Wytyczne dla autorów
INFORMACJE DLA AUTORÓW
obowiązuje od 2022 roku
Czasopismo Folia Praehistorica Posnaniensia stosuje system bibliograficzny APA (American Psychological Association).
TEKST
PLIK: WORD 2003 (z rozszerzeniem .doc lub .rtf)
CZCIONKA: TIMES NEW ROMAN
WIELKOŚĆ: 12
ODSTĘP POMIĘDZY WIERSZAMI: NORMALNY
INTERLINIA: 1,5 WIERSZA
WCIĘCIE AKAPITOWE BRAK.
ILUSTRACJE I TABELE
Każda ilustracja w oddzielnym pliku JPG lub TIF (podobnie plany i wykresy, które traktowane są jako ryciny).
– minimalna jakość plików z ilustracjami:
– kreskowe (TIF) – 600 dpi
– siatkowe (TIF/JPG) – 300 dpi
Każda tabela w osobnym pliku Word 2003 (z rozszerzeniem .doc lub .rtf), czcionka Time New Roman, wielkość zależna od tabeli (od 11–8 punktów).
PODPISY POD ILUSTRACJAMI
Przygotowane w formie osobnego pliku
PLIK: WORD 2003 (z rozszerzeniem .doc lub .rtf)
CZCIONKA: TIMES NEW ROMAN
WIELKOŚĆ: 12
ODSTĘP POMIĘDZY WIERSZAMI: NORMALNY
INTERLINIA: 1,5 WIERSZA
Wszystkie zdjęcia, rysunki, plany numerowane jako ryciny. Numeracja zdjęć cyframi arabskimi, bez pogrubienia.
Wszystkie tabele numerowane oddzielnie.
BIBLIOGRAFIA
Odnośniki do literatury należy podawać w tekście w nawiasie, uwzględniając nazwisko autora, datę publikacji oraz numery stron:
np. Figurki wykonywano w taki sposób, by łatwiej można było je łamać – były puste w środku oraz zlepiane z kilku części (Hofmann, 2014, s. 53–56).
Publikacja ma 2 autorów
Podajemy obydwa nazwiska:
[…] charakterystyczny kształt interpretowany jako nakrycie głowy lub fryzura ( Becker, Dębiec, 2014).
Publikacja ma trzech i więcej autorów
W pierwszym cytowaniu wymieniamy wszystkich, a przy następnych jedynie pierwszego, zastępując pozostałych skrótem „i in.” Jeśli publikacja ma sześciu i więcej autorów, zawsze podajemy tylko jedno nazwisko oraz skrót „i in.”:
Jedną odkryto w Koniecmostach i została wykonana z masy bez domieszki widocznej gołym okiem …, (Marciniak, Sobkowiak-Tabaka, Bartkowiak, Lisowski, 2015). Cztery fragmenty glinianych nóg znane są ze Zwięczycy oraz Klęczkowa, po dwie z Koniecmostów, Kopydłowa i Lipnicy ( Marciniak i in., 2015).
Cytowanie dwóch lub więcej publikacji różnych autorów jednocześnie:
Wymieniamy ich w kolejności alfabetycznej, oddzielając przecinkiem odniesienia do danych publikacji. Kiedy przytaczamy także numery stron, wtedy stosujemy średniki (…, 2001, 15; Kowalski, 2000, 5;…).
Gordon Childe uwzględniał znaczenie społeczne, awans społeczny (Chile, 1946, 1951; Kristiansen, Lars-son, 2005, 2009).
Cytowanie więcej niż jednej publikacji danego autora
Po nazwisku autora wpisujemy chronologicznie ukazanie się publikacji. Jeżeli dane publikacje ukazały się w tym samym roku, to dla ich odróżnienia wpisujemy litery alfabetu (a, b, c itd.):
Zagadnienia realizowane na tym polu badawczym dotyczą m.in. komercjalizacji dziedzictwa przeszłości i archeologii (Pawleta, 2011, 2012). […] Uwzględniono sposoby popularyzacji wiedzy o przeszłości (Pawleta, 2011a, 2011b).
Autorzy noszą to samo nazwisko
Wpisujemy pierwszą literę imienia przed nazwiskiem każdego z autorów:
Archeologia procesualna dążyła do wypracowania nowej metodologii badań skutecznej w praktyce ar-cheologicznej (L. Binford, S. Binford, 1958).
Powoływanie się na publikację ma charakter pośredni
Podajemy dane źródła pierwotnego, następnie wyrażenie „za:”, a na końcu dane źródła wtórne-go, w którym podane zostało źródło pierwotne:
[…] przedstawiano dzieci na reliefach czy w rzeźbie… co pokazują chociażby znaki hieroglificzne, lub jako miniaturowych dorosłych (Feucht, 2001, s. 262, za: Kloska 2017).
