Koncepcja dziecięctwa duchowego ks. Aleksandra Woźnego.

Abstrakt

Ks. Aleksander Woźny żył, pracował, tworzył, służył w dużej parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu. Był bardzo dobrym księdzem, który umarł w opinii świętości. Zaproponował nowy model życia wewnetrznego – dziecięctwo duchowe.

           Celem artykułu jest przedstawienie dziecięctwa duchowego, jako pewnej koncepcji - propozycję rozwoju życia wewnętrznego dla każdego człowieka wierzącego, dążącego do świętości, do zjednoczenia z Bogiem w miłości, które było przede wszystkim „drogą” samego ks. A. Woźnego. Postawą, która towarzyszyła mu przez całe życie, przenikającą całe jego nauczanie. Dziecięctwo duchowe ukształtowane w nim samym, zostało uwarunkowane całym jego życiem, wieloma faktami, w których zawierają się zasadnicze cechy duchowości oddania Panu Bogu wszystkiego: swojej woli, rozumu (władz duszy), nędzy i grzechów, darów nadprzyrodzonych, zawierzenia mu całego swojego życia, w duchu dyspozycyjności, umniejszania poprzez naśladowanie Jezusa i zawierzenie siebie Matce Bożej, a jednocześnie realizowana przez konkretne środki: modlitwę, życie sakramentalne, ascezę. Biblijną przesłankę duchowości dziecięctwa duchowego stanowią słowa Chrystusa: „Kto nie przyjmuje Królestwa Bożego jak dziecko nie wejdzie do niego” (Mk 10, 15). Jest to zatem postawa świadomości własnej niewystarczalności, przy jednoczesnym otwarciu i zaufaniu oraz zawierzeniu Bogu jako Ojcu, zmierzająca do bezpośredniej komunii z Bogiem w miłości. To zjednoczenie, jako istota i cel życia chrześcijańskiego, ostatecznie zakłada świętość i zjednoczenie z Chrystusem, które może być realizowane na różne sposoby i przejawiać się we wszystkich aspektach życia, zarówno u duchownych jak i świeckich, uwzględniając specyfikę każdego powołania, które sprowadza się do doskonałego upodobnienia się do Chrystusa (2 Kor 3,18) (KK 50). Jest to koncepcja uniwersalna, a więc jedna z możliwości, która wcale nie musi znosić innych dróg, duchowości czy etapów, które prowadzą do doskonałości, do komunii z Bogiem samym. Sekret tkwi w pewnej dobrowolności wyboru tego modelu, którą sam Ks. A. Woźny nazywa najkrótszą i najpewniejszą drogą do Boga.

Artykuł zawiera uwarunkowania życia duchowego ks. Aleksandra Woźnego na tle sytuacji społeczno-politycznej w kraju i realiów epoki w której żył, środowiska rodzinnego oraz formacji duchowej. W związku z powyższym, uwzględniono dojrzewanie do kapłaństwa Aleksandra Woźnego, bolesne doświadczenia II wojny światowej oraz posługę duszpasterską jako proboszcza parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu. Ks. Woźny kształtował swoją koncepcję dziecięctwa niemal przez całe swoje życie. Jego sposób myślenia i działania został uformowany przez wiele czynników mających wpływ na klimat wiary właściwy epoce, w której przyszło mu żyć. Artykuł zawiera prezentację i ocenę teologiczną koncepcji dziecięctwa duchowego ks. Aleksandra Woźnego. Skoncentrowano się na podstawach duchowości dziecięctwa, które wskazują na Trójjedynego Boga jako źródło duchowości, nakreślając jej podmiotowy wymiar, cnoty teologalne będące fundamentem dziecięctwa duchowego oraz na Kościół jako miejsce tworzenia komunii z Bogiem. Artykuł ukazuje środki i sposoby realizacji dziecięctwa duchowego poprzez modlitwę rozumianą jako dziecięce oddanie się Bogu i życie ascetyczne, podkreśla rolę i znaczenie sakramentów świętych, oraz drogę dziecięctwa jako sposób osobistego dążenia do świętości samego ks. Woźnego.

Jest to koncepcja uniwersalna, a więc jedna z możliwości, która wcale nie musi znosić innych dróg, zarówno dla duchownych jak i świeckich. Może być realizowana w różnych powołaniach przez konkretne środki: modlitwę, życie sakramentalne, ascezę, pokorę przez oddanie Bogu swojej woli, rozumu (władz duszy), nędzy i grzechów, darów nadprzyrodzonych, zawierzenia mu całego swojego życia, w duchu dyspozycyjności, umniejszania poprzez naśladowanie Jezusa i zawierzenie siebie Matce Bożej. Sekret tkwi w pewnej dobrowolności wyboru tego modelu, którą sam Ks. A. Woźny nazywa najkrótszą i najpewniejszą drogą do Boga.