Abstract
The administrative language, like the natural language of which it is a part, is subject to constant changes that reflect the tendencies in the language as such. An example of such a tendency is plain language, pioneered by Sweden with its klarspråk tradition. Not without a reason, the postulate of simplifying the language used in public spaces has incentivised similar initiatives in other countries, including Poland. This, in turn, provides a unique opportunity to assess whether a postulate convergent in its theoretical framework is being implemented in the same way in Sweden and Poland. In the search for possible similarities and differences in the theory, we analyse the legal basis of the plain language in Poland and Sweden, referring to the legal doctrine. Subsequently, in accordance with the comparative legal study methodology, we will juxtapose Polish and Swedish examples of implementing plain language in practice. The aim of these comparisons is to establish whether the implementation of theoretical assumptions is convergent in the two countries, and in which way it affects the comprehensibility of the texts that reach the final recipients. In fact, it is their perspective that makes the present article relevant, as the intelligibility of official language influences the situation of numerous citizens on a daily basis, and the minor changes proposed in the article may significantly facilitate interaction between citizens and governmental agencies.
References
Benson, R.W., Kessler, J.B. (1987). Legalese v. Plain English: An Empirical Study of Persuasion and Credibility in Appellate Brief Writing. „Loyola of Los Angeles Law Review” 20(2): 301–322.
Choduń, A. (2004). Język prawny a język potoczny, [w:] E. Malinowska (red.), Język – prawo – społeczeństwo. Opole: 77–86.
Czarnik, Z., Posłuszny, J. (2011). Zakład publiczny, [w:] R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wrobel (red.), System Prawa Administracyjnego, t. 6, Podmioty administrujące. Warszawa: 415–500.
Gizbert-Studnicki, T. (1986). Język prawny z perspektywy socjolingwistycznej. Warszawa–Kraków.
Hadryan, M. (2012). Demokratyzacja języka urzędowego. Współczesne tendencje polityki językowej w Szwecji i w Polsce. Poznań.
Jakubowski, A. (2020). Kontrola sądowoadministracyjna odmowy dopuszczenia do usług zakładu administracyjnego. „Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego” 4(91): 9–28.
Kocowska-Siekierka, E. (2016). Prawo do dobrej administracji – w kierunku upraszczania języka urzędowego w Polsce i w Czechach. „Przegląd Prawa i Administracji” 107: 145–163. DOI: https://doi.org/10.19195/0137-1134.107.8
Lizisowa, M.T. (2018). Komunikacyjna teoria języka prawnego. Poznań.
Malinowska, E. (1995). Styl urzędowy, [w:] S. Gajda (red.), Przewodnik po stylistyce polskiej. Opole: 431–448.
Malinowska, E. (1999). Język w urzędach, [w:] W. Pisarek (red.), Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci. Kraków: 75–96.
Płóciennik, I., Podlawska, D. (2004). Słownik wiedzy o języku. Bielsko-Biała.
Raszewska-Skałecka, R. (2007). Statut i regulamin zakładu administracyjnego jako źródła prawa. Wrocław.
Starościak, J. (1967). Studia z teorii prawa administracyjnego. Warszawa.
Wojtak, M. (1993). Styl urzędowy, [w:] J. Bartmiński (red.), Encyklopedia kultury polskiej XX w., t. 2, Współczesny język polski. Wrocław: 147–162.
Wróblewski, B. (1948). Język prawny i prawniczy. Kraków.
Zieliński, M. (2004). Język prawny, język administracyjny, język urzędowy, [w:] E. Malinowska (red.), Język – prawo – społeczeństwo. Opole: 9–18.
License
Copyright (c) 2024 Zuzanna Skurzak
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.