Przesyłanie tekstów

Wytyczne dla autorów

Począwszy od numeru 1-2/2019 czasopismo przyjmuje do druku wyłącznie polskie tłumaczenia tekstów opublikowanych w poprzednich 2 latach w prestiżowych czasopismach z obszaru badań szkolnictwa wyższego, naukometrii i ilościowych badań nauki. Prosimy o kontakt z Redaktorem Naczelnym w kwestii proponowanych prac -kwiekm(at)amu.edu.pl. 

1. Format nadsyłanych tekstów

· Format pliku – .doc, .docx lub .odt

· Krój tekstu – Times New Roman 12 pkt, interlinia 1.5 pkt, marginesy 2.5 cm.

· Maksymalna objętość tekstu: 1,5 arkusza wydawniczego (60 tys. znaków ze spacjami).

· Tekst powinien zawierać: tytuł, abstrakt i słowa kluczowe (max. 5) w języku polskim i angielskim, bibliografię, adres e-mail do korespondencji oraz krótki biogram autora/ki.

2. Sposób zapisywania tytułów w tekście głównym

· Imię i nazwisko autora/ki oraz tytuł (i podtytuł) nadesłanego tekstu: styl „Nagłówek 1”. Śródtytuły: styl „Nagłówek 2”.

· Zapis kursywą bez cudzysłowu:

‒ Tytuły książek, dzieł sztuki, filmów, audycji telewizyjnych i radiowych itd. (np. The Routledge international handbook of higher education, Mała nauka – wielka nauka, Altergodzina).

‒ Tytuły gazet, czasopism i innych druków ciągłych (np. Higher Education, Sociology of Education, Le Monde diplomatique).

· Zapis antykwą w cudzysłowie:

‒ Tytuły artykułów (w czasopismach, w Internecie) oraz części i rozdziałów książek (np. „Research on higher education in Europe”, „The disciplinary shaping of the profession”).

‒ Nazwy konferencji, projektów badawczych (np. EUROAC „The Academic Profession in Europe”).

· Zapis antykwą bez cudzysłowu:

‒ Nazwy zespołów badawczych, think tanków, partii politycznych (np. Bologna Follow up Group, Ośrodek Myśli Politycznej, Partia Demokratyczna).

3. Sposób zapisywania cytatów

· Krótsze cytaty (max. 5 wersów): zapis w cudzysłowie, krój prosty, bez wybicia.

· Dłuższe cytaty (powyżej 5 wersów): od nowego wersu, z obustronnym wcięciem, czcionka 10 pkt, interlinia 1.5 pkt, krój prosty, bez cudzysłowów. Pierwszy wers po wyróżnionym cytacie z wcięciem akapitu.

· Cytaty drugiego stopnia: cudzysłów ostrokątny, krój prosty (np. „niektórzy badacze odruchowo stwierdzają: «Nie ma takiej potrzeby»”.).

4. Zastosowanie wyróżnień w tekście głównym

· Kursywa

‒ Wyrazy i zwroty obcojęzyczne (np. implicite, know-how).

· Rozstrzelenie

‒ Wyrazy lub zwroty, których znaczenie autor/autorka chce podkreślić (np. „szczególnie istotny wydaje się wspólnotowy charakter uniwersytetu”).

Uwaga: Sposób wprowadzania rozstrzelenia: zaznaczenie fragmentu, menu Czcionka/ Odstępy między znakami/ Odstępy/ Rozstrzelone.

5. Sposób zapisywania liczebników

· Daty

‒ Dzień i rok: zapis liczbowy, miesiąc: zapis słowny (np. 12 maja 2001 roku, w 1998 roku, 28 kwietnia).

‒ Dekady: zapis cyframi arabskimi; wieki: zapis cyframi rzymskimi (np. w XX wieku, lata 60. XX wieku).

‒ Przedziały lat: pełne liczby oddzielone półpauzą (np. w latach 1971–1977; okres 2009–2012).

· Pozostałe liczebniki

‒ Jednostki miar, walut, procenty: zapis liczbowy (np. 1 200 00 zł; 20%; 60 m).

‒ Części dziesiętne: zapis po kropce (np. 1.2%).

‒ Liczebniki niezwiązane z obliczeniami matematycznymi: w miarę możliwości zapis słowny (np. pokolenie obecnych dwudziestolatków; cztery największe instytucje).

