Obywatelstwo miejskie – kto mieszka w polskich miastach, jakie ma prawa? Zapis panelu dyskusyjnego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego

Abstrakt

Koncepcja obywatelstwa miejskiego jest pochodną tendencji politycznej do dowartościowania lokalności, myślenia o miejskości jako wehikule podmiotowości, narzędziu innowacji i społecznej aktywności. Podmiotowość mieszkańców miasta ma długą historię wpisaną w same fundamenty cywilizacji europejskiej i w pewnym sensie kojarzy się z indywidualną podmiotowością (w sensie politycznym i prawnym) w ogóle. Można zatem uznać za paradoks, że mówienie o obywatelstwie miejskim wraca albo że staje się obecnie modne. Źródła tego paradoksu, który tak naprawdę paradoksem nie jest, leżą w co najmniej dwóch tendencjach: rosnącym znaczeniu miast jako podmiotów podlegających tendencjom globalizacyjnym (co wiąże się ze słabnięciem znaczenia państw narodowych w UE), ale również konsekwencjach przejścia migracyjnego (dodatniego bilansu migracji) i rosnącego zjawiska mobilności wewnętrznej.