Zabawy literackie w szkole podstawowej – czytanie, pisanie i interpretacja głosowa
PDF

Słowa kluczowe

twórcze pisanie
uczniowie
szkoła podstawowa
interpretacja głosowa

Jak cytować

Wróblewski, M. . (2020). Zabawy literackie w szkole podstawowej – czytanie, pisanie i interpretacja głosowa. Polonistyka. Innowacje, (12), 185–198. https://doi.org/10.14746/pi.2020.12.11

Abstrakt

Zawarte w artykule refleksje i uwagi, odnoszące się do podstawowych umiejętności uczniów szkół podstawowych województwa kujawsko-pomorskiego, a w szczególności do czytania ze zrozumieniem, interpretacji głosowej oraz pisania są efektem realizacji projektu „Zabawy literackie. Piękne czytanie. Piękne pisanie”, finansowanego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jego uczestnicy wykonywali ćwiczenia związane z czytaniem, interpretacją głosową i twórczym pisaniem w związku z lekturą wybranych fragmentów powieści, opowiadań czy reportaży polskich i zagranicznych pisarzy dawnych i współczesnych, m.in. M. Reja, H. Sienkiewicza, M. Wańkowicza, J. R. R. Tolkiena, S. Mrożka, S. Lema, O. Tokarczuk i R. Kosika. Warsztaty składały się zazwyczaj z trzech części: ćwiczeń wprowadzających opartych na działaniach skojarzeniowych, uważnego czytania wcześniej przygotowanych fragmentów i interpretacji głosowej tekstów literackich oraz twórczego pisania. Celem pierwszej części było mentalne pobudzenie uczniów do kreatywnej pracy związanej, w dalszej kolejności z doskonaleniem umiejętności uważnego czytania i kreatywnego pisania. Niestety, w wyniku poczynionych obserwacji należy stwierdzić, że większość uczniów czytała teksty literackie powierzchownie i nie potrafiła ustalić, które informacje w nich zawarte są ważne. Również uczniowskie teksty, wywiedzione z jednego bądź kilku zdań czytanego utworu, pod względem fabularnym miały charakter wtórny w stosunku do oryginału i świadczyły o ubogim słownictwie ich autorów.

https://doi.org/10.14746/pi.2020.12.11
PDF

Bibliografia

Caillois Roger, 1997, Gry i ludzie, Tatarkiewicz A., Żurowska M. (przeł.), Warszawa.

Huizinga Johan, 1964, Homo ludens: zabawa jako źródło kultury, Kurecka M., Wirpsza W. (przeł.), Warszawa.

Kłakówna Agnieszka, 2016, Akademicki Podręcznik myślenia o zawodzie szkolnego polonisty. Język polski. Wykłady z metodyki, Kraków.

Koc Krzysztof, 2011, Sztuka mówienia, słuchania, pisania, czytania, Kwiatkowska-Ratajczak M. (red.), Innowacje i metody. W kręgu teorii i praktyki. Podręcznik akademicki dydaktyki kształcenia polonistycznego, Poznań.

Korolko Mirosław, 1998, Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny, wyd. 2., Warszawa.

Myrdzik Barbara, 2020, O potrzebie kształtowania autonomii poznawczej i egzystencjalnej na lekcjach nie tylko języka polskiego, „Polonistyka. Innowacje”, nr 11.

Stan czytelnictwa w Polsce w 2019 roku. Wstępne wyniki, https://www.bn.org.pl/download/document/1587585168.pdf (dostęp: 8.09.2019).

Wróblewski Maciej, 1998, Uwarunkowania kompozycyjne tekstu udanego, Porayski-Pomsta J., Podracki J. (red.). Tekst, wypowiedź, dyskurs w dydaktyce szkolnej: materiały z III z konferencji „Z badań nad kompetencją i świadomością językową dzieci i młodzieży”, Warszawa, 12-13 czerwca 1997 roku, Warszawa.