Słowa kluczowe
Ćwiczenia duchowne
Fundament ignacjański
neoplatonizm chrześcijański
droga duchowa (oczyszczenie, oświecenie, zjednoczenie)
Bóg jako Dobro−Praw- da−Piękno
Jak cytować
Abstrakt
Bóg jest fundamentem i celem człowieka. Droga do Boga, od stanu niełaski do uszczęśliwiającej więzi z Bogiem, stanowi także osnowę ignacjańskich Ćwiczeń duchownych, w tym inicjującego je Fundamentu. W Fundamencie kryje się neoplatońska droga ku absolutnemu Dobru−Prawdzie− Pięknu, czyli ku Bogu. Duchowa droga, kontynuowana w Tygodniach rekolekcji ignacjańskich, obejmuje etapy: oczyszczenia, oświecenia i zjednoczenia. Droga ta jest zatem również egzystencjalną zasadą obecną w chrześcijańskim neoplatonizmie, mającą swoją recepcję w całym cyklu ignacjańskich Ćwiczeń. Artykuł dotyczy związku między teologią Fundamentu a chrześcijańskim neoplatonizmem, w odniesieniu do całokształtu Ćwiczeń duchownych.
Bibliografia
Andia de Y., Le Bien et l’Être dans les Noms divins de Denys l’Aréopagite [dans :] Being or Good? Metamorphoses of Neoplatonism, éd. A. Kijewska, Lublin 2004, pp. 253– 279.
Augustyn J., „Ćwiczenia duchowne” w praktyce. Uwagi odnoszące się do udzielania i odprawiania „Ćwiczeń duchownych” św. Ignacego Loyoli z pełnym milczeniem i indywidualnym prowadzeniem, Kraków 2013.
Augustyn J., Medytacja ignacjańska. Geneza i praktyka, Kraków 2013.
Balthasar von U.H., Medytacja chrześcijańska, tłum. W. Szymona, Poznań 2014. Bednarz M., Całościowa wizja „Ćwiczeń duchownych” św. Ignacego [dans :] Co zabrać ze sobą? Po Fundamencie „Ćwiczeń duchownych”, red. J. Augustyn, Kraków 2012, pp. 13–28.
Disse J., Metafizyka. Od Platona do Hegla, tłum. A. Węgrzecki, L. Kusak, Kraków 2005. Dziennik duchowy św. Ignacego, tłum. i oprac. M. Bednarz, vol. I, Kraków 1968. Eckhart, Dzieła wszystkie, tłum. W. Szymona, vol. III, Poznań 2014.
„Exercices spirituels” de saint Ignace de Loyola, trad. du texte espagnol P. Jennesse-aux CJ, 1913 (2005), https://livres-mystiques.com/partieTEXTES/Exercices_Ignace/exercices.html [accès 30.05.2019].
Frejusz K., Integralny wymiar pedagogii „Ćwiczeń duchowych” św. Ignacego Loyoli,« Studia Bobolanum » 28 (2017), 2, pp. 33–59.
Gallagher M.T., Medytacja i kontemplacja. Św. Ignacy uczy jak modląc się Pismem Świętym pokochać Jezusa, tłum. M. Chojnacki, Kraków 2015.
Gavrilyuk L.P., Pseudo-Dionizy Areopagita [dans :] P.L. Gavrilyuk, S. Coakley, Duchowe zmysły. Percepcja Boga w zachodnim chrześcijaństwie, tłum. A. Gomola, Kraków 2014, pp. 117–138.
Gogacz M., Szkice o kulturze, Kraków−Warszawa/Struga 1985.
Hadot P., Plotyn albo prostota spojrzenia, Kęty 2004.
Ignacy Loyola, Ćwiczenia duchowne, tłum. J. Ożóg, Kraków 1997.
Ignacy Loyola, Opowieść pielgrzyma. Autobiografia, tłum. M. Bednarz, Kraków 2009. Ignacy Loyola, Pisma wybrane, tłum. i oprac. M. Bednarz, vol. I, Kraków 1968.
Jalics F., Kontemplacja. Wprowadzenie do modlitwy uważności, tłum. J. Bolewski, Kraków 2017.
