Keywords
education
popularization of archaeology
quantitative research
qualitative research
Archaeological Reserve in Kalisz-Zawodzie
visitor’s profile
How to Cite
Abstract
The subject of this article is the analysis of the activities conducted by the Archaeological Reserve in Kalisz-Zawodzie and its role in education and popularization of archaeology. It is based on the results of conducted quantitative and qualitative research surveys among visitors to the reserve and residents of Kalisz, including students of one of the primary schools, and interviews with experts. On their basis, the profile of visitors, the motivation they were guided by and their perception of the reserve and its offer were determined. In order to improve the image of the reserve and develop an appropriate offer, an original program and organizational concept for the discussed facility was created on the basis of the collected information.
References
Augustyniak, J. (1973). Z zagadnień ekspozycji zabytków archeologicznych in situ: problemy ekspozycji na grodzisku. Ochrona Zabytków, 26/4(103), 270–283.
Baranowski, T., Pudełko, E., Splitt, J. A. (2003). Pradzieje i wczesne średniowiecze regionu kaliskiego. Kalisz: MOZK.
Baranowski, T., Ziąbka, L. (2008). Dziedzictwo kulturowe Europy. Gród kaliski na Zawodziu. Kalisia Nowa, 6, 5–7.
Barcz, D., Cieślewicz, J. (2013). Zagospodarowanie turystyczne dziedzictwa archeologicznego w Poznaniu – stan obecny i możliwy rozwój. Turystyka Kulturowa, 1(2013), 44–58.
Blockley, M. (1998). Społeczny kontekst rekonstrukcji archeologicznych. W: Kobyliński, Z. (red.), Ochrona dziedzictwa archeologicznego w Europie (s. 72–91). Warszawa: Stowarzyszenie Naukowe Archeologów Polskich.
Buko, A. (2011). Archeologia Polski wczesnośredniowiecznej. Odkrycia – Hipotezy – Interpretacje. War- szawa: TRIO.
Buko, A. (2012). Ośrodki centralne a problem najstarszego patrymonium dynastii Piastów. Archeologia Polski, 57(1–2), 133–159.
Bursche, A., Chowaniec, R. (2009). Festyn archeologiczny w Biskupinie: komercyjny odpust czy promocja dziedzictwa archeologicznego. W: Kaim, B. (red.), Blisko i daleko. Księga Jubileuszowa Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego (s. 69–77). Warszawa: IA UW.
Chowaniec, R. (2010). Dziedzictwo archeologiczne w Polsce. Formy edukacji i popularyzacji. Warszawa: Instytut Archeologii UW.
Czernek, K. (2016). Dziedzictwo kulturowe i jego rola w kształtowaniu tożsamości miejsca oraz relacji wśród lokalnej społeczności. Turystyka Kulturowa, 6(2016), 79–89.
Dąbrowski, K. (1977). Miejsce rezerwatów archeologicznych w kształtowaniu środowiska naturalnego. Wiadomości Archeologiczne, 62, 3–7.
Edensor, T. (2004). Tożsamość narodowa, kultura popularna i życie codzienne. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Gaweł, Ł. (2011). Muzeum w przestrzeni publicznej. Przyczynek do praktyki zarządzania instytucjami kultury. Zarządzanie publiczne, 3(15), 51–63.
Hensel, W. (1973). Archeologia żywa. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe.
Kobyliński, Z. (2005). Europejskie rezerwaty archeologiczne – tradycje, cele, funkcje, możliwości badawcze. W: Urbańczyk, E. (red.), Poszerzenie Unii szansa dla miast Europy. Samorząd, rozwój, integracja europejska (s. 45–76). Kalisz – Wydawnictwo Uczelniane Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Kaliszu.
Konopka, M. (1980). Rezerwaty archeologiczne w Polsce – problem definicji i liczby. Ochrona Zabytków, 33(4), 292–298.
Kruczek, Z. (2013). Skansen archeologiczny „Karpacka Troja” – kreacja nowej atrakcji turystycznej i ocena jej jakości. W: B. Krakowiak, A. Stasiak, B. Włodarczyk (red.), Kultura i turystyka – miejsca spotkań (s. 207–223). Łódź: Regionalna Organizacja turystyczna Województwa Łódzkiego.
Łęcki, W. (1992). Słownik krajoznawczy Wielkopolski. Warszawa – Poznań: PWN.
Mikos von Rohrscheidt, A. (2008). Turystyka kulturowa: fenomen, potencjał, perspektywy. Gniezno: GH- WSM Milenium.
Mikos von Rohrscheidt, A. (2013). Szlak Piastowski w przebudowie. Struktura, zarządzanie, oferta kulturowo-turystyczna. Kraków: Proksenia.
Nieroba, E. (2019). Muzeum jako przestrzeń dialogu. O koncepcji zwrotu edukacyjnego w muzeum.Kultura Współczesna, 2(105), 106–115.
