Abstrakt
Hasło „nastrój” stanowi próbę zdefiniowania tej kategorii na gruncie poetologicznym. Choć sam termin pojawiał się często w dyskusjach o literaturze już w epoce romantyzmu i symbolizmu, jego znaczenie odczytywano raczej intuicyjnie i arbitralnie i stanowił on bardziej środek estetycznego wartościowania dzieł literackich niż ściśle określone pojęcie z zakresu literaturoznawstwa. Postulowane przez H. U. Gumbrechta nowe spojrzenie na nastrój i zaproszenie do rozważania go w kategoriach teorii literatury i kultury oraz poetyki wymaga jasnego określenia jego pozycji w repertuarze pojęć poetologicznych i podjęcia próby zdefiniowania naukowych funkcji, które ta tradycyjna, ale odczytywana przez Gumbrechta w zupełnie nowy sposób, kategoria mogłaby realizować.
Bibliografia
Baranowski, Paweł, i Fred Hatt. Światło w malarstwie. Poznań, 2013.
Gumbrecht, Hans Ulrich. Atmosphere, Mood, Stimmung. On a Hidden Potential of Literature. Przetłumaczone przez Erik Butler. Stanford: Stanford University Press, 2012.
Gumbrecht, Hans Ulrich. „«Czytanie nastrojów». Jak można pomyśleć dziś rzeczywistość literatury”. W Teoria - literatura - życie. Praktykowanie teorii w humanistyce współczesnej, zredagowane przez Anna Legeżyńska i Ryszard Nycz, przetłumaczone przez Andrzej Żychliński. Warszawa, 2012.
Kant, Immanuel. Krytyka Władzy Sądzenia. Przetłumaczone przez Jerzy Gałecki. Warszawa, 1986.
Ronge, Gerard. „«Czytanie nastrojów» Hansa Ulricha Gumbrechta jako «anty-metoda» analizy tekstów literackich”. W Tematy modne w humanistyce. Studia interdyscyplinarne., zredagowane przez Łukasz Grajewski, Jakub Osiński, Aleksandra Szwagrzyk, i Paweł Tański, 142–56. Toruń, 2015.
Sobol, Elżbieta, red. „Nastrój”. W Słownik języka polskiego PWN. Warszawa, 2002.
Spitzer, Leo. „Classical and Christian Ideas of World Harmony. Prolegomena to an Interpretation of the Word «Stimmung»”. Przetłumaczone przez Gerard Ronge. Traditio, nr 2 (1944): 409–64.
Wellbery, David. „Stimmung”. W Ästhetische Grundbegriffe. Historisches Wörterbuch, zredagowane przez Karlheinz Barck, T. 5. Stuttgart-Weimar, 2003
Licencja
Za prawa cytowania fragmentów innych publikacji (tekstów, tabel, rycin oraz ilustracji) odpowiedzialni są autorzy artykułu.