Słowa kluczowe
dyplomacja miejska
globalne zarządzanie
zmiana klimatu
Jak cytować
Abstrakt
Jednym ze skutków globalizacji jest rosnąca liczba powiązań transnarodowych, w których rządy centralne nie tylko przestały je kontrolować, ale i w których przestały uczestniczyć. W związku z tym w ostatnich dziesięcioleciach miasta były coraz bardziej zmotywowane do reagowania na problemy międzynarodowe i inicjowania różnorodnych kontaktów z zagranicznymi ośrodkami gospodarczymi, kulturalnymi i politycznymi. W artykule przyjrzymy się praktykom dyplomacji miejskiej w świetle obecnego kryzysu klimatycznego. Chociaż miasta mogą być w konflikcie z rządem centralnym, realizują globalną agendę klimatyczną. Niemniej jednak powstaje pytanie, w jaki sposób umieścimy autonomiczne działania miast w agendzie globalnego zarządzania?
Artykuł ma na celu ustalenie, czy ramy multilateralizmu hybrydowego są niszą dla miast, które mogą przejąć rolę rządu centralnego w obronie wspólnych globalnych wartości, takich jak ochrona środowiska, gdy nie robi tego państwo. Opierając się na zbiorze danych składających się z różnych lokalnych inicjatyw reagujących na zmiany klimatu, sugerujemy znaczny wzrost zobowiązań w zakresie zobowiązań międzynarodowych porozumień klimatycznych z udziałem wielu podmiotów na szczeblu niższym niż krajowy. Dzięki tym zobowiązaniom miasta przystępują do międzynarodowych negocjacji z różnymi partnerami w ramach hybrydowej architektury polityki.
Miasta mają ogromny potencjał wpływania na globalną dyskusję na temat agendy zmian klimatycznych. Ponadto dochodzimy do wniosku, że miasta przejmują rolę państw w kwestiach globalnych, gdy stwierdzają nieadekwatność działań rządów centralnych. Konfliktowa pozycja zmusza je do prowadzenia autonomicznych działań i sprzyja nowemu zjawisku hybrydowego multilateralizmu.
Finansowanie
This article was created within the IGA Grant Competition project “The Challenge of Integration and Disintegration Tendencies and Processes Within Different Levels of Governance“ n. F2/48/2020.
Bibliografia
Acuto M. (2013), Global Cities, Governance and Diplomacy: The Urban Link, Routledge, Toly, New York, DOI: 10.4324/9780203073810.
Acuto M., Rayner S. (2016), City networks: breaking gridlocks or forging (new) lock-ins?, “International Affairs”, 92(5): 1147–1166.
Acuto M., Morissette M., Tsouros A. (2017), City diplomacy: Towards more strategic networking? Learning with WHO healthy cities, “Global Policy”, 8(1): 14–22.
Adger W. N., Jordan A. (eds.) (2009), Governing sustainability, Cambridge University Press.
Andonova L. B., Betsill M. M., Bulkeley H. (2009), Transnational climate governance, “Global environmental politics”, 9(2): 52–73.
Aldecoa F., Keating M. (eds.) (1999), Paradiplomacy in Action: The Foreign Relations of Subnational Governments, Frank Cass, London.
Alger C. F. (1984), Bridging the Micro and the Macro in International Relations Research, “Alternatives”, 10(3): 319–344, https://doi.org/10.1177/030437548401000301.
Amiri S., Sevin E. (2020), City Diplomacy: Current Trends and Future Prospects, Palgrave Macmillan, DOI: 10.1007/978-3-030-45615-3.
ARUP report (2011), Climate Action in Megacities: C40 Cities Baseline and Opportunities (Version 1.0) C40 Climate Leadership Group and ARUP, http://www.arup.com/News/2011_06_June/01_Jun_ll_C40_Climate_Action_Megacities_Sao_Paulo.aspx (21.10.2020).
Bäckstrand K. (2008), Accountability of networked climate governance: The rise of transnational climate partnerships, “Global environmental politics”, 8(3): 74–102.
Bäckstrand K., Lövbrand E. (eds.) (2015), Research handbook on climate governance, Edward Elgar Publishing.
Bäckstrand K., Kuyper J. W., Linnér B.-O., Lövbrand E. (2017), Non-state actors in global climate governance: from Copenhagen to Paris and beyond, “Environmental Politics”, 26 (4): 561–579, DOI: 10.1080/09644016.2017.1327485.
Barber B. R. (2013), If Mayors Ruled the World: Dysfunctional Nations, Rising Cities, Yale University Press.
Betsill M., Bulkeley H. (2006), Cities and the Multilevel Governance of Global Climate Change, “Global Governance”, 12(2): 141–159, https://www.jstor.org/stable/27800607.
Bouteligier S. (2013), Cities, Networks, and Global Environmental Governance: Spaces of Innovation, Places of Leadership, Routledge, New York.
Bueger C., Gadinger F. (2018), International Practice Theory, Palgrave Macmillan, Basingstoke.
C40 Cities (2018), A Year of Dazzling City Climate Leadership, 5.12.2018, https://www.thechicagocouncil.org/blog/global-insight/multilateral-window-city-diplomacy (15.3.2021).
Castells M. (2005), Global governance and global politics, “PS: Political Science and Politics”, 38(1): 9–16.
Cornago N. (2010), On the Normalization of Sub-State Diplomacy, in: Regional Sub-state Diplomacy Today, (ed.) D. Criekemans, Leiden–Boston.
Criekemans D. (Hg.) (2010), Regional Sub-state Diplomacy Today, Leiden–Boston.
