Abstrakt
Dyrektorium Homiletyczne (2014), odwołując się do adhortacji apostolskiej papieża Franciszka Evangelii Gaudium o głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie, przypomina współczesnym kaznodziejom znaczenie obrazów w głoszeniu słowa Bożego. Jedną z najistotniejszych spraw jest uczenie się korzystania z obrazów w przepowiadaniu, sposobów w jakie można odwołać się do wyobraźni. Ta potrzeba jest tym bardziej paląca, gdyż żyjemy w kulturze wizualnej, a współczesny człowiek jest zasypywany obrazami i często zmęczony słuchaniem Artykuł porusza kwestię wpływu obrazów na zbawcze pośrednictwo Kościoła na gruncie teologii przepowiadania i teologii mediów. Autor opiera swoją argumentację na kilku awatarach, które funkcjonują z powodzeniem w dzisiejszym świecie komunikacji elektronicznej. Opisuje proces odwoływania się do wyobraźni na przykładzie wizerunku okna, wazonu, emotikonu, gramofonu i znikania.
Bibliografia
Antas J.: Co mówią ręce. Wprowadzenie do komunikacji niewerbalnej. W: Retoryka dziś. Teoria i praktyka. Pod redakcją R. Przybylskiej, W. Przyczyny. Kraków 2001 s. 437–60.
Draguła A.: Eucharystia zmediatyzowana. Teologiczno-pastoralna interpretacja transmisji Mszy Świętej w radiu i telewizji. Zielona Góra 2009.
Franciszek: Adhortacja apostolska Evangelii gaudium o głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie. 2013.
Garpiel R.: Obrazowość w kaznodziejskim komunikowaniu perswazyjnym. W: Sztuka perswazji. Socjologiczne, psychologiczne i lingwistyczne aspekty komunikowania perswazyjnego. Pod redakcją R. Garpiela, K. Leszczyńskiej. Kraków 2004 s. 101–113.
Grzegorski Z.: Monolog czy dialog? Między pięknem a skutecznością – ujęcie kontekstualne. „Poznańskie Studia Teologiczne”. T. 14: 2003 s. 121–133.
Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów: Dyrektorium homiletyczne. Tłum. pl. Poznań 2015.
Kosiński W.: Kazanie obrazowe. „Przegląd Homiletyczny”. R. 3: 1925 s. 175–182, 241–248.
Miodek J.: Co słyszy językoznawca we współczesnych polskich kazaniach?. W: Fenomen kazania. Pod redakcją W. Przyczyny. Kraków 1994 s. 157–161.
Mitchell W.J.T.: Czego chcą obrazy. Pragnienia przedstawień, życie i miłości obrazów. Warszawa 2015.
Panuś K.: Historia kaznodziejstwa. Kraków 2007.
Papieska Komisja ds. Środków Społecznego Przekazu: Instrukcja duszpasterska o środkach społecznego przekazu Communio et progressio. 1971.
Paweł VI: Adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi o ewangelizacji w świecie współczesnym. 1975.
Pikor W.: Przypowieści Jezusa. Narracyjny klucz lektury. Kielce 2011.
Pilch Z.: Wykład zasad kościelnej wymowy. Poznań 1950.Pleszczyński J.: Dwa atomy komunikacji. W: Rozmowy o komunikacji. Pod redakcją G. Habrajskiej. Łask 2010 s. 17–35.
Siwek G.: Blaski i cienie współczesnego przepowiadania. Kraków 2007.
Sławiński H.: Rola wyobraźni w przepowiadaniu słowa Bożego. „Studia Włocławskie”. T. 8: 2005 s. 224–237.
Licencja
Autorzy
Autorzy tekstów przyjętych do publikacji w czasopiśmie Teologia Praktyczna są zobowiązani do wypełnienia, podpisania i odesłania na adres redakcji umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworów, z zobowiązaniem do udzielania sublicencji CC.
Zgodnie z umową, autorzy tekstów opublikowanych w czasopiśmie Teologia Praktyczna udzielają Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu niewyłącznej i nieodpłatnej licencji oraz zezwalą na użycie sublicencji Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-ND 4.0).
Autorzy zachowują prawa do dalszego, swobodnego rozporządzania utworem.
Użytkownicy
Zainteresowani użytkownicy internetu uprawnieni są do korzystania z utworów opublikowanych od 2015 roku w Teologii Praktycznej pod następującymi warunkami:
- uznanie autorstwa - obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem, informacji, o autorstwie, tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, DOI) oraz samej licencji;
- bez tworzenia utworów zależnych - utwór musi być zachowany w oryginalnej postaci, nie można bez zgody twórcy rozpowszechniać np. tłumaczeń, opracowań.
Do wszystkich tekstów opublikowanych przed 2015 r. prawa autorskie są zastrzeżone.
Inne
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).