Nowacki, M. (2001). Analiza jakości produktu atrakcji turystycznych na przykładzie muzeów i innych obiektów dziedzictwa zachodniej Polski. Muzealnictwo, 43, 78–86.
Nowacki, M. (2005). Motywy osób zwiedzających atrakcje kulturowe. Turystyka i Rekreacja, 1(2005), 241–245.
Nowacki, M. (2014). Zarządzanie atrakcjami turystycznymi w świetle aktualnych badań. Folia Turistica, 31, 31–51.
Paardekooper, R. (2012). The Value of an Archaeological Open-air museum is in its Use. Understanding Archaeological Open-air Museums and Their Visitors. Leiden: Leiden University Press.
Paardekooper, R. (2014). The History and Development of Archaeological Open-Air Museums in Europe. W: J. Reeves Flores, R. Paardekooper (red.), Experiments Past. Histories of Experimental Archaeolo- gy (s. 147–166). Leiden: Sidestone Press.
Pawleta, M. (2011). Zabawa w przeszłość. Współczesne formy popularyzowania oraz przekazywania wiedzy na temat odległej przeszłości. W: G. Leszczyński (red.), Sztuka dla dziecka: tradycja we współczesności (s. 225–241). Poznań: Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu.
Pawleta, M. (2012). Rekonstrukcje i inscenizacje przeszłości w perspektywie turystyki archeologicznej w Polsce. W: J. Gancarski (red.), Skanseny archeologiczne i archeologia eksperymentalna szansą na rozwój turystki (s. 364–387). Krosno: Muzeum Podkarpackie w Krośnie.
Pawleta, M. (2014). Rola zabawy jako czynnika kształtującego świadomość konieczności ochrony dziedzictwa archeologicznego we współczesnej Polsce. W: B. Szmygin (red.), Nauczanie i popularyzacja ochrony dziedzictwa (s. 215–228). Warszawa: Polski Komitet Narodowy ICOMOS, Politechnika Lubelska.
Pawleta, M. (2016). Przeszłość we współczesności. Studium metodologiczne archeologicznie kreowanej przeszłości w przestrzeni społecznej. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Pawleta, M. (2016a). Festyny archeologiczne: pomiędzy edukacją, popularyzacją a komercjalizacją. Raport, 11, 257–275.
Pawleta, M. (2021). Dziedzictwo archeologiczne w kontekście wyzwań zrównoważonego rozwoju. Zarządzanie w Kulturze, 22, 305-322. https://doi.org/10.4467/20843976ZK.21.020.14280 DOI: https://doi.org/10.4467/20843976ZK.21.020.14280
Pearce, P. (1988). The Ulysses Factor.Evaluating Visitors in Tourist Settings. New York: Springer - Verlag Publisher. https://doi.org/10.1007/978-1-4612-3924-6 DOI: https://doi.org/10.1007/978-1-4612-3924-6
Piotrowski, W. (2006). Rezerwat archeologiczny w Biskupinie na tle wybranych rezerwatów archeologicznych w Europie. W: B. Gediga, W. Piotrowski (red.), Architektura i budownictwo epoki brązu i wczesnych okresów żelaza w Europie Środkowej (s. 327–365). Biskupin – Wrocław: Muzeum Archeologiczne w Biskupinie.
Piwocki, K. (1961). Zabytek, rezerwat, park kultury – muzeum w plenerze. Ochrona Zabytków, 14(3–4), 3–4.
Radlicki, A. (2008). Zawodzie – nowa atrakcja turystyczna dla miłośników historii. W: Zawodzie – kaliski gród piastowski (s. 4–5). Kalisz: Miasto Kalisz.
Rajewski, Z. (1958). O rezerwatach archeologicznych w Polsce. Wiadomości Archeologiczne, 25, 240– 247.
Rajewski, Z. (1964). Pokaz zabytków w terenie. Wiadomości Archeologiczne, 30, 102–116.
Sołoma, Ł. (2002). Metody i techniki badań socjologicznych. Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
Ściborska-Kowalczyk, I. (2017). Konsumenci w turystyce muzealnej. Turystyka Kulturowa, 5(2017), 60–73.
Werczyński, D. (2011). Atrakcje dla turystyki archeologicznej w Polsce. Rezerwaty archeologiczne oraz muzea archeologiczne i zbiory zabytków ruchomych. W: M. Kuczera (red.), Nowe trendy w naukach humanistycznych i społeczno-ekonomicznych. T. 2 (s. 35–42). Kraków: Creativetime.
Ziąbka, L. (2008a). Nie tylko z myślą o turystach. W: Zawodzie – kaliski gród piastowski (s. 6–11). Kalisz: Miasto Kalisz.
Ziąbka, L. (2008b). Kaliski gród Piastów na Zawodziu – dziedzictwo kulturowe Europy. Inżynieria Ekologiczna, 20, 26–33.
