Słowa kluczowe
język czeski
analiza korpusowa
Jak cytować
Abstrakt
Celem artykułu jest analiza form krótkich przymiotników w języku czeskim w kontekście ich złożonych odpowiedników. Materiał badawczy został zebrany z równoważnego korpusu języka czeskiego SYN2015. Przymiotniki imienne znajdują się pod względem statystycznym na marginesie języka czeskiego. Występują w konkretnych konstrukcjach gramatycznych i leksykalnych. Zajmują zatem stałe miejsce w systemie czeszczyzny. Są stosowane w wypowiedziach literackich, nie tylko książkowych, jak wskazują na to gramatyki języka czeskiego, ale nieraz także w potocznym języku literackim (np. a hotovo). Przymiotniki imienne najczęściej pełnią funkcję orzecznika lub predykatywu, rzadziej okolicznika, przydawki niekongruentnej lub członu samodzielnego. Część przymiotników imiennych występuje w ustalonych połączeniach językowych (np. pokud možno, buď tak laskav, buď zdráv).
Bibliografia
Bańko Mirosław, 2002, Wykłady z polskiej fleksji, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Bartula Czesław, 1981, Podstawowe wiadomości z gramatyki staro-cerkiewno-słowiańskiej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Mluvnice současné češtiny pod red. V. Cvrčka, 2010, Praha.
Damborský Jiří, 1970, Podstawy gramatyki języka czeskiego, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Lamprecht Arnošt., Šlosar Dušan., Bauer Jaroslav, 1986, Historická mluvnice češtiny, Praha: Státní pedagogické nakladatelství.
Kováříková Dominika, 2010, Přídavná jména (Adjektiva) w: Mluvnice současné češtiny Jak se píše a jak se mluví, red. Václav Cvrček, Karolinum Praha.
Mluvnice češtiny (2), 1986, ved. red. Jan Petr, Praha: Academia.
Nekula Marek, Rusínová Zdenka, Grepl Miroslav, Karlík Petr, 1995, Příruční mluvnice češtiny, Brno.
Čechová Marie, Chloupek Jan, Krčmová Marie, Minářová Eva, 1997, Stylistika současné češtiny, Praha.
Licencja
Prawa autorskie (c) 2020 Milena Hebal-Jezierska
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.