Abstrakt
Artykuł przedstawia analizę instytucji kontaktów z dzieckiem, będącą stosunkowo nową regulacją w prawie rodzinnym. Rozważania teoretycznoprawne mają na celu określenie charakteru prawnego kontaktów i wskazać, że mają one charakter rodzinnoprawny i osobisty. Analizie poddano również obustronne prawo i obowiązek kontaktu z uwzględnieniem roszczenia po stronie dziecka, jak również samo pojęcie kontaktu, szczególnie w odniesieniu do równolegle występującego pojęcia osobistej styczności. Przy okazji omówiono bowiem instytucję osobistej styczności występującą przy przysposobieniu. W artykule przedstawiona została koncepcja konieczności ustalenia obowiązku do nienaruszania kontaktu przez jedno z rodziców zamieszkujące z dzieckiem, a także przemawiająca za wprowadzeniem instytucji zawieszenia kontaktów. W odniesieniu do jednego z rodziców sprawującego władzę rodzicielską przyjęto, że kontakt przyjmuje postać uśpionego roszczenia, które aktualizuje się w momencie rozpadu rodziny. W efekcie poczynione wnioski mają na celu wskazanie wykładni przepisów art. 113–1136 k.r.o., a także art. 1191 k.r.o., co sprawia, że rozważania mają również znaczenie praktyczne dla utrzymywania kontaktów z dzieckiem.
Licencja
Prawa autorskie (c) 2018 WPiA UAM
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.