Wykorzystanie elementów neuroandragogiki w edukacji religijnej osób starszych

Abstrakt

We współczesnej refleksji katechetycznej w sposób znaczący wybrzmiewa potrzeba ożywienia katechezy osób starszych, jak i skorzystania z bogactwa i doświadczenia tejże grupy społecznej. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż społeczeństwo, a tym samym wspólnotę Kościoła dotyka problem postępującego starzenia się jej członków. W wymiarze katechetycznym istotnym staje się między innymi podjęcie odpowiednich kroków w celu dostosowania katechezy osób starszych pod względem odpowiednich treści, narzędzi oraz struktury. Proponowana swoista oferta edukacyjna powinna pobudzić oraz zachęcić do weryfikacji i pogłębienia własnej wiedzy religijnej, pomóc odpowiedzieć na nurtujące pytania, zwłaszcza natury egzystencjalnej w perspektywie eschatologicznej, a także odnaleźć miejsce i rolę osób starszych we wspólnocie wierzących. W niniejszym opracowaniu, analizie poddano najpierw pojęcie starości i starzenia się w ujęciu społecznym i teologicznym, następnie przedstawiono podstawowe założenia neuroandragogiki oraz najistotniejsze aspekty katechezy osób starszych. W kolejnej części zaprezentowane zostały implikacje praktyczne dla wykorzystania wybranych elementów andragogiki i neuroandragogiki w katechezie oraz szeroko pojętej aktywności i edukacji religijnej osób starszych.