Unifikacja społeczeństwa ukraińskiego w okresie powojennym jako mechanizm zapobiegania kryzysowi państwa

Abstrakt

Przedmiotem publikacji jest analiza procesu unifikacji społeczeństwa ukraińskiego – w okresie powojennym – jaki jest niezbędny by zapobiec kryzysowi państwa. Zdaniem autorów, po zakończeniu wojny palącym problemem będzie kwestia stworzenia uniwersalnego modelu kształtowania się społeczeństwa ukraińskiego, którego zadaniem będzie symbioza podstaw ogólnonarodowego dobrobytu oraz perspektyw strategicznego rozwoju Ukrainy. Podkreślono, że istniejący podział społeczeństwa na tych, którzy pozostali na Ukrainie i tych, którzy wyjechali do innych państw, w dłuższej perspektywie może się pogłębiać. Utrata jednoznaczności pojęciowej – w toku kształtowania się społeczeństwa obywatelskiego – takich kategorii jak „ofiara”, „patriota”, „zdrajca” i „zbawiciel” świadczy o mobilności procesu samoidentyfikacji istniejących skupisk ludności i możliwym – w niedalekiej przyszłości – pojawieniu się nowych kategorii ludności. Przedstawiono również zagadnienie racjonalnego wykorzystania kapitału ludzkiego oraz konieczność uwzględnienia tego czynnika przy opracowywaniu powojennej strategii rozwoju państwa. Szczególną uwagę zwrócono na problem realizacji polityki repatriacyjnej. Zdefiniowano jej rodzaje i scharakteryzowano najbardziej akceptowalne opcje dla Ukrainy, w tym bezpośrednie i aktywne lub pośrednie i stymulowane przez państwo powroty obywateli do etnicznej Ojczyzny. Na podstawie przeprowadzonej analizy dotychczasowych doświadczeń państw europejskich uznano, że to właśnie kontrolowany proces migracji powrotnych jest kluczowym elementem spójnego rozwoju państwa.