Polityka sankcji wobec rosyjskiego sektora skroplonego gazu ziemnego (projekt Arctic LNG 2)

Abstrakt

W porównaniu do gazu przesyłanego gazociągami, gaz ziemny transportowany jako ciecz może być dostarczony dowolnemu odbiorcy, dlatego Rosja dynamicznie zwiększa produkcję LNG. Dywersyfikację dostaw gazu ziemnego może utrudnić polityka sankcyjna wobec Rosji skierowana na ograniczenie dochodów z eksportu paliw kopalnych. W celu określenia rezultatów restrykcji za podmiot badań przyjęto zespół instalacji LNG budowanych w klimacie okołobiegunowym, a przedmiot badań – sankcje skierowane na zahamowanie tej inwestycji. Uzyskanie odpowiedzi na pytanie badawcze: czy restrykcje osiągnęły zamierzony skutek pozwoli na weryfikację hipotezy: sankcje doprowadzą do marginalizacji rozważanego przedsięwzięcia. Do szczegółowej analizy skuteczności środków ograniczających produkcję i transport rosyjskiego gazu ziemnego w ciekłym stanie skupienia posłużono się wykorzystywaną w naukach społecznych metodą badawczą jaką jest studium przypadku – projektu Arctic LNG 2. Zasadnicze rozważania artykułu ujęto w dwóch zagadnieniach. W pierwszym scharakteryzowano proces budowy terminalu LNG w klimacie okołobiegunowym, a w drugim działania wspólnoty europejskiej i amerykańskiej administracji skierowane na zablokowanie rozpatrywanej inwestycji. Z przeprowadzonych analiz wynika, że zasadniczy wpływ na niepełne wykorzystanie badanego terminalu LNG mają sankcje dotyczące budowy arktycznych gazowców koniecznych do wywozu skroplonego gazu oraz realizacji bezpośrednich dostaw do Europy.