Uniwersytet Trzeciego Wieku jako forma pomocy seniorom

Abstrakt

Ostatnim okresem życia zdecydowanej większości ludzi jest starość. Starość wiąże się z wieloma problemami, ograniczeniami i trudnościami. Niektóre z tych problemów są ponadczasowe, więc zawsze były i będą doświadczane przez osoby starsze. Należą do nich: choroba, samotność, wykluczenie, ograniczenia... Inne pojawiają się w konkretnych formach społeczeństw, ich strukturach i systemach wartości ... Typowym przykładem takiej sytuacji jest wykluczenie osób starszych z określonych form życia społecznego z powodu przejścia na emeryturę. Będąc na emeryturze, nie przejmują ról społecznych, które są podstawą prestiżu społecznego i kryterium przydatności w społeczeństwie. Konsekwencją takiej sytuacji jest izolacja społeczna osób starszych. Każda inicjatywa mająca na celu zminimalizowanie negatywnych cech starości jest funkcjonalna i pożądana. Dotyczy to zarówno zdrowia fizycznego, jak i psychicznego, a także interakcji społecznych z innymi. To jest powód, dla którego Uniwersytety Trzeciego Wieku mają do odegrania wielką rolę w zaspokajaniu potrzeb osób starszych. Jednak niezależnie od potrzeby tych inicjatyw na rzecz seniorów oczywiste jest, że żadna z nich nie wyeliminuje wszystkich niedogodności związanych ze starością. Pogorszenie stanu zdrowia fizycznego, osłabienie zdolności intelektualnych, choroby są nieodłączną częścią starości; są częścią jej „kodu genetycznego”. Dlatego spokojne przetrwanie deficytów starości należy odnieść do perspektywy innej niż czysto naturalna. Jest to pogląd religijny, który jako jedyny może nadać pełny sens starości i ludzkiej śmierci. Tylko religia, głosząca prawdę o życiu poza granicami śmierci, jest w stanie nadać sens życiu ludzkiemu, pełnemu ograniczeń i braków.