Słowa kluczowe
szkolnictwo podstawowe i gimnazjalne
diagnoza społeczna
rewitalizacja
Jak cytować
Abstrakt
Rewitalizacja jest procesem, którego nadrzędnym celem powinna być poprawa warunków i jakości życia mieszkańców obszaru rewitalizowanego poprzez kompleksową realizację projektów o charakterze przestrzennym, społecznym i gospodarczym. Zgodnie z ustawą o rewitalizacji z dnia 9 października 2015 r. aspekt społeczny uznano za najważniejszy spośród wszystkich stanowiących o stanie kryzysowym danego obszaru. Stan ten cechuje kumulacja negatywnych zjawisk społecznych, do których zaliczyć można między innymi niski poziom edukacji. Celem artykułu jest przedstawienie zróżnicowania przestrzennego szkół podstawowych i gimnazjalnych pod względem wyników edukacyjnych na obszarze rewitalizacji w Poznaniu jako elementu diagnozy społecznej oraz wskazanie współzależności tych wyników z wybranymi cechami społeczno-demograficznymi tego obszaru.Bibliografia
Borowicz R. 2001. Młodzież na pierwszym progu selekcyjnym: deprywacje i selekcje społeczne. Kultura i Edukacja, 1: 77–94.
Cęcelek G. 2012. Sytuacja rodzinna czynnikiem kształtującym losy edukacyjne dziecka – przegląd zagadnienia w naturze. Mazowieckie Studia Humanistyczne, 13/1–2.
Dolata R. 2008. Czy segregacja uczniów ze względu na uprzednie osiągnięcia szkolne zwiększa efektywność nauczania mierzoną metodą EWD, XIV Konferencja Diagnostyki Edukacyjnej, Opole.
Dolata R. 2008. Szkoła–segregacje–nierówności, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa.
Dolata R. 2010. Międzyszkolne zróżnicowanie wyników nauczania w szkołach podstawowych i gimnazjach. [W:] J. Łukasik, I. Nowosad, M.J. Szymański (red.), Edukacja. Równość czy jakość? Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń.
Gołaszewski T. 1977. Szkoła jako system społeczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Kołacz P., Wielgus P. 2015. Przepis na rewitalizację, Fundacja dla Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, publikacja wydana w ramach programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy Europejskiego Obszaru Gospodarczego.
Kupisiewicz C. 1972. Niepowodzenia dydaktyczne. Warszawa.
Kwieciński Z. 2002. Wykluczanie: badania dynamiczne i porównawcze nad selekcjami społecznymi na pierwszym progu szkolnictwa. Wydawnictwo UMK, Toruń.
Leszkowicz-Baczyński J. 2015. Rewitalizacja społeczna jako odpowiedź na problemy obszarów miejskich, Acta Universitatis Lodziensis, Folia Sociologica, 52.
Łuczak B. 2000. Niepowodzenia w nauce. Przyczyny, skutki, zapobieganie. Oficyna Wydawnicza „Kościański, Prętnicki”, Poznań.
Radoła M. 2012. Społeczno-kulturowe i ekonomiczne uwarunkowania zróżnicowania wyników egzaminów zewnętrznych. Studia Edukacyjne, 22.
Radoła M. 2013. Kapitał społeczny a osiągnięcia ucznia. Studia edukacyjne, 27.
Sadura P. 2012. Szkoła i nierówności społeczne. Diagnoza zjawiska i propozycja progresywnej polityki edukacyjnej w Polsce. Raport Fundacji Amicus Europae.
Walaszek M. 2016. Dostępność przestrzenna szkół oraz warunki i wyniki nauczania w aglomeracji poznańskiej, Biblioteka Aglomeracji Poznańskiej, 28. Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Poznań.
Wojda E. 2001. Rodzaje i przyczyny niepowodzeń szkolnych. Edukacja i Dialog, 9–10.
Wódz K. 2012. Organizacja pracy ze społecznością lokalną jako instrument rewitalizacji społecznej. [W:] Rewitalizacja społeczna. Od aktywizacji do rozwoju lokalnego. Publikacja opracowana na zlecenie Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego przez Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy w Radomiu.