La politique de soutien au cinéma en France

Abstrakt

Polityka wspierania kinematografii we Francji, będącej pierwszym producentem filmów w Europie, ma długą tradycję. Fundamentem rozbudowanego systemu finansowania „przemysłu” filmowego, który w swoim obecnym kształcie zaczął być tworzony po zakończeniu II wojny światowej, stały się trzy ustawy o pomocy dla kina z lat 1948, 1953 i 1959. W 1946 r. pieczę nad kinematografią powierzono specjalnemu organowi administracji państwowej – Narodowemu Centrum Kinematografii, działającemu pod nadzorem Ministerstwa Kultury i Komunikacji, które po dziś dzień sprawuje nadzór nad tym obszarem gospodarki. Zespół narzędzi francuskiej polityki kulturowej, mającej na celu ochronę, jak również wspieranie rozwoju tego środka przekazu jest niezwykle rozbudowany. Z jednej strony, decydujące znaczenie w modelu ekonomicznym francuskiej kinematografii odgrywa rynek telewizyjny, którego poszczególne podmioty mają obowiązek przekazywać część swoich dochodów na produkcję filmową oraz są poddane ograniczeniom co do rodzaju i pochodzenia emitowanych audycji, mającym wpływać pośrednio na wzrost zainteresowania kinem, z drugiej zaś, kinematografia francuska korzysta z rozbudowanego systemu funduszy pomocowych i gwarancyjnych, ulg podatkowych i subwencji zarówno na szczeblu narodowym, regionalnym, jak i unijnym.