Słowa kluczowe
humour
ambiguity
bona fide mode
non-bona fide mode
Jak cytować
Abstrakt
The aim of this paper was to discuss competent communication, specifically humorous statements containing ambiguity. Attention was brought to difficulties when deciding between informative and humorous manners of communication. It is not easy to differentiate between the two manners, which means we do not always adjust to the correct manner when speaking with our conversationalist. It brings special difficulties, when the communicator knowingly does not state what manner his speech should be received in. Farther, we cannot always form a phrase in a certain manner, even if the manner is known to us, which can lead to further issues in communication. Communication competency, including humour competency is not only the ability to understand and appreciate the humorous aspect in the message, but also the ability to formulate a humorous statement appropriate for the situation and to the aims raised by an individual.
Bibliografia
Adler, B.R., Rosenfeld, B.L., Proctor II, F.R. (2006). Relacje interpersonalne. Proces porozumiewania się. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis.
Argyle, M. (2002). Psychologia stosunków międzyludzkich. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Attardo, S. (1994). Linguistic Theories of Humour. Berlin: Mounton de Gruyter.
Austin, J.L. (1975). How to Do Things with Words. Cambridge, MA: HUP.
Carrell, A. (2000). Two facets of communicative competence: Joke competence and humor competence. W: S. Gajda, D. Brzozowska (red.), Świat humoru (s. 27–36). Opole: Uniwersytet Opolski, Instytut Filologii Polskiej.
Dobek-Ostrowska, B. (1999). Podstawy komunikowania społecznego. Wrocław: Wydawnictwo Astrum.
Dobek-Ostrowska, B. (2012). Komunikowanie publiczne i polityczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Domachowski, W. (1982). Komunikacja niewerbalna. W: W. Domachowski, S. Kowalik, J. Miluska (red.), Z zagadnień psychologii społecznej (s. 77–93). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Fiske, J. (2003). Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem. Wrocław: Wydawnictwo Astrum.
Goban-Klas, T. (2009). Media i komunikowanie masowe. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Grabias, S. (1997). Język w zachowaniach społecznych. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Grice, P. (1980). Logika a konwersacja. W: B. Stanosz (red.), Język w świetle nauki (s. 91–114). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Halliday, M.A.K. (1994). Introduction to functional grammar. London: Edward Arnold.
Hymes, D. (1980). Socjolingwistyka i etnografia mówienia. W: M. Głowiński (red.), Język i społeczeństwo (s. 41–82). Warszawa: Czytelnik.
Kurcz, I. (2000). Psychologia języka i komunikacji. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Kurcz, I., Okuniewska, H. (red.). (2011). Język jako przedmiot badań psychologicznych. Psycholingwistyka ogólna i neurolingwistyka. Warszawa: Wydawnictwo SWPS Academica.
Lew, R. (2000). Dowcip językowy w świetle najnowszych językoznawczych teorii humoru. W: S. Gajda, D. Brzozowska (red.), Świat humoru (s. 127–135). Opole: Uniwersytet Opolski, Instytut Filologii Polskiej.
Martin, R. (2007). The Psychology of Humor. An Integrative Approche. Burlington, MA: Elsevier Academic Press.
Matczak, A. (2007). Kwestionariusz Kompetencji Społecznych KKS. Podręcznik (wyd. 2 uzup.). Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych PTP.
Morreale, S.P., Spitzberg, B.H., Barge, J.K. (2012). Komunikowanie między ludźmi. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Norrick, N.R. (2003). Issues in conversational joking. Journal of Pragmatics, 35(9), 1333–1359.
Partington, A. (2006). The Linguistics of Laughter: A Corpus-Assisted Study of Laughter-Talk. New York: Routledge.
Raskin, V. (1985). Semantic Mechanisms of Humor. Dordrecht: D. Reidel.
Siek-Piskozub, T. (2012). Międzykulturowa kompetencja komunikacyjna wyzwaniem dla glottodydaktyki. Lingwistyka Stosowana, 5, 95–108.
Willim, E. (2010). O sporach wokół formy i funkcji we współczesnym językoznawstwie, formalizm kontra funkcjonalizm. Linguistica Copernicana, 1(3), 81–127.
Witek, M. (2011). Spór o podstawy teorii czynności mowy. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego.
Zajdman, A. (1992). Did you mean to be funny? Well if you say so… Humor, 5(4), 357–368.
Zdunkiewicz, D. (2001). Akty mowy. W: J. Bartmiński (red.), Współczesny język polski (s. 269–280). Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Licencja
1. W momencie złożenia pracy celem rozpoczęcia postępowania w sprawie publikacji, Licencjodawca, zwany dalej Autorem, akceptuje wszystkie zasady umieszczone na stronie internetowej czasopisma “Człowiek i Społeczeństwo”, udzielając Licencjobiorcy, zwanego dalej Wydawcą, niewyłącznej i nieodpłatnej licencji na korzystanie z Utworu. Licencja zakłada tym samym brak ograniczeń terytorialnych, czasowych oraz ilościowych na następujących polach eksploatacji (art. 50 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych):
a. utrwalanie Utworu;
b. zwielokrotnienie Utworu drukiem i w wersji cyfrowej;
c. wprowadzenie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału/zwielokrotnionych egzemplarzy Utworu;
d. publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym;
e. włączenie Utworu w skład utworu zbiorowego;
f. wprowadzenie Utworu w postaci elektronicznej na platformy elektroniczne lub inne wprowadzenie Utworu w postaci elektronicznej do Internetu, Intranetu, Extranetu lub innej sieci;
g. rozpowszechnianie Utworu w wersji elektronicznej w Internecie, Intranecie, Extranecie lub innej sieci, w pracy zbiorowej, a także samodzielnie w formule Open Access w oparciu o licencję Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (CC BY 4.0), a także inną wersję językową tej licencji, lub którąkolwiek późniejszą wersję tej licencji.
2. Założenia licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (CC BY 4.0), udzielają Wydawcy upoważnienia do kopiowania, zmieniania, rozprowadzania, przedstawiania i wykonywania Utworu jedynie pod warunkiem uznania autorstwa.
3. Wraz z dostarczeniem Utworu, Autor zobowiązuje się do wypełnienia, podpisania oraz odesłania skanu umowy