Sprawność komunikacyjna autorów prac naukowych. Z notatek redaktora
PDF

Słowa kluczowe

styl naukowy
sprawność komunikacyjna
kultura języka

Jak cytować

Sobolewska, K. (2016). Sprawność komunikacyjna autorów prac naukowych. Z notatek redaktora. Poznańskie Spotkania Językoznawcze, (32), 169–181. https://doi.org/10.14746/psj.2016.32.14

Abstrakt

Autorka analizuje kompozycję, język i styl 16 artykułów przyjętych do druku w pewnym czasopiśmie muzealnym. Rozpatruje je w kontekście komunikacyjnym, to jest z punktu widzenia potrzeb i celów wymiany informacji naukowej w środowisku humanistów z różnych dziedzin. Korzysta z definicji kompetencji komunikacyjnej opracowanej przez Stanisława Grabiasa. Traktując teksty jako celowe wypowiedzi konkretnych osób realizowane w stopniu odzwierciedlającym poziom ich sprawności komunikacyjnych, bada kompetencje nadawców w zakresie ich sprawności systemowej, społecznej, sytuacyjnej i pragmatycznej.

https://doi.org/10.14746/psj.2016.32.14
PDF

Bibliografia

Gajda S., 1999, Język nauk humanistycznych, w: Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek, Kraków, s. 12–32.

Gajda S. (red.), 1995, Przewodnik po stylistyce polskiej, Opole.

Gajda S., 2001, Styl naukowy, w: Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Lublin, s. 183–199.

Głowiński M., 1995, Humanistyka najmniejszego wysiłku, w: M. Głowiński, Pismak 1863 i inne szkice o różnych brzydkich rzeczach, Warszawa, s. 112–128.

Grabias S., 1994, Język w zachowaniach społecznych, Lublin.

Koryś I., Michalak D., Chymkowski R., 2015, Stan czytelnictwa w Polsce w 2014 roku, http://bn.org.pl/download/document/1422018329.pdf [dostęp 7.07.2015].

Kurkowska H., Skorupka S., 2001, Stylistyka polska. Zarys, Warszawa.

Maćkiewicz J., 1996, Jak pisać teksty naukowe?, Gdańsk.

Markowski A., 1992, Polszczyzna końca XX wieku, Warszawa.

Nauka w Polsce, 2013, http://obywatelenauki.pl/wp-content/uploads/2013/03/Raport_Nauka_w_Polsce_2013-03-13.pdf [dostęp 5.07.2015].

Szwajda U., 2014, O mówieniu bez komunikowania, czyli dyskurs i interakcja w autyzmie. Charakterystyka trudności, „Socjolingwistyka” nr 28, s. 95–102.