Abstrakt
Sztuka rymotwórcza Franciszka Ksawerego Dmochowskiego przedstawia ogół poetyckich doświadczeń epoki. Autor wpisał swój utwór w sięgającą antyku tradycję gatunku ars poetica i nawiązał do klasycznych poetyk, ale dał w nim obraz literatury polskiej i obowiązujących w niej tendencji. Poemat, podzielony na cztery pieśni, nie tylko omawia ogólne zasady sztuki poetyckiej, ale porusza też kwestie związane z przekładem i krytyką literacką, wskazuje wzorce różnorodnych gatunków i analizuje ich najwybitniejsze polskie realizacje. Pierwsza pieśń prezentuje podstawowe prawidła sztuki rymotwórczej i zawiera przegląd dokonań polskiej literatury. Kolejne pieśni Sztuki rymotwórczej (druga i trzecia) to przegląd różnych konwencji gatunkowych. Wśród nich szczególne miejsce zajmują: pieśń, oda, epigramat, satyra i epos. W artykule ukazano nowoczesny charakter rozważań Dmochowskiego, który w sposobie postrzegania literatury uwzględniał najnowsze tendencje.
Bibliografia
Homerus, Kazimiera Jeżewska, i Jerzy Łanowski. Iliada. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2005.
Klimowicz, M. Oświecenie. Zredagowane przez Teresa Kostkiewiczowa i Franciszek Ksawery Dmochowski. T. 2. Pisarze polskiego oświecenia. Warszawa: PWN, 1998.
Kostkiewiczowa, Teresa, Zbigniew Goliński, i Danuta Trzpil, red. Oświeceni o literaturze: wypowiedzi pisarzy polskich 1740-1800. T. 2. Warszawa: Wydawn. nauk. PWN, 1993.
Libera, Zdzisław. Rozważania o wieku tolerancji, rozumu i gustu: szkice o XVIII stuleciu. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994.
Pietraszko, Stanisław. Doktryna literacka polskiego klasycyzmu. Wrocław: Zakład narodowy imienia Ossolińskich, 1966.
Pokrzywniak, Józef Tomasz. „Wstęp”. W Satyry, zredagowane przez Ignacy Krasicki. Wrocław: Zakład narodowy im. Ossolińskich, 1988
Licencja
Za prawa cytowania fragmentów innych publikacji (tekstów, tabel, rycin oraz ilustracji) odpowiedzialni są autorzy artykułu.