Curtis S. (ed.) (2014), The Power of Cities in International Relations, Routledge, New York, https://doi.org/10.4324/9781315851495.
Curtis S. (2016), Cities and global governance: State failure or a new global order?, “Millennium”, 44(3): 455–477.
Dryzek J. S. (2017), The Meanings of Life for Non-state Actors in Climate Politics, “Environmental Politics”, 26(4): 789–799, DOI:10.1080/09644016.2017.1321724.
Giddens A. (2000), Runaway world: how globalization is reshaping our lives, Routledge, New York.
Graham E. (2021), Global Electricity Review 2021, EMBER, https://ember-climate.org/global-electricity-review-2021/g20-profiles/united-states/ (23.6.2021).
Hale T. (2018), The role of sub-state and non-state actors in international climate processes, Chatham House, Londres.
Hickmann T. (2015), Rethinking authority in global climate governance: How transnational climate initiatives relate to the international climate regime, Routledge.
Hocking B. (1993), Localizing Foreign Policy: Non-central Governments and Multilayered Diplomacy, St. Martin’s Press, New York, N.Y.
Hooghe L. (2001), The European Commission and the Integration of Europe: Images of Governance, Cambridge University Press.
Jordan A. J., Huitema D., Hildén M., Van Asselt H., Rayner T. J., Schoenefeld J. J., ... Boasson E. L. (2015), Emergence of polycentric climate governance and its future prospects, “Nature Climate Change”, 5(11): 977–982.
Kaiser R. (2003), Paradiplomacy and Multilevel Governance in Europe and North America: Subnational Governments in International Arenas, “Participation”, vol. 27.
Keating M. (1999), Regions and International Affairs: Motives, Opportunities and Strategies, “Regional & Federal Studies”, Vol. 9, No. 1: 1–16.
Keohane R. O., Nye J. S. (1974), Transgovernmental Relations and International Organizations, “World Politics”, Vol. 27, No. 1: 39–62.
Kern K. (2019), Cities as leaders in EU multilevel climate governance: Embedded upscaling of local experiments in Europe, “Environmental Politics”, 28(1): 125–145.
Kirby A., Marston S., Seasholes K. (1995), World cities and global communities: the municipal foreign policy movement and new roles for cities, World cities in a world-system: 267–279.
Kuznetsov A. S. (2015), Theory and Practice of Paradiplomacy: Subnational Governments in International Affairs, Routledge, New York.
Kuyper J. W., Linnér B. O., Schroeder H. (2018), Non-state actors in hybrid global climate governance: justice, legitimacy, and effectiveness in a post-Paris era, “Wiley Interdisciplinary Reviews: Climate Change”, 9(1): e497.
Lecours A. (2002), Paradiplomacy: Reflections on the Foreign Policy and International Relations of Regions, “International Negotiation”, Vol. 7, No. 1.
Lee T. (2013), Global Cities and Transnational Climate Change Networks, “Global Environmental Politics”, 13:1: 108–127.
Leffel B. (2017), City Diplomacy in the Age of Brexit & Trump, “Public Diplomacy Magazine”, (18): 9–14.
Leffel B. (2018), Animus of the Underling: Theorizing City Diplomacy in a World Society, “The Hague Journal of Diplomacy”, 13(4): 502–522. DOI: https://doi.org/10.1163/1871191X-13040025.
McMillan S. L. (2008), Subnational foreign policy actors: How and why governors participate in US foreign policy, “Foreign Policy Analysis”, 4(3): 227–253.
Newell P., Pattberg P., Schroeder H. (2012), Multiactor governance and the environment, “Annual Review of Environment and Resources”, 37.
Oosterlynck S., Bassens D., Beeckmans L., Derudder B. (2019), An urban studies take on global urban political agency, The City as a Global Political Actor: 1–21.
Pouliot V., Cornut J. (2015), Practice theory and the study of diplomacy: A research agenda, “Cooperation and conflict”, 50(3): 297–315.
Rapoport E., Acuto M., Grcheva L. (2019), Setting Priorities. Leading Cities, UCL Press, 2019-3-6: 59–75.
Sassen S. (2001, The Global City: New York, London, Tokyo, Princeton University Press, Princeton, N.J.
Sassen S. (2004), Local actors in global politics, “Current sociology”, 52(4): 649–670.
Shuman M. (1986), Why Cities Are Entering International Affairs: An Overview, “Bulletin of Municipal Foreign Policy”, Vol. 1, No. 1 (Winter, 1986–87).
Shuman M. (1988), Support Your Local State Department, “Bulletin of Municipal Foreign Policy”, Vol. 2, No. 2 (Spring, 1988).
Tavares R. (2016), Paradiplomacy. Cities and States as Global Players, Oxford University Press, Oxford.
Utomo A. B. (2019), Reimagining City Identities in Globalisation: A Constructivist Study on City Paradiplomacy, The Annual Convention on the Global South.
van der Pluijm R., Melissen J. (2007), City Diplomacy: The Expanding Role of Cities in International Politics, Netherlands Intitute of International Relations Clingendael.
Wang J. (2006), Localising public diplomacy: The role of sub-national actors in nation branding, “Place Branding”, 2(1): 32–42.
Licencja
Teksty opublikowane na łamach czasopisma "Przegląd Strategiczny" i udostępniane w formacie PDF objęte są licencją CC BY 4.0 (Creative Commons - Uznanie autorstwa). Kopiowanie i rozpowszechnianie dozwolone jest pod warunkiem uznania autorstwa.