Słowa kluczowe
rewitalizacja
metoda dyferencjału semantycznego
Jak cytować
Abstrakt
W artykule zaprezentowano wyniki badań jakościowych nad przestrzeniami publicznymi miasta Sierakowa, które zostały przeprowadzone na potrzeby rewitalizacji gminy Sieraków. Badania te polegały na ocenie wybranych przestrzeni publicznych przy użyciu metody dyferencjału semantycznego w formie eksperckiej. Celem metodycznym opracowania jest weryfikacja przydatności użytej metody w procesie rewitalizacji obszarów miejskich. Na wstępie zdefiniowano kluczowe pojęcia, następnie wyjaśniono, czym jest ocena przestrzeni i jakie znaczenie ma ona w kontekście rewitalizacji, przybliżono również metodę dyferencjału semantycznego. W kolejnej części artykułu zaprezentowano wyniki oceny jakościowej przestrzeni publicznych miasta Sierakowa. Wnioski posłużyły do sformułowania najważniejszych problemów i potencjałów stanowiących podstawę do podjęcia konkretnych działań rewitalizacyjnych.Bibliografia
Antosiewicz T. 2008. Kształtowanie przestrzeni publicznej w związku z intensywnym rozwojem współczesnych miast: zarys problematyki. Kultura i Polityka. Zeszyty Naukowe WSE im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie, 4: 34–45.
Babbie E. 2003. Badania społeczne w praktyce. PWN, Warszawa.
Babbie E. 2013. Podstawy badań społecznych. PWN, Warszawa.
Bajerowski T., Biłozor A., Cieślak I., Senetra A. 2007. Ocena i wycena krajobrazu. Wybrane problemy rynkowej oceny i wyceny krajobrazu wiejskiego, miejskiego i stref przejściowych. Wydawnictwo Educaterra Sp. z o.o., Olsztyn.
Billert A. 2004. Centrum staromiejskie w Żarach – problemy, metody i strategie rewitalizacji. Słubice.
Błuszkowski J. 2003. Stereotypy narodowe w świadomości Polaków. Dom Wydawniczy ELIPSA, Warszawa.
Cellmer A., Źróbek R. 2008. Informacja przestrzenna w procesach rewitalizacji obszarów miejskich. Acta Scientiarum Polonorum, Administratio Locorum, 7(4): 5–20.
Chmielewski J.M. 2001. Teoria urbanistyki w projektowaniu i planowaniu miast. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa.
Diagnoza stanu i kierunków rozwoju gminy Sieraków będąca podstawą do opracowania LPR Gminy Sieraków na lata 2017–2023.
Dymnicka M. 2009. Przestrzeń dla obywateli. O uniwersalności helleńskiego modelu przestrzeni publicznej. [W:] G. Gorzelak, M.S. Szczepański, W. Ślęzak-Tazbir (red.), Człowiek–miasto–region. Związki i interakcje. Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa.
Dymnicka M. 2013. Przestrzeń publiczna a przemiany miasta. Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa.
Encyklopedia PWN (http://encyklopedia.pwn.pl/).
Gzell S. 2013. Miasto jako wytwór kultur gustu. Kwartalnik Architektury i Urbanistyki, 3.
Janeczko E. 2011. Waloryzacja krajobrazów leśnych wzdłuż szlaków komunikacyjnych. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Jędrzejczyk D. 2004. Geografia miasta jako nauka humanistyczna. [W:] D. Jędrzejczyk (red.), Humanistyczne oblicze miasta. Wydział Geografii i Studiów Regionalnych UW, Warszawa.
Kobylarczyk J. 2012. Współczesna funkcja rynku – historycznej przestrzeni publicznej w wybranych miastach. Czasopismo Techniczne Politechniki Krakowskie, 7-A, 29.
Kozłowski L. 2012. Rozłogi wsi jako treść krajobrazu. [W:] K. Kurowska, M. Gwiaździńska-Goraj (red.), Planowanie rozwoju przestrzeni wiejskiej. Studia Obszarów Wiejskich, 29: 9–30.
Kupidura A., Łuczewski M., Kupidura P. 2011. Wartość krajobrazu. Rozwój przestrzeni obszarów wiejskich. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Lorens P., Martyniuk-Pęczek J. (red.) 2010. Problemy kształtowania przestrzeni miejskich. Wydawnictwo „Urbanista”, Gdańsk.
Magiera-Braś G. 2010. Kształtowanie, ochrona i ocena krajobrazu w aspekcie zarządzania środowiskiem. [W:] K. Gawroński, J. Hernik (red.), Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne jako instrument kształtowania krajobrazów kulturowych. Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz–Kraków, s. 205–211.
Mayntz R., Holm K., Hübner P. 1985. Wprowadzenie do metod socjologii empirycznej. Tłum. W. Lipnik PWN, Warszawa.
Myga-Piątek U. 2007. Kryteria i metody oceny krajobrazu kulturowego w planowaniu przestrzennym na tle obowiązujących procedur prawnych. [W:] B. Korwel-Lejkowska, M. Kistkowski (red.), Waloryzacja środowiska przyrodniczego w planowaniu przestrzennym. Problemy Ekologii Krajobrazu, 19: 101–110.
Nowa urbanistyka – nowa jakość życia. Materiały III Kongresu Urbanistyki Polskiej, Biblioteka Urbanisty, 14: 234. „Karta przestrzeni publicznej” (opracowanie: L. Biegański, G. Buczek, S. Gzell, A. Kowalewski, T. Markowski, E. Cichy-Pazder).
Osgood C.E., Suci G.J., Tannenbaum P.H. 1957. The measurement of meaning. University of Illinois Press, Urbana, IL.
Rogowska M. 2016. Przestrzeń publiczna w mieście – zagadnienia wybrane. Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, 170: 158–164.
Skalski J.A. 2007. Analiza percepcyjna krajobrazu jako działalność twórcza, inicjująca proces projektowania. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Staszewska S. 2013. Urbanizacja przestrzenna strefy podmiejskiej polskiego miasta. Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Poznań.
System Informacji Przestrzennej Gminy Sieraków (http://sierakow.e-mapa.net/).
Szatan M. 2012. Zanikanie przestrzeni publicznej we współczesnych miastach. PalimPsest, 2.
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2003, nr 80 poz. 717, z późn. zm.).
Ustawa z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz.U. 2015, poz. 1777, z późn. zm.).
Wejchert K. 1984. Elementy kompozycji urbanistycznej. Wydawnictwo Arkady, Warszawa.
Wejchert K. 1993. Przestrzeń wokół nas. Fibak Noma Press, Katowice.
Wojciechowski K.H. 1986. Problemy percepcji i oceny estetycznej krajobrazu. Uniwersytet im. Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin.
Wycichowska B. 2008. Specyfika krajobrazu wizualnego i jego klasyfikacja. [W:] J. Lechnio i in. (red.), Klasyfikacja krajobrazu. Teoria i praktyka. Problemy Ekologii Krajobrazu, 20: 257–263.