Słowa kluczowe
państwo konstytucyjne
państwo autorytarne
analiza dyskursu
Laclau & Mouffe
Jak cytować
Abstrakt
Na przestrzeni dziejów tworzenie państwa konstytucyjnego było pierwszym doświadczeniem nowoczesnego państwa w Iranie. Zmiana stosunków władzy i ograniczenie władzy autorytarnej należało do najważniejszych kwestii państwa konstytucyjnego. Niniejsze badanie ma na celu zbadanie przyczyn przejścia od państwa konstytucyjnego do autorytarnego państwa biurokratycznego poprzez przyjęcie ram Laclau i Mouffe do analizy dyskursu politycznego. Metodologia badań jest opisowo-analityczna, przeprowadzona na podstawie danych bibliotecznych. Wyniki analizy pokazały, że rewolucja konstytucyjna przekształciła strukturę władzy i tradycyjne państwo, ale rewolucja konstytucyjna nie stworzyła nowego porządku. Pomimo przepisów prawnych, takich jak ukształtowanie parlamentu i konstytucja, państwo konstytucyjne nie było w stanie sprawować swojej władzy prawnej. Współistnienie tradycyjnych i reakcyjnych elementów, takich jak Chaninowie, przywódcy plemienni, populacje plemienne i właściciele zgodnie z elementami nowoczesnymi, intelektualiści i heterogeniczność rządzących elit politycznych, sprawiły, że rewolucja konstytucyjna nie była w stanie wywołać głębokich zmian polityczno-społecznych. W efekcie powstało szereg czynników wewnętrznych i zewnętrznych, takich jak kryzys finansowy, władza plemienna, traktat imperialistyczny z 1907 r., rozczarowanie elit politycznych, powstawanie sił odśrodkowych, niepewność i globalny chaos oraz rozwój krajów sąsiednich, różnorodność ideologiczna w zgodzie z geopolitycznym punktem widzenia były najważniejszymi czynnikami w przejściu do autorytarnego, biurokratycznego państwa Pahlawi oraz porażce procesu budowania narodu i upadku systemu polityczno-konstytucyjnego w Iranie.
Bibliografia
Adamiyat F. (2008), The Ideology of Iran’s Constitutional Movement, Vol. 1, Gostareh.
Ahmadi H. (2011), Ethnicity and ethnocentrism in Iran, Ney.
Andersen N. A. (2003), Discourse Analytical Strategies: Foucault, Koselleck, Laclau, Luhmann, Policy Press.
Bahār M. (1984), A Brief History of Political Parties of Iran, 1st edition, Vol. 1, Amirkabir.
Behnām J. (2000), Iranian Intellectuals in Berlin, 1st edition, Forouzān.
Browne E. G. (1918), The Persian Constitutional movement, British Academy.
Chouliaraki L., Fairclough N. (1999), Discourse in Late Modernity: Rethinking Critical Discourse Analysis, Edinburgh University Press.
Clarke C. Brown A., Hailey V. (2009), Working Identities? Antagonistic Discursive Resources and Managerial Identity, “Human relations”, 62 (3): 323–352.
Cottom R. (1992), Nationalism in Iran, Translated into Persian by: Ahmad Taddayon, Kavir.
Cronin S., Cronin D., Cronin S. M. (1997), The Army and Creation of the Pahlavi State in Iran, 1921–26, IB Tauris.
Fiyouzat E. (1996), State in Pahlavi Period, 1st edition, Chapakhsh.
Gellner E. (1983), Nations and Nationalism, Basil Blackwell.
Ghani C., Ghanī S. (2000), Iran and the Rise of Rezā Shāh: From Qājār Collapse to Pahlavi Power, IB Tauris.
Gramsci A., Hoare Q. (1971), Selections from the Prison Notebooks, Lawrence and Wishart.
Hāeri A. (2001), Shi’ism and Constitution in Iran and the Role of Iranians in Iraq, Amirkabir.
Hāfez Nia M. (2002), Geopolitics of Iran, SAMT.
Howarth D., Stavrakakis Y. (2000), Introducing Discourse Theory and Political Analysis, in: Discourse theory and political analysis: identities, hegemonies and social change, (eds.) D. Howarth, A. Norval, Y. Stavrakakis, Manchester University Press, Manchester–New York: 1–24.
Husseini S. (1994), Some Unknown Hints on Iran’s Contemporary History, 1st edition, Navid-e-No, Shirāz.
Husseini Zādeh M. A. (2007), Political Islam in Iran, Mofid University Press.
Karimi Pour Y. (1992), Geo-politic Analysis of Critical Areas in Sistan and Baluchestan. Doctoral dissertation, Tarbiat Modares University.
Karimi Pour Y. (2000), Iran and Neighbors, University Press.
Kasraei M. (2000), The Challenge of Tradition and Modernity, 1st edition, Markaz.
Kasraei M. S., Pouzesh Shirazi A. (2009), Laclau and Mouffe’s Discourse Theory as an Effective Tool for Understanding and Explaining Political Phenomenon, “Journal of Politics”: 339–360.
Kāveh Magazine (1960): 1.
Laclau E., Mouffe C. (1985), Hegemony and Socialist Strategy: Towards a Radical Democratic Politics, Verso.
Maki H. (2001), Twenty Years of Iran’s History, 6th edition, Vol. 3–4, Elmi.
Mirheidar D. (2011), Five Decades of Developments in Thought and Geo-political Issue, Papli.
Mouffe C. (2008), Critique as counter-hegemonic intervention. Transversal multilingual web journal, http://eipcp.net/transversal/0808/mouffe/en/print (20 Jan 2013).
Nāzem H. (1954), Russia and Great Britain in Iran (1900–1914), Columbia University.
Rahbari M. (2009), Constitutional Revolution: Religious renaissance in Iran, “Research in Political Science”, No. 1: 105–134.
Rasoulzādeh M. A. (1998), Reports from Iranian Constitutional Revolution, Translated into Persian by: Rahim Raeis Nia, 1st edition, Shirāzeh.
Rowshanfekr M. (2018), Modernity and Tribal Society of Boyer-Ahmad in Pahlavi Period, 1st edition, Movarekhān.
Sha’bāni R. (2006), Social History of Iran: the Basics, Qomes.
Tabari E. (1978), Iranian Society in Rezā Shāh’s Period, Ferdows.
Tājik M. (2008), The Analysis of the Ninth Period of Iran Presidential Election, “Journal of Humanities”, No. 61: 75–95.
Torfing J. (1999), New Theories of Discourse, Laclau, Mouffe and Źiźek, Blackwell.
Zibākalām S. (1998), Tradition and Modernity, Rowzaneh.
Licencja
Teksty opublikowane na łamach czasopisma "Przegląd Strategiczny" i udostępniane w formacie PDF objęte są licencją CC BY 4.0 (Creative Commons - Uznanie autorstwa). Kopiowanie i rozpowszechnianie dozwolone jest pod warunkiem uznania autorstwa.