Zwierzę, które pisze – mit o nimfie Io w Metamorfozach Owidiusza
PDF

Słowa kluczowe

zwierzę
Owidiusz
kultura
ciało

Jak cytować

Witczak, K. (2017). Zwierzę, które pisze – mit o nimfie Io w Metamorfozach Owidiusza. Polonistyka. Innowacje, (5), 63–72. https://doi.org/10.14746/pi.2017.1.5.6

Abstrakt

Stosunek człowieka do zwierzęcia obrazuje istotny związek między naturą i kulturą, a badanie tego zagadnienia może przynieść nowe spojrzenie na ciało, zwłaszcza na to, które dziś w dobie rozwiniętych już studiów dotyczących kwestii nieantropocentrycznych gubi ludzką postać. Metamorfozy Owidiusza potraktowane zostały jako tekst-wzorzec, w którym dokonuje się transformacja – proces wcielenia się w zwierzę. Artykuł dotyczy interpretacji fragmentu dzieła poety opowiadającego o historii przemienienia kochanki Zeusa nimfy Io w jałówkę oraz jej prób porozumienia się ze światem ludzi za pomocą pisma. Mit o Io może być zatem traktowany jako opowieść inicjalna powstania pisma (systemu zapisywania znaków), a samo umieszczenie postaci zwierzęcej w centrum opowieści jako początek dyskusji o relacji występującej między tym, co zastane (naturą), a tym, co wytworzone (kulturą).


 

https://doi.org/10.14746/pi.2017.1.5.6
PDF

Bibliografia

Arystoteles, 1982, Zoologia, Siwek P. (przeł.), Warszawa.

Barcz Anna, 2013, Posthumanizm i jego zwierzęce odgłosy w literaturze, „Teksty Drugie”, nr 1/2.

Baumeister Roy F., 2011, Między naturą i kulturą, Stefańska-Szewczuk D. (przeł.), Warszawa.

Cassirer Ernst, 1977, Esej o człowieku. Wstęp do filozofii kultury, Staniewska A. (przeł.), Warszawa.

Derrida Jacques, 2011, O gramatologii, Banasiak B. (przeł.), Łódź.

Ginzburg Carl, 1980, Signes, traces, Pistek. Racines d’un paradigme de l’indice, ,,le debat”, nr 6; cyt za: Mytych-Forajter Beata, 2005, Przyziemne intuicje. Carla Ginzburga ,,Znaki, oznaki, poszlaki”, w: Nawarecki A., Bogdanowska M. (red.), Skala mikro w badaniach literackich, Katowice.

Grochowski Grzegorz, Ubi leones, „Teksty Drugie” 2013, nr 1/2.

Heller-Roazen Daniel, 2012, Echolalie. O zapominaniu języka, Brzezicka B. (przeł.), Gdańsk.

Martuszewska Anna, 1993, Literackie zwierzyńce: wstępna lustracja, w: Literacka symbolika zwierząt, Gdańsk.

Nawarecki Aleksander, 2011, Zoofilologia w: Kurek J., Maliszewski K. (red.), Zwierzęta i ludzie, Chorzów.

Ong Walter Jackson, 2011, Oralność i piśmienność. Słowo poddane technologii, Japola J. (przeł.), Warszawa.

Ong Walter Jackson, 2009, Osoba, świadomość, komunikacja. Antologia, Japola J. (przeł.), Warszawa.

Owidiusz, 1995, Metamorfozy, Kamieńska A., Stabryła S. (przeł.), Wrocław.

Platon, 1958, Fajdros, Witwicki W. (przeł.), Warszawa.

Platon, 1958, Protagoras, Witwicki W. (przeł.), Warszawa.

Przybyła Wojciech, 2011, Kulturowa semantyka motywu zwierząt, ,,Teksty Drugie”, nr 3.

Puk Marta, 2013, Mitologia w wygnańczych utworach Owidiusza, Poznań.

Soper Kate, 2000, Coupe L. (red.), The idea of nature, w: The green studies reader. From Romanticism to ecocriticism, London-New York.

Wójcik-Dudek Małgorzata, Zwierzęta a dydaktyka literatury: wokół szkolnej lektury powieści Olgi Tokarczuk „Prowadź swój pług przez kości umarłych”, „Postscriptum Polonistyczne” 2012, nr 2 (10).