June 2015.
Ding A. S. (2008), Sino-US Competition in Strategic Arms, S. Rajaratnam School of International Studies, Singapore, 24 April 2008.
Doix V. (2016), Strategie de la mer Caspienne: le dernier avatar de la mainmise russe, “Diploweb.com. La revue géopolitique”, 25 September 2016.
European Parliament (2016), Resolution on the Implementation and review of the EU-Central Asia Strategy, P8_TA(2016)0121.
European Parliament (2016), Resolution on EC-Uzbekistan Partnership and Cooperation Agreement and bilateral trade in textiles, P8_TA-PROV(2016)0490.
Firdus Ah Dar (2014), India’s response to new great game in Central Asia, “Journal of South Asian Studies”, no. 02(01), pp. 33–44.
Garcés de los Fayos F. (2016), Uzbekistan: Succession issues at the heart of Central Asia, European Parliament, Policy Department, Study, October.
Gurcan M. (2017), Russia scores diplomacy points by mentoring Kazakhstan on Mideast, Al-Monitor, 03 January 2017.
Hattstein M. (2000), Central Asia and Asia Minor: the Great Seljuks, the Anatolian Seljuks and the Khwarazm-Shahs: History, “Islam, Art and Architecture”, Könemann Verlagsgesellschaft mb.H., Cologne, pp. 348–353.
Hyer E. A. (2005), Haunting by history: China and its North Western Neighbours, Historia Actual Online, Núm. 7, Primavera, pp. 83–92.
Kinyakin A. (2016), The Eurasian Integration: Challenges and Opportunities for the EU, Working Paper presented at the 16th International Academic Conference on “Security of Europe, EU and Poland in the face of new challenges. Status Quo and Futures Scenarios”, organized by the Faculty of Political Science and Journalism, Adam Mickiewicz University, Collegium Polonicum, Słubice, February 4–5.
Luttwak E. N. (2012), The Rise of China vs. the Logic of Strategy, Harvard University Press, Cambridge, p. 12.
Mori S. (2016), The New Great Game: An Opportunity for the EU’s Common Foreign and Security Policy, European Institute for Asian Studies, Briefing paper, June.
Parliamentary Assembly of Council of Europe (2014), Resolution 1984(2014) on The request for Partner for Democracy status with the parliamentary Assembly submitted by the Parliament of the Kyrgyz Republic. Text adopted by the Assembly on 8 April 2014. See also Doc. 13461, report on the Committee on Political affairs and democracy, rapporteur: Mr Andreas Gross.
Rafi S. (2016), “Punjab-centric” China-Pakistan Economic Corridor exposes political divisions, “Asia Times News § Features”, 14 September.
Shawn W. C. (2016), China-Thailand Railway project gets untracked, “Post Publishing PCL”, 1 April 2016.
Suchjov M. A. (2016), Putin lays out Moscow’s new Mideast strategy, “Al-Monitor”, 12 December 2016.
Teng-chi Chang S. (2013), A “responsible great power” not hiding light anymore? –China’s Foreign Policy after the Xi-Li Administration’s inauguration, “Prospect Journal”, College of Social Sciences, National Taiwan University, pp. 77–106.
The Economist (2017), Anti-Chinese protests in Sri Lanka. Deep water, p. 45.
United Nations Development Programme (2015), Human Development Report 2015, Work for Human Development, New York.
Wang Y. (2015), Reviving the Silk Road: What is behind it?, “Madariaga College of Europe”, 24 April 2015.
Yu-Wen Chen (2015), A Research Note on Central Asia Perspectives on the Rise of China, “Issues and Studies”, vol. 51, no. 3, September 2015, Institute of International Relations, National Chengchi University, Taiwan.
Zogg B. (2016), Putin’s Next Step: Central Asia and geopolitics, CSS Analyses no. 200, ETH Zurich, December 2016.