Słowa kluczowe
integracja wojskowa Unii Europejskiej
cywilne i wojskowe operacje
Jak cytować
Abstrakt
Artykuł dotyczy rozwoju polityki bezpieczeństwa Unii Europejskiej, od chwili jej powstania do 2014 r. W ramach tej polityki próbowano także pozyskać zdolności wojskowe, niezbędne do zbudowania systemu reagowania kryzysowego. Dokonywało się to na zasadzie pełnej dobrowolności, a w związku z tym wszystkie Państwa Członkowskie UE kierowały się głównie interesami narodowymi. W ramach Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, przemianowanej w Traktacie lizbońskim na Wspólną Politykę Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej, zrealizowano dwa tzw. Cele Zasadnicze/Operacyjne. Pierwszy z nich został ogłoszony w grudniu 1999 r. w Helsinkach i zrealizowany do końca 2003. Europejski Cel Zasadniczy/Operacyjny 2010 miał na celu doskonalenie zdolności wojskowych, w tym zbudowanie sił szybkiego reagowania pod nazwą Grup Bojowych UE. Zorganizowano i przeszkolono ok. 15 takich jednostek, ale dotychczas żadna z nich nie została skierowana do działań w rejonie kryzysu. Polska należy do aktywnych uczestników WPBiO UE i dotychczas zorganizowała trzy grupy bojowe o składzie wielonarodowym. Dwie spośród nich pełniły dyżury 2010 r. i 2013 r. Kolejna grupa pod polskim dowództwem jest przewidziana w harmonogramie dyżurów na rok 2016 r., ale mało prawdopodobne jest wykorzystanie jej do realnych działań. Temat zdolności wojskowych nie należy do priorytetowych zadań Unii Europejskiej.
Bibliografia
Antrpoius A., Deschaux-Beaume D. (2006), La PESD et ses évolutions, Bruxelles.
Background Note – Capability Development Plan, European Defence Agency, 8 July 2008.
Barcik J. (2007), Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony, Wydawnictwo Brandta.
Ciupiński A. (2012), Polska prezydencja wobec rozwoju Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, w: Polska prezydencja wobec wyzwań współczesnej Unii Europejskiej, red. A. Legucka, Warszawa.
Ciupiński A. (2013), Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej. Geneza. Rozwój. Funkcjonowanie, Difin, Warszawa.
Cloos J. (2007), EU-UN co-operation on crisis management, „European Security and Defence Policy”, January, Issue 3.
Dumoulin A., Mathieu R., Sarlet G. (2003), La Politique Européenne de Sécurité et de Défense (PESD) de l’Opèratoire à l’Identitaire. Genesè, Structuration, Ambitions, Limites, Brussels.
Edwards G. (2005), The Pattern of the EU’s Global Activity, w: International Relations and the European Union, red. Ch. Hill, M. Smith, Oxford University Press.
Ehler C. (2010), Rapport sur la coopération civilo-militaire et le développement des capacités civilo-militaires, PE(2010/2071(INI)) 5 novembre.
EU Battlegroups, EU Council Secretariat Factsheet, Brusseles, February 2007, Full Operational Capability 2007, http://www.consilium.europa.eu, 9.02.2013.
The EU Battlegroup Concept and the Nordic Battlegroup, http://www.sweden.gov.se/sb/d/9133/a/82276, 9.02.2013.
Gągor F. (2008), Polskie doświadczenia wyniesione z operacji wojskowych i ich wpływ na transformację sił zbrojnych RP, „Zeszyty Naukowe AON”, nr 1(70).
Gliere C. (red.) (2007), European security and defence: Core documents 2007, ISS EU, „Chaillot Paper” Paris, vol. VIII.
Glière C. (2009), Sécurité et défense de l’UE Textes fondamentaux 2008, „Cahier de Chaillot”, vol. IX Paris.
Goyet C., L’UE comme puissance militaire?, „Nouvelle Europe”, http://www.nouvelle-europe.eu/node/1526, 12.09.2014.
Gros-Verheyde N., L’idée suédoise de modulation des battlegroups, http://www.bruxelles2.eu/defense-ue/capacites-milit-%E2%80%93-exercices-ue/lideesuedoisedemodulationdesbattlegroups.html, 9.02.2013.
Gros-Verheyde N., Battlegroup pour la Centrafrique? Comment Cathy a dit stop!, http://www.bruxelles2.eu/zones/tchad-soudan/battlegroup-pour-le-centrafrique-et-la-haute-representante-mis--le-hola.html, 5.10.2014.
Groupements-tactiques-1500-5eme, http://www.france-allemagne.fr, 14.01.2010.
Haine J.Y. (red.) (2003), De Laeken à Copenhague – Les textes fondamentaux de la défense européenne, „Cahier de Chaillot”, vol. III, Paris.
Henderson M. D., Les forces terrestres européennes dans les opérations extérieures: personnels et financement. Contributions allemande et polonaise, Assemblée de l’Union.
Henrion C., Les groupements tactiques de l’Union européenne, http://www.grip.org/fr/siteweb/images/NOTES_ANALYSE/2010/NA_2010-01-18_FR_C-HENRION.pdf, 9.02.2013.
Kuźniar R. (2005), Polityka i siła. Studia Strategiczne. Zarys problematyki, Wydawnictwo Scholar, Warszawa.
Major C. (2010), EUFOR RD Congo, w: European Security and Defence Policy. THE FIRST 10 YEARS (1999–2009), Paris.
Milczarek D., Zajączkowski K. (2014), Unia Europejska we współczesnym świecie; olbrzym gospodarczy, polityczny karzeł?, w: K. Wojtaszczyk, M. Mizerska-Wrotkowska, W. Jakubowski, Polska w procesie integracji europejskiej. Dekada doświadczeń (2004–2014), Warszawa.
Pacek B. (2010), Operacje wojskowe Unii Europejskiej na przykładzie EUFOR TCHAD RCA, Wydawnictwo AON, Warszawa.
Prezydent, http://www.prezydent.pl/aktualnosci/wydarzenia/art,2652,prezydent-koniec-polityki-ekspedycyjnej.html, 15.08.2013.
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (2009/2198 (INI)).
Simón L. (2010), Command and control? Planning for Eu military operations, „Occasional Paper” 81, Paris, January.
Słomczyńska I. (2007), Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony, UMCS, Lublin.
Tarasovič V. (2011), The possibilities for cooperation of the Visegrad countries and their Eastern Neighbours in the development of security and defence policy in the EU and beyond: the Slovakian perspective, w: Visegrad cooperation within NATO and CSDP, Visehrad Fund V4 Papers, PISM, nr 2, s. 71.
Terlikowski M. (2010), Grupa bojowa Unii Europejskiej pod polskim dowództwem, „Biuletyn PISM”, nr 3 (611), 11 stycznia.
Wei-Fang Ch. (2012), National Interests vs. Security and Defense Integration in the EU: A comparative case study of Britain and Germany, Durham University.
Zięba R. (2000), Europejska Tożsamość Bezpieczeństwa i Obrony, Wydawnictwo Scholar, Warszawa.
Zięba R. (2005), Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa.
Zięba R. (2007), Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, Wydawnictwo Akademickie i Profesjonalne, Warszawa.