Polityka zewnętrzna Unii Europejskiej a system relokacji uchodźców 2015–2018 w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego

Abstrakt

Głównym celem badawczym tekstu jest analiza systemu relokacji uchodźców w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego rozpatrywana w przedziale czasowym 2015–2017. Zastosowany tu instytucjonalizm zwany historycznym, odwołuje się do interakcji pomiędzy aktorami integracji europejskiej w systemie Unii Europejskiej, analizowanych z wykorzystaniem perspektywy dokumentalnej i retrospektywnej. Upływający czas ma tu istotne znaczenie, gdyż pozwala na prześledzenie procesu aktywności instytucji rozumianych także jako normy, procedury i zasady integracji w systemie UE oraz ich sekwencyjnego wpływu na faworyzowanie lub dezawuowanie określonych wizji, preferencji, potrzeb i interesów integracyjnych.

Z uwagi na powyższe system relokacji uchodźców zaproponowany i wprowadzony w okresie 2015–2018 potwierdza powyższe założenie badawcze, że to najpierw Komisja Europejska i Rada Europejska podjęły decyzje polityczne o obowiązkowej relokacji, po czym Rada UE ustanowiła w tym zakresie akt prawny, który tę kwestię unormował. Państwa członkowskie pod wpływem presji sytuacji zgodziły się na te decyzje, po czym część z nich zaczęła je kontestować.