Tutoring akademicki jako rekonstrukcja relacji Uczeń – Mistrz wobec umasowienia kształcenia wyższego. Próba wplecenia koncepcji w kontekst wewnętrznego systemu zapewniania jakości kształcenia jako jednego z kryteriów akredytacji uczelni wyższych

Abstrakt

Artykuł to propozycja spojrzenia na metodę tutoringu akademickiego jako na nowatorską – na polskim gruncie – formę spersonalizowanej dydaktyki projakościowej, możliwej do realizacji w obszarze kształcenia wyższego pomimo jego powszechnej dostępności. Wstęp prezentuje tło teoretyczne przedstawianych argumentów celem pokazania, jak dalece tutoring wpisuje się w panujące paradygmaty naukowe w naukach humanistycznych. Następnie, wykorzystując wybrane definicje oraz typologię komponentów jakości w kontekście jakości usług w obszarze edukacji, podjęta będzie próba znalezienia elementu wspólnego dla jakości usługi rozumianej w sensie korporacyjnym i edukacyjnym, co ma swoje uzasadnienie ze względu na obecne przemieszanie tych dyskursów w gorącej debacie nad neoliberalnymi tendencjami w szkolnictwie wyższym. W kolejnej części artykułu poruszona zostanie rola osobowości i autorytetu nauczyciela jako tutora. Aplikacja szeroko opisywanych w literaturze pedagogicznej funkcji nauczyciela pozostaje wciąż w obszarze „metodycznej postulatywności” (Klus-Stańska 2009), natomiast relacja tutorska ma szansę wypełnić je znaczeniem bliższym realnemu zastosowaniu. Autorka przygląda się tutoringowi jako wyjątkowej metodzie kształcenia, która tworzy szansę na zaspokojenie potrzeby humanistycznej edukacji elitarnej i zarazem, przy dobrej organizacji pracy dydaktycznej, mogłaby zostać wkomponowana w dzisiejszy masowy uniwersytet. To z kolei niesie szansę podniesienia jakości kształcenia oczekiwanego przez standardy akredytacyjne.