Kijewska A., Eriugena, Warszawa 2005.
Kijewska A., Neoplatonizm Jana Szkota Eriugeny. Podmiotowe warunki doświadczenia mistycznego w tradycji neoplatońskiej, Lublin 1994.
Królikowski W., Ignacjański Fundament. Sztuka korzystania ze stworzeń [dans :] Droga duchowego uporządkowania i miłości. Podstawowe pojęcia w duchowości ignacjańskiej, red. W. Królikowski, Kraków 2017, pp. 83–95.
Królikowski W., Rozwój duchowy. Dynamika „Ćwiczeń duchowych” św. Ignacego Loyoli, Kraków 2013.
Kunzmann P., Metamorfozy neoplatonizmu, « Poznańskie Studia Teologiczne » vol. XXII (2008), pp. 203–214.
Lootens R.M., Augustyn [dans :] P.L. Gavrilyuk, S. Coakley, Duchowe zmysły. Percepcja Boga w zachodnim chrześcijaństwie, tłum. A. Gomola, Kraków 2014, pp. 81–98. Manikowski M., Warunki doświadczenia mistycznego według Pseudo-Dionizego Areopagity. Ujęcie filozoficzne, « Filozofia Chrześcijańska » 15 (2018), 3, pp. 9–29. Misiurek J., Zarys historii duchowości chrześcijańskiej, Lublin 1992.
Mrozek S., Rekolekcje w domu ze św. Ignacym Loyolą, Kraków 2012.
Nieva M.J., “Ejercisios espirituales” y transcendencia en Dionisio Areopagita, « Teología y Vida » vol. XLIII (2002), pp. 303–309.
O’Brien K., „Ćwiczenia duchowe”. Przewodnik po przygodzie życia, tłum. G. Gomola, A. Gomola, Kraków 2016.
Palusińska A., Hierarchiczność i partycypacja jako filozoficzne kategorie teorii ikony, Lublin 2017.
Plotyn, Enneady, tłum. A. Krokiewicz, Warszawa 2004.
Pseudo-Dionizy Areopagita, Pisma teologiczne, tłum. M. Dzielska, Kraków 2005. Ravasi G., Rupnik I.M., Fascynacja pięknem. Między Biblią a teologią, tłum. B. Żurowska, Kraków 2013.
Reale G., Historia filozofii starożytnej. Szkoły epoki Cesarstwa, tłum. E.I. Zieliński, vol. IV, Lublin 1999.
Scruton R., Piękno, tłum. S. Krawczyk, A. Rejniak-Majewska, Łódź 2018.
Seremak J., Obojętność w „Ćwiczeniach duchowych” [dans :] Droga duchowego uporządkowania i miłości. Podstawowe pojęcia w duchowości ignacjańskiej, red. W. Królikowski, Kraków 2017, pp. 139–151.
Skrzypek-Faluszczak J., Ocalenie od zła w filozofii Platona, Kraków 2010.
Stępień T., Czystość serca a poznanie prawdy. Pseudo-Dionizy Areopagita i św. Augustyn wobec filozoficznej nauki o czystości, « Warszawskie Studia Teologiczne » vol. XV (2002), pp. 121–132.
Stępień T., Pseudo-Dionizy Areopagita. Chrześcijanin i platonik, Warszawa 2010. Strumiłowski P.J., Neoplatońska idea wyjścia i powrotu jako strukturalna zasada wyrażania prawd teologicznych i jej dekonstrukcyjna reinterpretacja, « Teologia w Polsce » 10 (2016), 2, pp. 129–140.
Strumiłowski P.J., Piękno zbawi świat?, Kraków 2016.
Sztuka K., Wyobraźnia a rozwój duchowy, Kraków 2010.
Tatarkiewicz W., O doskonałości, Lublin 1991.
Tendera P., Od filozofii światła do sztuki światła, Kraków 2014.
Zarzycki T.S., Ćwiczenia duchowne [dans :] Leksykon duchowości katolickiej, red. M. Chmielowski, Lublin−Kraków 2002, pp. 179–182.