Abstrakt
The article presents a pragmatic and linguistic analysis of a special type of media reporting—a news magazine, conducted with respect to verbal and nonverbal means used by media broadcasters in order to create most attractive reports for an average media consumer. Attractiveness is understood here as an ability to get and hold viewers’ attention. The analysis of 14 evening editions of Fakty, emitted from 8th until 20th May 2009, as well as a constant monitoring of the media, demonstrated that attractiveness understood in this special way is influenced by: 1) dramaturgy of the program achieved by operating with such means as sound and picture, the choice of subjects, taking into account psychology of the audience, their composition and the way of relating the events, at best from a private perspective, 2) elaborations on the topic, that is such a presentation of the subjects which satisfies the needs of an average recipient, 3) strategies of building a union between news broadcasters and recipients, based on references to the unity of place and time, of knowledge and experiences, and also making use of a colloquial style and retrospection, 4) the use of dialogue, stimulating attention and getting viewers involved in the discourse, and finally 5) personalization. All of these means are utilized to create a unique TV news spectacle, in which, as it seems, it is of lesser importance to inform the audience precisely about the events that took place, than to convey certain impressions and emotions.Bibliografia
E. Aronson, Człowiek istota społeczna, Warszawa 2001.
Arystoteles, Retoryka, przeł. H. Podbielski, Warszawa 2004.
M. Bachtin, Estetyka twórczości słownej, przeł. D. Ulicka, Warszawa 1986.
J. Bartmiński, Styl potoczny, w: Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Lublin 2001.
Z. Bauer, Gatunki dziennikarskie, w: Dziennikarstwo i świat mediów, red. Z. Bauer, Kraków 2000.
M. Chyliński, S. Russ-Mohl, Dziennikarstwo, Warszawa 2007.
R. Dybalska, P. Nowak, Waloryzacja wiadomości w tekstach radiowych serwisów informacyjnych (na przykładzie RMF FM i PR III PR), w: Die Welt der Salven 18, red. K. Boettger, S. Doenninghaus, R. Marzari, Muenchen 2003.
J. Fiske, Television Culture, London 1987.
P. Francuz, Rozumienie przekazu telewizyjnego. Psychologiczne badania telewizyjnych programów informacyjnych, Lublin 2002.
J. Fras, Dziennikarski warsztat językowy, Wrocław 1999.
W. Furman, A. Kaliszewski, K. Wolny-Zmorzyński, Gatunki dziennikarskie. Specyfika ich tworzenia i redagowania, Rzeszów 2000.
J. Gajda, Media w edukacji, Gdańsk 2007.
B.E. Gronbeck, K. German, D. Ehninger, A.H. Monroe, Zasady komunikacji werbalnej, przeł. A. Bartkowicz, A. Bezwińska-Walerjan, Poznań 2001.
M. Halawa, Nie tylko „Fakty”? Od informacji do perswazji: próba analizy fragmentu „Faktów” w telewizji TVN, http://www.cyberforum.edu.pl/teksty.php3?ITEM=54.
T. Kowalski, Elementy perswazyjności informacyjnych programów TVP (1989-1990), „Przekazy i Opinie” 1991, nr 4.
M. Kunczik, A. Zipfel, Wprowadzenie do nauki o dziennikarstwie i komunikowaniu, Warszawa 2000.
P. Legutko, D. Rodziewicz, Gra w media. Między informacją a deformacją, Warszawa 2007.
T. Lis, Instrukcja dla reporterów TVN, „PRESS”, wrzesień 1999.
J. Maziarski, Informacja, w: Encyklopedia wiedzy o prasie, red. J. Maślanka, Wrocław 1976.
G.A. Miler, The Magic Number Seven, Plus or Minus Two: Some Limits on Our Capacity for Processing Information, „Psychological Review” 63, 1956.
W. Miodunka, A. Ropa, Z zagadnień socjolingwistycznego opisu sytuacji. Na przykładzie sytuacji telewizyjnych, „Socjolingwistyka” II, 1979.
M. Mrozowski, ARD – BBC – TVP – analiza porównawcza, „Zeszyty Telewizyjne”, jesień 2004.
P. Nowak, R. Tokarski, Medialna wizja świata a kreatywność językowa, w: Kreowanie światów w języku mediów, red. P. Nowak, R. Tokarski, Lublin 2007.
T. Piekot, Dyskurs polskich wiadomości prasowych, Kraków 2006.
K. Prajzner, Sensacja i nuda. Analiza dwóch typów serwisów informacyjnych na przykładzie „Faktów” i „Panoramy”, w: Społeczne konteksty kina i telewizji, red. K. Klejsa, Kraków 2002.
Psychologiczne aspekty odbioru telewizji, red. P. Francuz, Lublin 1999.
B. Sobczak, Informowanie (nie)etyczne. O etyce dziennikarskiej i manipulacji w mediach, w: Retoryka i etyka, red. B. Sobczak, H. Zgółkowa, Poznań 2009.
M. Szulczewski, Informacja, w: Teoria i praktyka dziennikarstwa.Wybrane zagadnienia, red. B. Golka, M. Kafel, Z. Mitzner, Warszawa 1964.
I. Tetelowska, Informacja – odrębny gatunek dziennikarski, „Zeszyty Prasoznawcze” 1966, z. 1-2.
J. Wasilewski, A. Skibiński, Prowadzeni słowami, Warszawa 2008.
M. Zielińska, Wczoraj to historia, „PRESS”, październik 2001.
http://media2.pl/badania/49351-marzec-2009:-wiadomosci-wciaz-liderem.html.
Licencja
Autorzy
Autorzy tekstów przyjętych do publikacji w czasopiśmie „Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza” są zobowiązani do wypełnienia, podpisania i odesłania na adres redakcji umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworów, z zobowiązaniem do udzielania sublicencji CC.
Zgodnie z umową, autorzy tekstów opublikowanych w czasopiśmie „Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza” udzielają Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu niewyłącznej i nieodpłatnej licencji oraz zezwalają na użycie sublicencji Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-ND 4.0).
Autorzy zachowują prawa do dalszego, swobodnego rozporządzania utworem.
Użytkownicy
Zainteresowani użytkownicy internetu uprawnieni są do korzystania z utworów opublikowanych od 2016 roku w „Poznańskich Studiach Polonistycznych. Serii Językoznawczej” pod następującymi warunkami:
- uznanie autorstwa – obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem informacji, o autorstwie, tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, DOI) oraz samej licencji;
- bez tworzenia utworów zależnych – utwór musi być zachowany w oryginalnej postaci, nie można bez zgody twórcy rozpowszechniać np. tłumaczeń, opracowań.
Do wszystkich tekstów opublikowanych przed 2016 r. prawa autorskie są zastrzeżone.
Inne
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).