Abstrakt
Artykuł przedstawia refleksję nad głosem operowym jako elementem wizerunku artysty scenicznego. Autorka, korzystając z własnego doświadczenia śpiewaczki, analizuje cechy głosu – takie jak barwa, wolumen, skala – oraz ich znaczenie w kontekście wymogów sztuki operowej. Zwraca uwagę na interdyscyplinarny charakter opery łączącej muzykę z teatrem oraz na konieczność synergii między techniką wokalną a wyrazem aktorskim. Głos ukazany jest jako unikalny instrument – fizyczny i duchowy zarazem, który pozwala na pełne artystyczne wyrażenie emocji i tożsamości scenicznej.
Bibliografia
Fitch, W. T. (2015). Four principles of bio-musicology. Philosophical Transactions of the Royal Society of London B: Biological Sciences, 370(1664), Article 2014009. https://doi.org/10.1098/rstb.2014.0091 DOI: https://doi.org/10.1098/rstb.2014.0091
Peryt, R. (2014). Opera uboga. Kraków: Wydawnictwo Literackie.
Podlipniak, P. (2023). Współczesne poglądy na ewolucyjną genezę muzykalności człowieka. Filozoficzne Aspekty Genezy, 20(1), 58–76. Retrieved July 18, 2025, from https://fag.ifil.uz.zgora.pl/index.php/fag/article/view/218 DOI: https://doi.org/10.53763/fag.2023.20.1.218
Licencja
Prawa autorskie (c) 2025 Magdalena Nowacka-Kleban
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.