6. Sposób sporządzania przypisów

‒ Przypisy źródłowe: zapis nawiasowy w tekście głównym, np. (Merton 1973: 457–459), (Gunkel, Freidank i Teichler 2003), (Leibfried i Mau 2008; Häusermann 2010; Pierson 2001). Uwaga: poszczególne odwołania oddzielamy średnikiem; numery stron podajemy po dwukropku.

‒ Pozostałe przypisy (komentujące, objaśniające itp.) – dolne. Uwaga: jeśli w przypisie komentującym pojawia się adres bibliograficzny, powinien on mieć zapis nawiasowy, np. „Podobne ujęcie problemu przedstawia Amaral (2003)”.

7. Sposób sporządzania wykazu literatury

· Wykaz należy opatrzyć tytułem Literatura (nie „Bibliografia”), styl „Nagłówek 2”.

· Książki:

JEDNEGO AUTORA/KI: WG WZORU nazwisko, inicjał imienia. (rok). Tytuł: Podtytuł. Miasto: Wydawnictwo. (jeśli praca ma tłumacza/kę lub redaktora/kę, podajemy po podtytule: red./przeł. inicjał imienia. nazwisko), np.:

‒ Teichler, U. (2014). Higher education research: An International encyclopedia of social and behavioral sciences. Oxford: Elsevier.

‒ Sewell, W. (2005). Logics of history: Social theory and social transformation. Chicago: University of Chicago Press.

‒ Naisbitt, J. (1997). Megatrendy: Dziesięć nowych kierunków zmieniających nasze życie, przeł. P. Kwiatkowski, Warszawa: Zysk i S-ka.

DWÓCH LUB WIĘCEJ AUTORÓW/EK: wzór jak wyżej, nazwiska podajemy w kolejności ze strony tytułowej, przed ostatnim nazwiskiem spójnik „i”, np.

‒ Altbach, P.G., Reisberg, L. i Rumbley, L.A. (2009). Trends in global higher education: Tracking an academic revolution. Paris: UNESCO.

‒ Hardt, M. i Negri, A. (1994). Labor of Dionysus: A critique of the state-form. Minneapolis–London: University of Minnesota Press.

WCHODZĄCA W SKŁAD DZIEŁ WYBRANYCH/ZEBRANYCH:

‒ Marks, K. (1960). Rękopisy ekonomiczno-filozoficzne z 1844 r. W: K. Marks i F. Engels. Dzieła, t. 1. Warszawa: Książka i Wiedza.

BĘDĄCA CZĘŚCIĄ KILKUTOMOWEJ CAŁOŚCI JEDNEGO AUTORA:

‒ Mumford, L. (2014). Mit maszyny. T. 2: Pentagon władzy, przeł. M. Szczubiałka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

TOM ZBIOROWY:

‒ Altbach, Ph.G., Reisberg, L., Yudkevich, M., Androushchak, G. i Pacheco, I. (red.) (2012). Paying the professoriate: A global comparison of compensation and contracts. New York: Routledge.

‒ Davis, M., Devlin, M. i Tight, M. (red.) (2010). Interdisciplinary higher education: Perspectives and practicalities. Bingley: Emerald.

‒ Górniak, J. (red.) (2015). Polski rynek pracy: Wyzwania i kierunki działań na podstawie badań Bilans Kapitału Ludzkiego 2010–2015. Warszawa–Kraków: PARP.

‒ Rüegg, W. (red.) (2011). A History of the university in Europe, t. 4. Cambridge: Cambridge University Press.

· Artykuły:

W TOMIE ZBIOROWYM:

‒ Pierson, P. (2001). Coping with permanent austerity: Welfare state restructuring in affluent democracies. W: P. Pierson (red.), The New politics of the welfare state (369–406). Oxford: Oxford University Press.

‒ Schneijderberg, C. i Merkator, N. (2012). The New higher education professionals. W: B.M. Kehm i U. Teichler (red.). The Academic profession in Europe: New tasks and new challenges (53–92). Dordrecht: Springer.

UWAGA: Tytuł artykułu zapisujemy antykwą bez cudzysłowu; koniecznie należy umieścić w zapisie zakres stron w tomie.

