Organizacyjna kultura coachingowa. W kierunku nowych wyzwań

Article Sidebar

PDF
Opublikowane: maj 24, 2019
DOI: https://doi.org/10.14746/ssp.2016.3.8
Słowa kluczowe:
coaching, organizacja, rozwój osobisty

Main Article Content

Joanna Szafran
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Abstrakt

Dość powszechnie przyjmuje się, że coaching to specyficzna forma relacji, oparta na procesach uczenia się, motywacji, dialogu i wsparcia, która sprzyja rozwojowi organizacji. Problemy adaptacyjne współczesnych organizacji leżą nie tylko w zmiennych warunkach zewnątrzorganizacyjnych, ale także (a może przede wszystkim) w podejściu samych menadżerów. Do skutecznego funkcjonowania i radzenia sobie z nieprzewidywalnymi sytuacjami konieczne są nowe umiejętności. Potrzeba podejścia ogólnosystemowego, klimatu wzajemnego zaufania będącego efektem rozwoju osobistego, zwiększania świadomości, rozwijania własnego potencjału i wyzbycia się lęku na rzecz wiary w ludzi. Między innymi ta kwestia stanowi przedmiot niniejszego artykułu.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
Szafran, J. (2019). Organizacyjna kultura coachingowa. W kierunku nowych wyzwań. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, (3), 177-188. https://doi.org/10.14746/ssp.2016.3.8
Numer
Nr 3 (2016)
Dział
Artykuły

Teksty opublikowane na łamach czasopisma "Środkowoeuropejskie Studia Polityczne" i udostępniane w formacie PDF objęte są licencją CC BY 4.0 (Creative Commons - Uznanie autorstwa). Kopiowanie i rozpowszechnianie dozwolone jest pod warunkiem uznania autorstwa.

 

 

Bibliografia

  1. Blanchard S., Homan M. (2004), Coaching. Poznaj tajniki sukcesu, Gliwice.
  2. Czarkowska L. D. (red.) (2011), Coaching katalizator rozwoju organizacji, Warszawa.
  3. Dilts R. (2006), Od Przewodnika do Inspiratora, Warszawa.
  4. Drucker P. (1995), Managing in a Time of Great Change, New York.
  5. Drucker P. (1998), Peter Drucker on the Profession of Management, Boston.
  6. Drucker P. (1999), Management Challengers for 21st Century, New York.
  7. Drucker P. (2004), The Daily Drucker, New York.
  8. Garvin D. A. (1993), Building a learning organization, „Harvard Business Review”, lipiec–sierpień.
  9. Hargrove R. (2006), Mistrzowski Coaching, Kraków.
  10. Kossowska M., Sołtysińska I. (2002), Szkolenie pracowników a rozwój organizacji, Kraków.
  11. Maslow A. (2004), W stronę psychologii istnienia, Poznań.
  12. Maslow A. (2013), Motywacja i osobowość, Warszawa.
  13. Mikuła B. (2001), Elementy nowoczesnego zarządzania. W kierunku organizacji inteligentnych, Kraków.
  14. Mikuła B. (2006), Organizacje oparte na wiedzy, Kraków.
  15. O’Neill M. B. (2000), Coaching dla kadry menedżerskiej, Poznań.
  16. Passmore J. (red.) (2012), Coaching doskonały. Przewodnik profesjonalny, Warszawa.
  17. Perls F. S. (1974), Gestalt Therapy Verbatim, New York.
  18. Piasecka B. (red.) (2011), O rozwoju mimo ograniczeń. Procesy wspierania jednostki i rodziny: wychowanie, edukacja, coaching, psychoterapia, Kraków.
  19. Rogers C. R. (1980), A Way of Being, Boston.
  20. Rogers J. (2010), Coaching, Gdańsk.
  21. Schutz W. (1984), The truth option, Berkeley.
  22. Senge P. M. (2012), Piąta dyscyplina. Teoria i praktyka organizacji uczących się, Warszawa.
  23. Sidor-Rządkowska M. (red.) (2009), Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków, Kraków.
  24. Słownik języka polskiego (2005), Warszawa.
  25. Starr J. (2005), Coaching: procesy, zasady, umiejętności, Warszawa.
  26. Stayer R. (1990), How I Learned to Let My Workers Lead, „Harvard Business Review”, nr 11–12.
  27. Tissot P. (2004), Terminology of vocational training policy. A multilingual glossary for an enlarged Europe, Office for Official Publications of the European Communites, Luxembourg.
  28. Whitmore J. (2011), Coaching trening efektywności. Rozwój ludzkiego potencjału w oparciu o model GROW, zasady oraz praktyka coachingu i przywództwa, Poznań–Warszawa.