Rywalizacja o przywództwo w negocjacjach Brexitu

Abstrakt

Negocjacje tzw. Brexitu, czyli wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej były nie tylko jednym z największych wyzwań stojących przed Unią Europejską w 2017 roku. Dla unijnych instytucji – Rady, Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego – okazały się też być kolejną odsłoną gry o pozycję w porządku instytucjonalnym Unii Europejskiej. Wszystkie trzy instytucje aktywnie w tej grze uczestniczyły, jednak to zaangażowanie Parlamentu Europejskiego było najbardziej zauważalne. Niniejszy artykuł analizuje starania PE by wykorzystać uruchomienie procedury z art. 50 Traktatu Unii Europejskiej do wzmocnienia swojej pozycji politycznej, poprzez celowo sformułowaną komunikację. Autor chce wykazać, że działania Parlamentu wpisały się tym samym w model konstruktywistyczny. Aktywność Parlamentu Europejskiego jest poddana analizie także w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego, pozwalającej wyjaśnić motywy specyficznego zachowania PE: regularnie powtarzanych prób zwiększenia władzy. Jako że w chwili pisania niniejszego artykułu proces negocjacji „Brexitu” nie był jeszcze zakończony, autor sugeruje konieczność przeprowadzenia dalszych badań dynamiki międzyinstytucjonalnej. Zebrane do tej pory dowody zdecydowanie sugerują, że proces wychodzenia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej może trwale wpłynąć na relację sił między głównymi instytucjami UE.