Deklaracja na temat nauki o usprawiedliwieniu — 20 lat później
PDF (English)

Słowa kluczowe

Wspólna deklaracja o usprawiedliwieniu
recepcja Deklaracji
reinterpretacja łaski, grzechu i usprawiedliwienia w duchu głębokiej ekologii promowanej przez New Age

Jak cytować

Ferdek, B. (2021). Deklaracja na temat nauki o usprawiedliwieniu — 20 lat później. Poznańskie Studia Teologiczne, 36, 97–110. https://doi.org/10.14746/pst.2020.36.06

Abstrakt

Wspólna deklaracja o usprawiedliwieniu jest największym osiągnięciem w katolicko-luterańskim dialogu teologicznym. W związku z 20. rocznicą podpisania Wspólnej deklaracji zostały przypomniane krytyczne punkty tego dokumentu. Przełomowy dla relacji ewangelicko-katolickich dokument zasługuje jednak na coś zdecydowanie więcej niż przypomnienie, a mianowicie wciąż powinna się dokonywać jego recepcja. Brak recepcji Wspólnej deklaracji byłby krokiem wstecz na drodze luteranów i katolików od konfliktu do wspólnoty. Dlatego też niniejsze opracowanie wskazuje na wybrane próby recepcji Deklaracji. Zagrożeniem dla Deklaracji jest nie tylko brak recepcji, lecz może nim być również kontekst ponowoczesności. Polscy teologowie katoliccy podjęli zadanie recepcji Wspólnej deklaracji, choć nie zostało ono jeszcze ukończone. Niejeden traktat dogmatyki oferuje niezagospodarowane przez naukę o usprawiedliwieniu pola badawcze. W wypełnianiu zadania recepcji Wspólnej deklaracji nie chodzi bynajmniej o reinterpretację całej dogmatyki w świetle nauki o usprawiedliwieniu, lecz o poszerzenie poszczególnych traktatów przez ukazanie ich związku z usprawiedliwieniem. Nauka o usprawiedliwieniu jest niezrozumiała dla wielu współczesnych ludzi, których nie interesuje już pytanie Marcina Lutra: „gdzie znajdę łaskawego Boga?”, czyli usprawiedliwienie grzesznika z łaski. Współczesny człowiek wcale nie uważa się za grzesznika, lecz za ofiarę różnych układów, i dlatego odwraca problem: to Bóg, a nie człowiek, potrzebuje usprawiedliwienia, np. Bóg powinien usprawiedliwić się przed ludźmi z tego, że dopuścił Auschwitz. O ile na gruncie teologii można spotkać odwrócenie perspektyw w rozumieniu usprawiedliwienia, o tyle poza teologią pojęcia, którymi operuje Wspólna deklaracja nie należą już do słownika współczesnego człowieka. Dotyczy to przede wszystkim takich pojęć jak: łaska, grzech i usprawiedliwienie. Ewentualnie można zauważyć reinterpretację tych pojęć w duchu głębokiej ekologii propagowanej przez ruch New Age.

https://doi.org/10.14746/pst.2020.36.06
PDF (English)

Bibliografia

Bonhoeffer D., Naśladowanie, tłum. J. Kubaszczyk, Poznań 1997.

Czym jest wiara? Odpowiedź papieża seniora Benedykta XVI, “Przewodnik Katolicki” 13 (2016), p. 22.

Deklaracja o usprawiedliwieniu: historia powstania, tekst deklaracji, opinie, komentarze, red. K. Karski, Bielsko-Biała 2000.

Ferdek B., Nasza Siostra — Córą i Matką Pana, Świdnica 2007.

Ferdek B., Odpust w świetle „Deklaracji o usprawiedliwieniu”, “Wrocławski Przegląd Teologiczny” 8 (2000) 1, pp. 37–45.

Granat W., O łasce Bożej udzielanej przez Chrystusa Odkupiciela, Lublin 1959.

Hunsinger G., The mediator of communion: Karl Barth’s doctrine of the Holy Spirit [in:] The Cambridge Companion to Karl Barth, Cambridge 2000, pp. 182–187.

Jaklewicz T., Święty grzesznik, Lublin 2006.

Jan Paweł II, Znak nadziei na jedność w wierze, OsRomPol 219 (2000) 1, p. 44.

Jüngel E., Paradoxe Ökumene, Zeitzeichen, “Zeitzeichen” 11 (2000) I, p. 6.

Kijas Z.J., Traktat o Duchu Świętym i łasce [in:] Z.J. Kijas, E. Piotrowski, Traktat o Trójcy Świętej. Traktat o Duchu Świętym i łasce, (Dogmatyka), t. IV, red. J. Majewski, Warszawa 2007, pp. 321–656.

Kołakowski L., Jezus ośmieszony. Esej apologetyczny i sceptyczny, Kraków 2014.

Lüning P., Miggelbrink R., Urban H.J., Wanke J., Zum Thema: “Gerechtfertigt durch Gott — Die Gemeinsame Lutherisch/Katholische Erklärung”, Paderborn 1999.

Napiórkowski S.C., Bóg łaskawy. Nad „Wspólną deklaracją o usprawiedliwieniu”, Warszawa 2001.

Napiórkowski S.C., Wspólna Deklaracja o usprawiedliwieniu. Czy początek końca reformacji?, “Sympozjum” 1 (2000), pp. 61–94.

Papieska Rada ds. Kultury, Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego, Jezus Chrystus dawcą wody żywej. Chrześcijańska refleksja na temat New Age, Kraków 2003.

Pontifical Council for Promoting Christian Unity, ‘Annex’ to the Official Common Statement, https://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/documents/rc_pc_chrstuni_doc_31101999_cath-luth-annex_en.html.

Porada R., Kościół w dziele usprawiedliwienia. Ekumeniczno-dogmatyczne studium dokumentów dialogu katolicko-luterańskiego na forum światowym, Opole 2000.

Quadt A., Evangelische Ämter: gültig — Eucharistiegemeinschaft: möglich, Mainz 2001.

Skowronek A., Odpusty — zabytek religijnego muzealnictwa?, “Jednota” 2 (2000), p. 14.

Spiteris Y., Ostatni Ojcowie Kościoła. Kabasilas. Palamas, tłum. B. Widła, Warszawa 2006.

Tomasz z Akwinu św., Suma teologiczna I–II, 113/9, red. S. Bełch, tłum. R. Kostecki, Londyn 1973.

Uglorz M., Marcin Luter Ojciec Reformacji, Bielsko-Biała 1995.

Zieliński T.J., Iustificatio impii. Usprawiedliwienie sola fidei jako główny artykuł wiary protestancko konserwatywnego nurtu Kościoła Anglii, Warszawa 2002.