Rozszerzenie Unii Europejskiej – przykład Polski. Między jednością a różnorodnością
PDF (English)

Słowa kluczowe

działania integracyjne
rozszerzenie
interesy
dobro wspólne
przystąpienie

Jak cytować

Czachór, Z. (2017). Rozszerzenie Unii Europejskiej – przykład Polski. Między jednością a różnorodnością. Przegląd Politologiczny, (4), 7–20. https://doi.org/10.14746/pp.2017.22.4.1

Abstrakt

Polska kilka razy w swej historii aktywności integracyjnej przed i po przystąpieniu do UE podjęła próbę zademonstrowania pozostałym krajom UE i unijnym instytucjom, że chce być samodzielnym podmiotem wewnątrz-unijnej gry interesów. Tym bardziej, że nie zawsze interesy Polski są zgodne z interesami pozostałych aktorów integracji. Na przykład sprzeciwiamy się postulatowi szybszego rozwoju krajów należących do „twardego jądra” UE. Z drugiej strony Polsce nadal bliskie jest uniwersalistyczne przesłanie, które brzmi: naszym wspólnym życzeniem jest uczynienie Europy kontynentem demokracji, wolności, pokoju i postępu. Unia pozostaje dla Polski nadal gwarantem redukowania linii podziału w Europie i popierania stabilności i pomyślnego rozwoju. Z uwagi na powyższe, zdaniem autora nie ma innego wyjścia, Europa (UE) musi postawić na uniwersalistyczno-partykularną syntezę jedności w wielości oraz jedności w różnorodności, która wzbogaca i rozwija, ale nie rozbija. A przede wszystkim eksponuje dobro wspólne bez zaniku (zatracania) dobra indywidualnego.
https://doi.org/10.14746/pp.2017.22.4.1
PDF (English)

Bibliografia

Bachmann K. (1999), Polska kaczka – europejski staw. Szanse i pułapki polskiej polityki europejskiej, Warszawa.

Balcer A., Buras P., Gromadzki G., Smolar E. (2016), Polacy wobec UE: koniec konsensusu, Warszawa.

Berend I. T. (2012), Od bloku sowieckiego do Unii Europejskiej. Transformacja ekonomiczna i społeczna Europy Środkowo-Wschodniej od 1973 roku, transl. J. Gilewicz, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.

Czachór Z. (2013), Kryzys i zaburzona dynamika Unii Europejskiej, Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2013.

Czachór Z. (2010), Pozycja międzynarodowa Polski Anno Domini 2010. Analiza politologiczna czynników wpływu, in: Dwa dwudziestolecia. Geopolityka. Państwo. Społeczeństwo, eds. P. Hauser, W. Mazurczak, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań.

Czachór Z. (2009), Proces dochodzenia Polski do członkostwa w Unii Europejskiej, in: Negocjowanie granic: od UE 15 do UE27. Rozszerzenie wschodnie Unii Europejskiej. Część pierwsza – Grupa Luksemburska (2004): Estonia, Polska, Republika Czeska, Słowenia, Węgry, Cypr w UE, ed. T. R. Szymczyński, Wydawnictwo Naukowe WNPiD UAM, Poznań.

PL-UE. 10 lat w Unii Europejskiej (2014), Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Warszawa, http://www.msz.gov.pl.

Jaskulski A. (2013), Analiza polskiej polityki europejskiej w latach 2004–2014. Założenia, wyzwania, aktorzy, oceny, Author’s material, Poznań.

Kosikowski C. (2016), Korzystajmy z dobrych wzorców unijnych, “Dziennik Gazeta Prawna”, 1 marca.

Kubin T. (2016), Kontynuacja procesu rozszerzania jako wyzwanie dla Unii Europejskiej, “Teka Komisji Politologii i Stosunków Międzynarodowych”, nr 11/2.

Lissowska M. (2014), Instytucje rynku pracy – czy Polska popada w pułapkę średniego poziomu wzrostu?, http://www.pte.pl/kongres/referaty, 25.02.

Mucha-Leszko B. (2014), Wzrost gospodarczy i proces konwergencji oraz średnio- i długoterminowe perspektywy zmniejszania luki rozwojowej, in: Pozycja gospodarcza Polski w Unii Europejskiej, ed. B. Mucha-Leszko, Wydawnictwo UMCS, Lublin.

Najder Z. (2008), Polska w Europie, “Dziennik”, 12 kwietnia.

Narodowa Strategia Integracji (1997), Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, Warszawa.

Raport w sprawie korzyści i kosztów integracji Rzeczypospolitej Polskiej z Unią Europejską (2000), Raport stanowi realizację uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 lutego 2000 r.

w sprawie przygotowań do członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, Rada Ministrów, Warszawa, 26 lipca.

Sierakowski S. (2016), Wieje piaskiem od strony wody, “Gazeta Wyborcza” 2–3 lipca.