Quo Vadis Turcjo – koniec europejskiego kierunku w polityce zagranicznej Turcji?

Article Sidebar

PDF
Opublikowane: lip 11, 2018
DOI: https://doi.org/10.14746/rie.2017.11.19
Słowa kluczowe:
Turcja, Unia Europejska, Bliski Wschód, polityka zagraniczna

Main Article Content

ARTUR ADAMCZYK
Centrum Europejskie Uniwersytetu Warszawskiego

Abstrakt

Turcja od czasu powstania republiki w 1923 r. ukierunkowana była na westernizację i budowanie ścisłych kontaktów z państwami europejskimi. Także po zakończeniu drugiej wojny światowej i powstaniu systemu dwublokowego zadecydowała o członkostwie w bloku państw kapitalistycznych jako sojusznik w ramach NATO oraz aspirant do członkostwa we Wspólnotach Europejskich. Rozpad systemu jałtańskiego i powstanie układu multipolarnego stał się wyzwaniem dla kształtowania nowych kierunków w polityce zagranicznej Turcji, osłabił równocześnie jej związki z Zachodem. Ankara uwierzyła bezkrytycznie we własny potencjał i możliwości pełnienia roli mocarstwa regionalnego i państwa euroazjatyckiego budującego swoje wpływy na obszarze dawnego Imperium Otomańskiego. Wydaje się jednak, że bezkrytyczna samoocena i wygórowane ambicje przerosły możliwości polityków tureckich.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
ADAMCZYK, A. (2018). Quo Vadis Turcjo – koniec europejskiego kierunku w polityce zagranicznej Turcji?. Rocznik Integracji Europejskiej, (11), 263-278. https://doi.org/10.14746/rie.2017.11.19
Numer
Nr 11 (2017)
Dział
ROZPRAWY I ARTYKUŁY

Teksty opublikowane na łamach czasopisma "Rocznik Integracji Europejskiej" i udostępniane w formacie PDF objęte są licencją CC BY 4.0 (Creative Commons - Uznanie autorstwa). Kopiowanie i rozpowszechnianie dozwolone jest pod warunkiem uznania autorstwa.

