Słowa kluczowe
rozszerzenie
interesy
dobro wspólne
przystąpienie
Jak cytować
Abstrakt
Polska kilka razy w swej historii aktywności integracyjnej przed i po przystąpieniu do UE podjęła próbę zademonstrowania pozostałym krajom UE i unijnym instytucjom, że chce być samodzielnym podmiotem wewnątrz-unijnej gry interesów. Tym bardziej, że nie zawsze interesy Polski są zgodne z interesami pozostałych aktorów integracji. Na przykład sprzeciwiamy się postulatowi szybszego rozwoju krajów należących do „twardego jądra” UE. Z drugiej strony Polsce nadal bliskie jest uniwersalistyczne przesłanie, które brzmi: naszym wspólnym życzeniem jest uczynienie Europy kontynentem demokracji, wolności, pokoju i postępu. Unia pozostaje dla Polski nadal gwarantem redukowania linii podziału w Europie i popierania stabilności i pomyślnego rozwoju. Z uwagi na powyższe, zdaniem autora nie ma innego wyjścia, Europa (UE) musi postawić na uniwersalistyczno-partykularną syntezę jedności w wielości oraz jedności w różnorodności, która wzbogaca i rozwija, ale nie rozbija. A przede wszystkim eksponuje dobro wspólne bez zaniku (zatracania) dobra indywidualnego.Bibliografia
Bachmann K. (1999), Polska kaczka – europejski staw. Szanse i pułapki polskiej polityki europejskiej, Warszawa.
Balcer A., Buras P., Gromadzki G., Smolar E. (2016), Polacy wobec UE: koniec konsensusu, Warszawa.
Berend I. T. (2012), Od bloku sowieckiego do Unii Europejskiej. Transformacja ekonomiczna i społeczna Europy Środkowo-Wschodniej od 1973 roku, transl. J. Gilewicz, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.
Czachór Z. (2013), Kryzys i zaburzona dynamika Unii Europejskiej, Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2013.
Czachór Z. (2010), Pozycja międzynarodowa Polski Anno Domini 2010. Analiza politologiczna czynników wpływu, in: Dwa dwudziestolecia. Geopolityka. Państwo. Społeczeństwo, eds. P. Hauser, W. Mazurczak, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań.
Czachór Z. (2009), Proces dochodzenia Polski do członkostwa w Unii Europejskiej, in: Negocjowanie granic: od UE 15 do UE27. Rozszerzenie wschodnie Unii Europejskiej. Część pierwsza – Grupa Luksemburska (2004): Estonia, Polska, Republika Czeska, Słowenia, Węgry, Cypr w UE, ed. T. R. Szymczyński, Wydawnictwo Naukowe WNPiD UAM, Poznań.
PL-UE. 10 lat w Unii Europejskiej (2014), Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Warszawa, http://www.msz.gov.pl.
Jaskulski A. (2013), Analiza polskiej polityki europejskiej w latach 2004–2014. Założenia, wyzwania, aktorzy, oceny, Author’s material, Poznań.
Kosikowski C. (2016), Korzystajmy z dobrych wzorców unijnych, “Dziennik Gazeta Prawna”, 1 marca.
Kubin T. (2016), Kontynuacja procesu rozszerzania jako wyzwanie dla Unii Europejskiej, “Teka Komisji Politologii i Stosunków Międzynarodowych”, nr 11/2.
Lissowska M. (2014), Instytucje rynku pracy – czy Polska popada w pułapkę średniego poziomu wzrostu?, http://www.pte.pl/kongres/referaty, 25.02.
Mucha-Leszko B. (2014), Wzrost gospodarczy i proces konwergencji oraz średnio- i długoterminowe perspektywy zmniejszania luki rozwojowej, in: Pozycja gospodarcza Polski w Unii Europejskiej, ed. B. Mucha-Leszko, Wydawnictwo UMCS, Lublin.
Najder Z. (2008), Polska w Europie, “Dziennik”, 12 kwietnia.
Narodowa Strategia Integracji (1997), Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, Warszawa.
Raport w sprawie korzyści i kosztów integracji Rzeczypospolitej Polskiej z Unią Europejską (2000), Raport stanowi realizację uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 lutego 2000 r.
w sprawie przygotowań do członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, Rada Ministrów, Warszawa, 26 lipca.
Sierakowski S. (2016), Wieje piaskiem od strony wody, “Gazeta Wyborcza” 2–3 lipca.