Cytowanie dosłowne
Gdy przytaczany fragment ma ponad 40 słów, należy umieścić go w osobnym akapicie z wcięciem (5 spacji), bez cudzysłowu, a tekst powinien być poprzedzony i zakończony wolnym wierszem. Gdy przytaczany fragment jest krótszy niż 40 słów, należy umieścić go w linii właściwego tekstu, w cudzysłowie:
In Mały słownik kultury dawnych Słowian we find the following definition of a stronghold:
Strongholds – places artificially fenced for defence purposes, commonly present in Slavic lands. [...] The oldest strongholds fortified with a moat and a palisade, or wooden and earth ramparts, performed various functions and were erected by different human groups. Among them, there are large strongholds, inhabited by tribal and ancestral communities, engaged in agriculture and breeding, as well as small size strongholds of forming a feudal layer of society. (Leciejewicz 1962, p. 131)
Nie stosuje się przypisów w stopce, za wyjątkiem objaśnień, które nie byłyby spójne z tekstem.
BIBLIOGRAFIA
Bibliografia końcowa tworzona jest na osobnej stronie, na końcu tekstu, przed załącznikami. Każdą nową pracę zaczynamy bez wcięcia z wyrównaniem do lewego marginesu, podobnie kolejne wiersze.
W przypadku kilku prac jednego autora powtarzamy jego nazwisko:
Tabaczyński, S. (1992). „Paradygmat poszlakowy” i problemy wnioskowania w badaniach archeologicznych. Acta Universitatis Lodziensis, Folia Archaeologica, 16, 13–27.
Tabaczyński, S. (1994). Wprowadzenie. W: J. Lech (red.), Ocena stanu archeologii w Polsce. Materiały infor-macyjne (s. 7–12). Warszawa: Komitet Nauk Pra- i Protohistorycznych PAN.
Tabaczyński, S. (2001). Observations on the European Science Foundation Exploratory Workshop „Whither Archaeology?”. W: Z. Kobyliński (red.), Quo vadis archaeologia? Whither European archaeology in the 21st century? (s. 12–16). Warsaw: Foundation Res Publica Multiethnica: IAE PAN.
Monografia autorska, współautorska
Po nazwisku autora stawiamy przecinek. Data, tytuł pisany kursywą w tym samym wierszu. Po-dajemy miejsca wydania i wydawnictwo:
Balcer, B. (1983). Wytwórczość narzędzi krzemiennych w neolicie ziem polskich. Wrocław – Warszawa – Kra-ków – Gdańsk – Łódź: Ossolineum.
Monografia wydana w ramach serii wydawniczej
Serię wydawniczą wpisujemy w nawiasie, za tytułem monografii:
Dzieduszycka-Machnikowa, A., Lech, J. (1976). Neolityczne zespoły pracowniane z kopalni krzemienia w Są-spowie (Polskie Badania Archeologiczne, t. 19). Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk: Ossolineum.
Monografia przetłumaczona na j. polski (lub inny obcy)
Podajemy autora tłumaczenia w nawiasie:
Renfrew, C, Bahn, P. (2005). Archeologia. Teorie, metody, praktyka (K. Lenartowski, tłum.). Warszawa: Pru-szyński i S-ka.
Redakcji monografii
Przy redaktorach zaznaczamy (red.), a w przypadku redakcji monografii w języku angielskim (ed. lub eds):
Banaszkiewicz, J, Kara, M., Mamzer, H. (red.). (2015). Instytucja „wczesnego państwa” w perspektywie wielości i różnorodności kultur. Poznań: Wydawnictwo IAE PAN.
Kozłowski, J. K., Kozłowski, S. K. (eds.). (1989). Chipped stone industries of the Early Farming Cultures in Europe. Warsaw – Cracow: Warsaw University, Jagiellonian University Cracow.
Artykuły w monografii
Podajemy tytuł artykułu, za nim kropka. Następnie (za W:) redaktorów monografii, tytuł mono-grafii kursywą, a po nim nr stron w nawiasie, miejsce wydania, wydawnictwo:
Kwapiński, M. (2019). Kanopy pomorskie. Interpretacje nieklasyczne. W: M. Kobusiewicz, J. Sawicka, J. Kaba-ciński, M. Kara, K. Zameleska-Monczak (red.), Archeologia jako humanistyczna interpretacja przeszłości (s. 113–136). Poznań: Wydawnictwo IAE PAN.
Artykuły w czasopismach
Nie podajemy miejsca wydania, ale konieczny jest tytuł czasopisma pisany kursywą, tom (ze-szyt) i strony danego artykułu. Tom (zeszyt) pisany jest cyfrą arabską (nie używamy określeń „tom”, „strony”):
Kostyrko, M., Kajda, K., Wroniecki, P., Lokś A. (2016). Archeologia nieinwazyjna w lesie. Prospekcja wczesno-średniowiecznego grodziska w Biedrzychowicach Dolnych woj. lubuskie. Śląskie Sprawozdania Archeologicz-ne, 58, 85–99.
Dokument elektroniczny
Podajemy stronę, z której został pobrany, ewentualnie datę pobrania.
Welsch, W. (1997). Aesthetics beyond Aesthetics. Pobrano z: www2.uni-jena-de/welsch/papers/W_Welsch_ Aesthetics_beyond_ Aesthetics.html (na końcu nie stawiamy kropki)
Translacja cyrylicy według standardu ISO 9:1995
