Misjonarze dla Indian według wytycznych pierwszych trzech Synodów w Limie

Abstrakt

W czasie podboju i kolonizacji Ameryki hiszpańskiej Kościół katolicki miał co najmniej dwa różnorodne sposoby porządkowe: a) Kościół hiszpański i b) Kościół misyjny. Istniała wyraźna różnica między nimi, poczynając od grup etnicznych, wśród i dla których działały, metod pracy duszpasterskiej, stylu liturgii, treści katechezy, praw kościelnych, a nawet tożsamości księży, którzy mieli być kapelanami tylko jednej z tych społeczności. Niemal od samego powstania instytucji Kościół katolicki w Nowym Świecie miał zdolność różnicowania swojej działalności apostolskiej w zależności od grupy etnicznej, która go tworzyła. Zaszczepienie hiszpańskiego Kościoła w miastach kolonialnych w Ameryce było stosunkowo łatwe. Jednak zbudowanie nowego Kościoła - Kościoła misyjnego - wymagało stworzenia nowego modus operandi dla jego działalności apostolskiej. Praca misyjna wśród Indian nie mogła być powierzona któremukolwiek księdzu lub bratu, który czułby się powołany do podjęcia działań wśród Indian, ale zakonnikom i księżom specjalnie dobranym, by zamieszkać wśród ludności rodzimej i przygotowanym inaczej niż duchowieństwo świeckie. Pierwsze trzy Synody w Limie i ich równoległe Synody w Meksyku poruszyły tę kwestię na kilku swoich posiedzeniach. W artykule staram się przedstawić ówczesnych misjonarzy Indian, którzy choć niejednokrotnie nie uchowali się od niedoskonałości i błędów, umieli wypełniać misję z logiką i z apostolską odwagą, przestrzegając instrukcji synodów.