Licencja Creative Commons

Referencje

  1. Adamczyk A. (2002), Cypr. Dzieje polityczne, Warszawa.
  2. Adamczyk A. (2009), Wpływ unormowania stosunków grecko-tureckich na stabilizację bezpieczeństwa we wschodniej części Morza Śródziemnego, w: Bezpieczeństwo Międzynarodowe. Wyzwania i zagrożenia XXI wieku, red. P. Olszewski, T. Kapuśniak, W. Lizak, Radom.
  3. Agnantopoulos A. (2013), The Europeanization of national foreign Policy: explaining Greek support for Turkey’s EU accession. „Southeast European and Black Sea Studies”, nr 1.
  4. Ambroziak A. A. (2014), The European Union’s Trade with Turkey under the Customs Union, w: Poland and Turkey in Europe – Social, Economic and Political Experiences and Challenges, red. A. Adamczyk, P. Dubel, Warszawa.
  5. Altunisik B. (2013), The Middle East In Turkey-USA Relations: Managing the Alliance, „Journal of Balkan and Near Eastern Studies”, vol. 15, nr 2.
  6. Aydin M. (2014), Turkish Policy towards the Wider Black Sea and the EU Connection, „Journal of Balkan and Near Eastern Studies”, vol. 16, nr 3.
  7. Buhari D. (2009), Turkey-EU Relations: The Limitation of Europeanisation Studies, „The Turkish Yearbook of International Relations, vol. 40.
  8. Barburska O. (2016), Argument siły czy siła argumentów? Unia Europejska w stosunkach międzynarodowych jako ‘soft power’, „Rocznik Integracji Europejskiej”, nr 10.
  9. Barburska O., Milczarek D. (2013), Historia integracji europejskiej w zarysie, Warszawa.
  10. Barrinha A. (2014), The Ambitious Insulator: Revisiting Turkey’s Position In Regional Security Complex Theory, „Mediterranean Politics”, vol. 19, nr 2.
  11. Criss N. B. (2013), The USA-Turkey-Middle East: From the 20th Century to the Present, „Journal of Balkan and Near Eastern Studies”, vol. 15, nr 2.
  12. Cyr A. (2015), Turkey’s Continuing Role as a Pivotal Ally in a Rapidly Changing Region, Foreign Policy Research Institute, Philadelphia.
  13. Gonlübol M. (1999), NATO and Turkey. An Overall Appraisal, „The Turkish Yearbook”, vol. XI.
  14. Grigoriadis I. (2014), Turkey’s foreign policy activism: vision continuity and reality checks, „Southeast European and Black Sea Studies”, vol. 14, nr 2.
  15. Gürzel A. (2014), Turkey’s Role as a Regional and Global Player and its Power Capacity: Turkey’s Engagement with other Emerging Countries, „Revista de Sociologia e Politica”, nr 50.
  16. Gynay D., Renda K. (2014), Usages of Europe in Turkish Foreign Policy towards the Middle East, „Journal of Balkan and Near Eastern Studies”, vol. 16, nr 1.
  17. Guvenc S., Ozel S. (2012), NATO and Turkey in the post-Cold world: between abandonment and entrapment, „Southeast European and Black Sea Studies”, vol. 12, nr 4.
  18. Kuru A. (2015), Turkey’s Failed Policy towards the Arab Spring: Three Levels of Analysis, „Mediterranean Quarterly”, nr 3, September.
  19. Marcou J. (2013), Turkey’s Foreign Policy: Shifting Back to the West after a Drift to the East?, Turkey Policy Brief Series, International Policy and Leadership Institute (TEPAV), http://www.tepav.org.tr/upload/files/1365165523-5.Shifting_Back_to_the_West_after_a_Drift_to_the_East.pdf.
  20. Martin L. G. (2004), Turkey’s Middle East Foreign Policy w: The Future of Turkish Foreign Policy, red. L. G. Martin, D. Keridis, Harvard University, Cabridge–Massachusetts–London.
  21. Misztal M. (2013), Historia Cypru, Kraków.
  22. Onis Z. (2014), Turkey and the Arab Revolutions: Boundaries of Regional Power Influence In a Turbulent Middle East, „Mediterranean Policy”, vol. 19, nr 2.
  23. Osiewicz P. (2015), 10 lat negocjacji akcesyjnych Turcji z Unią Europejską. Analiza postępów w obszarze kryteriów politycznych na podstawie raportów Komisji Europejskiej, „Rocznik Integracji Europejskiej”, nr 9.
  24. Osiewicz P. (2013), Konflikt cypryjski, Warszawa.
  25. Osiewicz P. (2006), Spory grecko-tureckie w basenie Morza Egejskiego w: Spory – konflikty zbrojne – terroryzm. Dysfunkcjonalne czynniki współczesnych stosunków międzynarodowych, red. W. Malendowski, Poznań.
  26. Outzen R. (2012), From Crisis to Cooperation. Turkey’s Relations with Washington and NATO, „Policy Notes”, nr 12.
  27. Park B. (2015), Turkey’s isolated stance: an ally no more, or just the usual turbulence?, „International Affairs”, vol. 91, nr 3.
  28. Turkey’s Role as a Regional Power: Its Scope, Challenges and Future (2013), Quilliam Report, Quilliam Foudation, July, http://www.quilliamfoundation.org.
  29. Stępniewski T. (2011), Geopolityka Morza Czarnego w postzimnowojennym świecie, Lublin.
  30. Strategia Rozszerzenia UE (2015), Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, COM(2015) 611 final, Bruksela 10.11.2015.
  31. Sztubert J. (2011), Znaczenie Turcji dla relacji Unii Europejskiej z Bliskim Wschodem, w: red. A. Szymański, Turcja i Europa. Wyzwania i szanse, Warszawa.
  32. Szymański A. (2011), Turcja i Europa. Wyzwania i szanse, Warszawa.
  33. Szymański A. (2008), Między islamem a kemalizmem. Problem demokracji w Turcji, Warszawa.
  34. Tuysuzoglu G. (2014), Strategic Depth: A Neo-Ottomanist Interpretation of Turkish Euroasianism, „Mediterranean Quarterly”, Spring.
  35. Wódka J. (2013), Polityka zagraniczna „nowej Turcji”. Implikacje dla partnerstwa transatlantyckiego, Warszawa.
  36. Yanik L. K. (2011), Constructing Turkish „exceptionalism”: Discourses of liminality and hybridity in post-Cold War Turkish foreign policy, „Political Geography”, vol. 30.
  37. Yesilyurt N., Akdevelioglu A. (2009), Turkey’s Middle East Policy under the JDP Rule, „The Turkish Yearbook of International Relations, vol. 40.
  38. Zajączkowski K. (2011), Uwarunkowania ekonomiczne a członkostwo w Unii Europejskiej, w: red. A. Szymański, Turcja i Europa. Wyzwania i szanse, Warszawa.