W CZASOPIŚMIE:

‒ Teichler, U. (1996). Comparative higher education: Potentials and limits. Higher Education. 32(4): 431–465.

‒ Hessels, L.K. i Lente, H. van. (2008). Re-thinking new knowledge production: A literature review and a research agenda. Research Policy. 37: 740–760.

‒ Latour, B. (2009). Dajcie mi laboratorium a poruszę świat. Przeł. K. Abriszewski i Ł. Afeltowicz. Teksty Drugie. 1/2: 163–192.

‒ Davies R. Cresci E. (2017). Growth in unpaid full-time internships raises fears for social mobility. The Guardian. 17 kwietnia: 13.

UWAGA: W zależności od stylu numeracji przyjętego przez dane czasopismo podajemy zarówno numer tomu, jak zeszytu, np. 14(3) oznaczać będzie tom 14, nr 3; bądź numerację roczną i zbiorczą, np. 3(16) oznaczać będzie nr 3 w danym roku i 16. od momentu powstania czasopisma.

RECENZJA:

‒ Smużewska, M. (2015). Uniwersytet bez idei. Nauka i Szkolnictwo Wyższe. 1(45): 309-324.

WYWIAD:

‒ Standing, G. (2014). Wyklęty lud ziemi, o jakim się Marksowi nie śniło. Z Guyem Standingiem rozmawia Katarzyna Wężyk. Gazeta Wyborcza. 22 listopada.

‒ Teichler, U. (2015). Political priorities and political campaigns in higher education. An interview with Professor Teichler. Educational Studies (Moscow). 1: 10–13.

· Publikacje dostępne w internecie:

‒ Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym. Dz.U. 2005, nr 164, poz. 1356. http://bit.ly/2paDoPt [12.02.2017].

‒ Karta uniwersytetów europejskich w sprawie uczenia się przez całe życie. (2008). Brussels: European University Association. http://bit.ly/2ptdVE3 [17.10.2016].

‒ Making the Most of Our Potential: Consolidating the European Higher Education Area, Bucharest Communique. (2012). Bucharest. http://bit.ly/2palw7n [17.10.2016].
‒ Marzec W. (2014). Modernizacja mas. Moment polityczny i dyskurs endecji w okresie rewolucji 1905–1907. Praktyka Teoretyczna. 3(13): 9–132. http://bit.ly/2pY9aSA [9.03.2016].

Uwaga: dane publikacji internetowych zapisujemy w zależności od typu tekstu według wzorów podanych powyżej (tj. stosujemy zapis odpowiedni dla książki, artykuły itd.), a po adresie zamieszczamy odnośnik i datę dostępu w nawiasie kwadratowym. Odnośnik podajemy w wersji skróconej przy pomocy: https://bitly.com/

8. Pozostałe zalecenia edytorskie:

 · Wypuszczenia w cytatach oznaczamy wielokropkiem w nawiasie kwadratowym: […].

· Komentarze i dopiski do cytowanego tekstu: w nawiasie kwadratowym wg wzoru: [dop. – AW], [podkr. – MJ].

· Znak przypisu dolnego: przed znakiem przestankowym (wyjątek: zdania zakończone wielokropkiem; zdania będące w całości pytaniami).

· Jeśli publikacja ma więcej niż troje autorów/redaktorów, w tekście głównym podajemy imię i nazwisko pierwszego/pierwszej z dopiskiem „i in.”: (Barnes i in. 2010). W wykazie literatury podajemy wszystkich autorów/ki publikacji.

· Przy cytowaniu kilku tekstów tego samego autora/ki wydanych w tym samym roku stosujemy zapis nawiasowy: (Kwiek 2012a), (Kwiek 2012b).

· W adresach bibliograficznych miejsce publikacji zapisujemy w języku oryginału, pozostałe dane – w języku polskim, np. Torino 2016; t. 14; cz. 1; 14 września.

· Nazwy instytucji, grup badawczych, projektów itp. w tekście głównym podajemy w brzmieniu oryginalnym, dodając w nawiasie okrągłym tłumaczenie polskie, np. Bologna Follow up Group (Grupa Wdrożeniowa ds. Procesu Bolońskiego). Jeśli nazwa zagranicznej instytucji jest polskiej literaturze przyswojona, można zrezygnować z nazwy oryginalnej, np. Uniwersytet Stanforda.