Abstrakt
Artykuł dotyczy koncepcji kształcenia polonistycznego uwzględniającego zarówno tradycyjne konteksty badawcze we współczesnej filologicznej praktyce naukowej, jak i sytuację na współczesnym rynku pracy. Polega ona na łączeniu dwu dyscyplin humanistycznych w jednym programie kształcenia i realizowaniu procesu dydaktycznego przez dwie jednostki naukowo-dydaktyczne (jedna z nich jest administratorem kierunku). Ważnym efektem takiej metody jest dwuprzedmiotowość jako walor kompetencyjny absolwenta, a także dobra orientacja w dwu tradycjach metodologicznych i swoistości dyscyplin wzajemnie na siebie oddziałujących. Eksponowanie dobranych w ten sposób kontekstów przyczynia się niewątpliwie do uatrakcyjnienia studiów, jak również powoduje, że absolwent – zwłaszcza nauczyciel – lepiej adaptuje się do zmiennych warunków pracy.
Poznańska polonistyka uruchomiła w ostatnim czasie cztery takie kierunki (w połączeniu z historią, etyką, filologią klasyczną i filologią germańską), a doświadczenia zebrane podczas pracy nad programami, jak również podczas pracy z pierwszymi rocznikami studentów, dały podstawy do niniejszych analiz i wniosków (a także pytań).