Bezpieczeństwo zbiorowe – pium desiderium cywilizacji

Abstrakt

Intencją autora jest zasygnalizowanie ewolucji bezpieczeństwa zbiorowego – jako emanacji oczekiwań – cywilizacji w minionym wieku kładąc nacisk na doświadczenie Ligi Narodów i okresu międzywojennego oraz procesy nam współczesne w kontekście działalności ONZ na tym polu. Ogląd ten jawi się pesymistycznie i pod pewnymi istotnymi względami obecne 10-lecie zdaje się przypominać roszady międzynarodowe, które prowadziły do konfrontacji zbrojnej w 1939 roku. Najpoważniejszym elementem aktualnej dekompozycji międzynarodowych jest perspektywa kolejnego Monachium (1938 r.) najbardziej widoczna w odniesieniu do Ukrainy. Nacisk na żądania od członków NATO 5% udziału na wydatki wojskowe (ma się rozumieć, że chodzi tylko o obronne!), zapowiada tłok na rynku handlu bronią, który zasili wszelki sprzęt wojskowy z ewentualnej nadprodukcji w skali globalnej oraz koniecznego opróżniania magazynów ze starszych modeli. Jej sprzedaż – nawet rozdawnictwo – jest zawsze korzystniejsze, niż utylizacja na miejscu... To także bardzo zła perspektywa. Uroczysta cisza jest w sprawach rozbrojenia czy ograniczeniu zbrojeń, natomiast wrzawa towarzyszy powszechnemu dozbrajaniu wszystkich, których dotyczy równowaga strachu. Kosztem oczywistych wyrzeczeń społecznych świat godzi się na formułę: Si vis pacem, para bellum…