Słowa kluczowe
Lusatia
anthroponyms
chrematonyms
toponyms
microtoponyms
urbanonyms
Jak cytować
Liczba wyświetleń: 261
Liczba pobrań: 171
Abstrakt
Lusatia is a phenomenon in the history of Europe. For many centuries its inhabitants bravely struggled against the German element, preserving their identity. Such conduct has earned them our admiration. Does this admiration find reflection in the Polish language, for instance in the proper names used today? This article makes an attempt at answering this question. Special attention has been paid to the onyms including the words Łużyce/Lusatia, łużycki/Lusatian, Łużyczanin/Łużyczanka/male or female inhabitant of Lusatia, excerpted from the Internet with the use of Google browser. Their analysis shows which factors also played an important role in the formation of such names, i.e., sympathy and interest in the inhabitants of Lusatia – the people who have been cultivating their culture, language and customs for many years and who, because of their conduct, are worthy of our reflection.Bibliografia
Breza E., Nazwy obiektów i instytucji związanych z nowoczesną cywilizacją (chrematonimy), w: Polskie nazwy własne, red. E. Rzetelska-Feleszko, Warszawa–Kraków 1998, s. 343–361.
Buczyński M, Nazwy własne pojazdów komunikacyjnych w Polsce, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Gdańskiego. Prace Językoznawcze” 1982, 8, s. 181–187.
Choroś M., O kilku śląskich nazwach komponowanych z członem etnicznym, w: Region w świetle nazw miejscowych, red. S. Gajda, Opole 2007, s. 145–156.
Graf M., Funkcja lokalizacyjna nazewnictwa literackiego. Próba nowego spojrzenia, w: Nazwy mówią, red. M. Pająkowska-Kensik i M. Czachorowska, Bydgoszcz 2004, s. 169–177.
Grzenia J., Komunikacja językowa w Internecie, Warszawa 2006.
Handke K., Nazewnictwo miejskie, w: Polskie nazwy własne, red. E. Rzetelska-Feleszko, Warszawa–Kraków 1998, s. 283–307.
Itoya B., Jak mówić o Łużycach w języku polskim? Analiza terminów Łużyczanin / Serbołużyczanin / Serb Łużycki, język łużycki / język serbołużycki / języki łużyckie / łużycczyzna oraz derywatu łużycki / serbołużycki na tle porównawczym (wybrane języki europejskie), „Pro Lusatia” 2011, t. 10, s. 53–72.
Kosyl C., Chrematonimy, w: Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław 1993, s. 440–444.
Linde S.B., Słownik języka polskiego, t. II, Lwów 1855.
Mincer F., Ekspansja brandenburska na Łużycach do 1815 roku, w: Łużyce w nowożytnych i najnowszych dziejach Europy Środkowej, red. T. Jaworski i M. Ostrowski, Zielona Góra 1995, s. 53–66.
Naruszewicz-Duchlińska A., Pseudonimy internetowe (nicknames) jako forma autoreklamy, „Prace Językoznawcze”, Olsztyn 2003, z. 5, s. 85–98.
Nazwy miejscowe Polski. Historia. Pochodzenie. Zmiany, red. K. Rymut, t. II, IV, VI, VII, Kraków 1997-2007.
Nowa encyklopedia powszechna PWN, t. 5, Warszawa 2004.
Rymut K., Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych, t. VI, Kraków 1993.
Słownik etymologiczny nazw geograficznych Śląska, red. S. Sochacka, t. 9, Opole 1999.
Słownik języka polskiego, red. A. Zdanowicz i in., wydany staraniem i kosztem Orgelbranda, t. I, Wilno 1861.
Licencja
Autorzy
Autorzy tekstów przyjętych do publikacji w czasopiśmie „Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza” są zobowiązani do wypełnienia, podpisania i odesłania na adres redakcji umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworów, z zobowiązaniem do udzielania sublicencji CC.
Zgodnie z umową, autorzy tekstów opublikowanych w czasopiśmie „Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza” udzielają Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu niewyłącznej i nieodpłatnej licencji oraz zezwalają na użycie sublicencji Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-ND 4.0).
Autorzy zachowują prawa do dalszego, swobodnego rozporządzania utworem.
Użytkownicy
Zainteresowani użytkownicy internetu uprawnieni są do korzystania z utworów opublikowanych od 2016 roku w „Poznańskich Studiach Polonistycznych. Serii Językoznawczej” pod następującymi warunkami:
- uznanie autorstwa – obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem informacji, o autorstwie, tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, DOI) oraz samej licencji;
- bez tworzenia utworów zależnych – utwór musi być zachowany w oryginalnej postaci, nie można bez zgody twórcy rozpowszechniać np. tłumaczeń, opracowań.
Do wszystkich tekstów opublikowanych przed 2016 r. prawa autorskie są zastrzeżone.
Inne
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).