Populizm w Polsce – między demagogią i demofilią
Article Sidebar
Main Article Content
Abstrakt
Celem artykułu jest przedstawienie ewolucji populizmu w Polsce przy użyciu dwóch przykładów partii politycznych: „Samoobrony” Andrzeja Leppera (była to partia populistyczna, która uzyskała największe poparcie w pierwszej dekadzie XXI wieku) oraz ruchu „Kukiz’15” – czarnego konia ostatnich wyborów parlamentarnych. Oba te ugrupowania znakomicie ilustrują demagogię charakterystyczną dla populizmu, związaną z afirmacją narodu, która z kolei nie byłaby możliwa bez anty establishmentowej postawy przywódców politycznych i elektoratu. Porównanie tych dwóch przykładów umożliwiło nam monitorowanie przemian zachodzących w ugrupowaniach populistycznych w ciągu ostatnich kilku lat, zwłaszcza w czasach gdy Internet służy jako podstawowy środek komunikacji. W artykule zaprezentowano kolejno alternatywne konceptualizacje idei populizmu, a później – korzystając ze schematu N. Baara (2009) i danych drugorzędnych i podstawowych (dane uzyskane w internetowym poradniku wyborczym „Barometr Wyborczy”), oraz publikacji prasowych – zarysowano różnorodne powiązania występujące między obydwoma ugrupowaniami, co pozwoliło w rezultacie określić nowe, ciekawe cechy populizmu.
Downloads
Article Details
Teksty opublikowane na łamach czasopisma "Środkowoeuropejskie Studia Polityczne" i udostępniane w formacie PDF objęte są licencją CC BY 4.0 (Creative Commons - Uznanie autorstwa). Kopiowanie i rozpowszechnianie dozwolone jest pod warunkiem uznania autorstwa.
Referencje
- Barr R. (2009), Populists, Outsiders and Anti-Establishment Politics, “Party Politics”, vol. 15 (1), pp. 29–48.
- Canovan M. (1981), Populism, Harcourt Brace Javonovich, New York.
- Canovan M. (1999), Trust the People! Populism and the Two Faces of Democracy, “Political Studies”, vol. 47, pp. 2–16, doi: 10.1111/1467-9248.00184.
- Cholova B., Kasprowicz D. (2010), Fertile Ground for Populism? Populist Parties in Poland and Bulgaria: Tentative Framework, Paper for the ECPR Graduate
- Conference, 31 August, Dublin.
- Derlich S. (2010), Populistów ethos zmanipulowany, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń.
- Dutkiewicz M. (2013), Populiści dobroczynności. Medialne informowanie o pomaganiu, Instytut Spraw Publicznych, Warszawa.
- Kasprowicz D. (2013), Dwa oblicza populizmu, Instytut Obywatelski, www.instytutobywatelski.pl/14366.
- MacRae D. (1969), Populism as an ideology, in: Populism – its meaning and national characteristics, eds. G. Lonescu, E. Gellner, Macmillan, London.
- Markowski R. (ed.) (2004), Populizm a demokracja, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa.
- Mény Y., Surel Y. (eds.) (2002), Democracies and the Populist Challenge, Palgrave, New York.
- Mudde C. (2004), The Populist Zeitgeist, “Government and Opposition”, vol. 39 (4), pp. 541–563, doi: 10.1111/j.1477-7053.2004.00135.
- Przyłęcki P. (2012), Populizm w polskiej polityce. Analiza dyskursu polityki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa.
- Stępińska A., Lipiński A., Hess A., Piontek D. (2017), Poland. A Fourth Wave of Populism?, in: Populist Political Communication in Europe, eds. T. Aalberg et al., Routledge, New York.
- Szacki J. (2003), Pytania o populizm, “Krytyka polityczna”, vol. 4, pp. 28–34.
- Taggart P. (2000), Populism, Open University Press, Buckingham PA.
- Wysocka O. (2009), Populism in Poland: In/visible exclusion, in: In/visibility: Perspectives on Inclusion and Exclusion, ed. L. Freeman, Vienna: IWM Junior Visiting Fellows’ Conferences, vol. 26, Institut für die Wissenschaften vom Menschen, Austria, http://www.iwm.at/publications/5-junior-visiting-fellowsconferences/vol-xxvi/populism-in-poland.
- Wysocka O. (2008), Populizm i Radio Maryja, “Znak”, vol. 640 (9), pp. 61–69.